Τήνος: Ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Αν και ζω στο κλεινό άστυ τα σαράντα τελευταία χρόνια, κάθε βράδυ στο δελτίο ειδήσεων περιμένω την ώρα του καιρού, να μετρήσω τα μποφόρ, να μυρίσω τον αέρα της θάλασσας, να υποθέσω το θρίαμβο της ηλιοφάνειας, τις βιαστικές συννεφιές να κυκλώνουν το Εξώμβουργο, αυτή την ακρόπολη των ανέμων, να ζήσω μέσα μου τον τόπο, την Τήνο ολόκληρη, από χωριό σε χωριό, ανάμεσα στα βράχια και τις αμμουδερές της παραλίες, να τρέξω παιδί με κοντά παντελονάκια στις ονειρικές γειτονιές… Η σκανταλιά μας ήταν να ξεμακραίνουμε από τη γειτονιά μας, κι η θάλασσα, ο πιο αισθαντικός δεσμοφύλακας – ένα απέραντο επικίνδυνα σαγηνευτικό όριο.
Στα νησιά δύσκολα μπορείς να καταλάβεις τον τόπο δίχως τους ανθρώπους του. Άνθρωπος και τόπος γίνονται ένα κι η επανάληψη, αυτή η μόνιμη αίσθηση του επιγείου παραδείσου, η εντύπωση της ομορφιάς, είναι μελαγχολικά διάχυτη παντού…
Στην Τήνο θαρρείς ότι αυτό που η φύση από δική της παραξενιά εγκατέλειψε στη μέση, το συμπλήρωσαν οι άνθρωποί της. Από το φαγητό ως την αρχιτεκτονική κι από τον Χαλεπά ως τον Γύζη, η Τήνος διδάσκει την ομορφιά με τη διακριτικότητα που αυτή μπορεί να γίνει αντιληπτή. Υποδέχεται τους κάθε λογής πιστούς της με μια επικίνδυνη υπόσχεση: να τους κάνει δικούς της για πάντα. Είναι η σαγήνη της που μαγεύει όσους πιστεύουν στα θαύματα!
Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, κάθε πρωινό που ξημερώνει στη βεράντα μου στη Τήνο, μετρώ και ξαναμετρώ ακούραστα τον γύρω κόσμο που ανατέλλει: Μύκονος, Δήλος Ρήνεια, Νάξος, Πάρος, Σίφνος, Σέριφος, Σύρος, Κύθνος, Κέα, Γυάρος... Και έπειτα τα καράβια που περνούν –Άνδρο, Τήνο, Μύκονο – γεμάτα κόσμο χαρούμενο από το φως.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από δύο πλοία που συναντιούνται και χαιρετούν το ένα το άλλο!
Την Τήνο μην την ψάχνεις μέσα από τις περιγραφές και τους χάρτες. Απλά κοίτα την, περπάτησέ την, νιώσε την, πιάσε την από τα μέσα σου – και τότε τίποτα μυστικό δεν θα σε χωρίζει από την αίσθηση του ωραίου.
24°
