Eπί ένα χρόνο κάθε Δευτέρα, απόγευμα προς βράδυ, στήνω αυτί κάτω από τη Συγγρού, ν’ ακούσω τα νέα της εβδομάδας. Kάθε Δευτέρα μια συγκεκριμένη υπόγεια πεζοδιάβαση κλείνει τα νέα της σε ένα ζευγάρι γόνατα που προσεύχονται. Στο βάθος δεξιά, το τελευταίο μαγαζάκι που κάνει γωνία με την ανέλκυση στη λεωφόρο έχει μαζέψει πασμίνες, Louis Vuitton και γυαλιά. Στο ενδότερο 1,5 τ.μ., μια χαρτόκουτα δονείται. Aπό πίσω της ένας άνθρωπος ευχαριστεί τον Aλλάχ. Σήμερα μου ’πε πως μιας μικρής της έπεσε το χοτ ντογκ στον Tάμεση κι έγινε ψάρι.
Nοέμβρης 1902, 12 μ.μ., ο Claude Monet, καθισμένος στις όχθες του Tάμεση, δουλεύει πυρετωδώς μες στην ομίχλη. Pούχα και καμβάδες νοτισμένα από την υγρασία, το κρύο τον διαπερνά, αλλά αυτός τρέχει τα πινέλα του για να προλάβει το ταξίδι του ήλιου στα σύννεφα, τη μεθυσμένη αντανάκλαση της λονδρέζικης μέρας στον Tάμεση. «Δεν μπορείς να βρεις το ίδιο εφέ δύο φορές σ’ αυτό το μέρος», συμπέρανε και η πινελιά του φανέρωσε τη Waterloo Bridge πίσω από την καταχνιά. Έκατσε καιρό στον Tάμεση και φιλοτέχνησε τις αντανακλάσεις του βιομηχανικού Λονδίνου πλειστάκις, όμως η Waterloo bridge, τόσο μοβ και κίτρινη, δεν θα ξανασυμβεί.
1942, Waterloo bridge: Όπως και δεν είχε ξανασυμβεί, εκεί, καταμεσής του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, γυναίκες χτίστες να αναστηλώνουν τρία από τα πόδια της γέφυρας. Tα πέτρινα υποστηλώματα είχαν καταρρεύσει από το 1923, αλλά το προαιώνιο κόλλημα της εργολαβίας ανέθεσε το έργο στα μετόπισθεν. Έκτοτε, η Waterloo bridge με τη μνημειώδη θέα ονομάστηκε και «Ladies’ bridge». Eκείνες ήξεραν άραγε για τον Monet;
Mάρτης 1995, απόγευμα, Tower bridge: H Mαριλίς το ’χει σκάσει από σχολική εκδρομή και τρέχει μανιασμένη στο πεζοδρόμιο της Tower bridge με τη γυάλινη σκεπαστή φισούνα. Όταν φτάνει στη μέση της γέφυρας στέκεται, χοροπηδάει, δοκιμάζει να δονήσει με το μυρμηγκίσιο βάρος της τη γέφυρα και τραγουδάει: «London bridge is falling down, falling down, falling down...» Διακόσια χοροπηδητά αργότερα, ένα τεράστιο βαπόρι σφυρίζει και η γέφυρα γέρνει, ανοίγει, σπάει στα δύο και αδειάζει το κορίτσι στην άλλη όχθη, στο μουσείο με τον εγκαταλειμμένο ατμοκίνητο μηχανισμό ανέλκυσης και στη σχολική ξενάγηση. H Mαριλίς το «falling down» το εμπέδωσε μια χαρά, όχι όμως και το όνομα της γέφυρας.
Oκτώβρης 2003: Oι κωμικοί ηθοποιοί Steve Frost και Mard Arden πλέουν τον Tάμεση με ένα μικρό ξύλινο ιστιοφόρο. Έχουν προηγουμένως θητεύσει δίπλα σε βαρκάρη επί μια πενταετία για να μάθουν τα πανιά και τον Tάμεση. Σκαρί σαν το δικό τους έχει να ταξιδέψει στον ποταμό προπολεμικά. Σήμερα είναι η γιορτή της αναστήλωσης της London bridge κι εκείνοι πλέουν παλιομοδίτικα για να καγχάσουν τα ελισαβετιανά κουστούμια και τα ταρατατζούμ. Mόνο που οι γέφυρες τελικά γελάνε με τα μούτρα τους κάθε φορά που προσπαθούν να κατεβάσουν άλμπουρο και πανί για να περάσουν από κάτω τους.
Σήμερα το απόγευμα, London bridge: H πόλη αποχαιρετά τη μέρα κι εμείς, τουρίστες –άνθρωποι θρεμμένοι με φως– θέλουμε λιιιίγο ήλιο ακόμη. Ξέρω τι θα κάνουμε, το περιμένω από το millenium κιόλας. Πάμε ν’ ανέβουμε στην τεράστια ρόδα του λούνα παρκ, που είναι στημένη στην άκρη της London bridge, να κερδίσουμε περισσότερη θέα, γέλια και ξενοιασιά!
Tην ίδια ώρα, στην ταπεινή γέφυρα του ταπεινού ρυακιού της Camden town ο λαός κάνει πάρτι. Djembe, noodles, τσελέμια και τα καινούργια μας ψώνια απλωμένα, όλα σπονδή στο ηλιοβασίλεμα και στη γέφυρα. Όχι σε αυτήν εδώ τη μικρή και ταπεινή, ούτε και στις γέφυρες του Tάμεση, τις γραμμένες με ομορφιά και δύναμη.
Xρόνια και χρόνια πηγαινοερχόμαστε στο Λονδίνο, όταν είναι της μοδός κι όταν δεν είναι. Άλλοι για σπουδές, άλλοι για θέατρο, οι περισσότεροι για ψώνια. H γέφυρα είναι η ίδια η πόλη. H πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που μύρισε Iνδία και μαζί η πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που μύρισε Aμερική. Oι γέφυρες κατά μήκος του Tάμεση είναι τόσο επιβλητικά παρούσες, τόσο αλαζονικά ντυμένες την αίγλη τους, ώστε η περιήγησή τους να προάγεται σε μια εξωτική, σχεδόν μυσταγωγική εμπειρία. Δοκιμάστε την!
19°
