Δονούσα: Ο Γιώργος Περό (Georges Perot)γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Φθάσαμε ένα μεσημέρι, με το γνωστό Σκοπελίτη, και θυμάμαι την απόλυτη ηρεμία και μια μοναδική αύρα. Αυτό το νησάκι, που έχει επιφάνεια 14 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 140 περίπου μόνιμους κατοίκους, έμοιαζε να κολυμπάει μόνο του στην άκρη των Κυκλάδων.
Γραφικά χωριά, άγριες τοποθεσίες, ειδυλλιακές παραλίες, συγκλονιστικές ακτές και πεντακάθαρα νερά (ακόμη και στο λιμάνι), η Δονούσα (που γνώρισα) μας προσέφερε αγαλλίαση, οπτική και ηχητική χαλάρωση… έναν επίγειο παράδεισο.
Ίσως γι’ αυτό, όπως λένε, τη διάλεξε ο Διόνυσος για να κρύψει εκεί την Αριάδνη, ίσως γι’ αυτό όσοι την επισκέπτονται δηλώνουν ερωτευμένοι. Οι κάτοικοί της φαινόταν να νιώθουν ευτυχείς για τον τόπο διαμονής τους. Φιλόξενοι και αυθόρμητοι, προσέφεραν με αυθεντικότητα την ηρεμία και την απλότητα, που κάποτε ήταν συνώνυμα με τις διακοπές στις Κυκλάδες.
Σε απόσταση ενός χλμ. από το λιμάνι θυμάμαι ότι ξεπρόβαλε ένας παραδεισένιος κόλπος με κέδρους, μια γαλήνια παραλία με πανέμορφη αμμουδιά και γαλάζια νερά. Εκεί, είχε διαμορφωθεί ένα όμορφο μικρό χωριό από κατασκηνωτές και οι παρέες που ήταν στη σκιά από το μπαράκι του Κέδρου, φαινόντουσαν να μην χορταίνουν τη θάλασσα, τη θέα και το farniente!
Δεν είδαμε το ναυάγιο του γερμανικού αντιτορπιλικού του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ακολουθώντας τα μονοπάτια που συνδέουν τον Σταυρό με τον οικισμό της Καλοταρίτισσας και τη Μερσίνη (το νησί έχει συνολικά 3 οικισμούς νομίζω) βρήκαμε το μεγαλοπρεπή πλάτανο καθώς και μια πηγή –τη μοναδική πηγή σε όλο το νησί– που ανάβλυζε κρύο νερό.
Μία από τις ομορφότερες εικόνες και αναμνήσεις που έχω όμως από τη Δονούσα είναι στη μικρή όαση της Κόρης του Μιχάλη, όπου από το πανέμορφο και τόσο γαλήνιο μπαλκόνι της θυμάμαι, πέρα από τη θέα της Αμοργού και της Κέρου, τη θάλασσα με τον ουρανό να ενώνονται και εμάς να νιώθουμε σαν να είμαστε στη κορυφή του κόσμου.
19°
