Τα Κύθηρα του φωτογράφου Τάσου Βρεττού

Υπάρχει ένα αφόρητο κλισέ σε αυτό το τραγούδι, που όπως όλα τα κλισέ έχει μια δόση ενοχλητικής αλήθειας. Τα Κύθηρα δεν θα τα ξαναβρούμε και όχι μόνο γιατί από το ’09 έχουμε να πάμε διακοπές κ.λπ. κ.λπ., αλλά κυρίως γιατί αυτά τα Κύθηρα είναι μια χώρα που, όπως και να έχει, δεν υπάρχει πια.

Είναι η παιδική ηλικία του Χρήστου και της Ίριας και του Grumpy την οποία δεν μπορεί να συγκρατήσει καμία απόφασή μας και κανένα επείγον, γιατί δεν ανήκουν στα αλήθεια ούτε καν στις τυχερές και ελάχιστες στιγμές που εμείς οι ίδιοι κάπως, ξαφνικά, βλέπουμε τον κόσμο με τα δικά μας πρώτα μας μάτια.

Είναι η δική τους χώρα και το δικό τους νησί. Αναπόδραστα και χωρίς επιστροφή για κανέναν άλλο, ακόμα και αν η φωτογραφία προσπαθεί να ανασυστήσει το χρόνο τους και τον τρόπο τους:

Οι καταράχτες του Μυλοπόταμου και της νεράιδας (ή της μάγισσας ‒ το ίδιο είναι).

Τα χαλάσματα της καστροπολιτείας της Παλαιοχώρας στοιχειωμένα από το θρύλο του Μπαρμπαρόσα.

Η θάλασσα με τους ασύντακτους βράχους - λιλιπούτεια νησάκια στο Καλαδί.

Το πλακόστρωτο του υπέροχου, όλο θόλους, σπιτιού της Άννης, από τις παλιότερες «καμάρες» στα Αρωνιάδικα.

Το αλλόκοτο απογευματινό φως του οροπεδίου με τα φαντάσματα των παλιών αυτοκινήτων ‒σκιάχτρα και τοπόσημα μαζί‒ φαγωμένα από κισσούς και υγρασίες.

Η μάντρα με τα μπιχλιμπίδια που χρόνια κόλαγε η νοικοκυρά στην πέρα άκρη του νησιού στην Πλατειά Άμμο. Γιαγιά εξοικειωμένη από χρόνων και με την «οντολογία του αντικειμένου» ανάμεσα άλλα.

*Ο Τάσος Βρεττός είναι φωτογράφος.