Έπρεπε να κάνω αυτό το ταξίδι εδώ και καιρό. Είναι όλα αυτά τα μονοπάτια που έπρεπε να ξαναπερπατήσω.
Φθινόπωρο, νύχτα αφέγγαρη, κατεβαίνω από το σπίτι στα Πράσα Σκοπέλου, στη δημοσιά, και από κει στη Χώρα. Το σκοτάδι είναι τόσο πυκνό που μοιάζει σα να μην άνοιξα τα μάτια μου – κάθε τόσο στραβοπατάω στο χωματόδρομο που είναι γεμάτος τρύπες.
Καλοκαίρι, τα παιδιά μας περνούν όλα μαζί παρέα τη μέρα τους στο καλύβι της Ν. μέσα σ’ έναν ελαιώνα στον παλιό δρόμο για τον Στάφυλο. Καπέλα, νερά, κρυφτό, τζιτζίκια, χελώνες.
Χειμώνας, κοντεύουν Χριστούγεννα. Η θάλασσα γυαλί, λαμπυρίζει από τα φώτα της παραλίας. Ευδιάθετη, καλοντυμένη και ξεκούραστη, πάω ν’ ακούσω μουσική στο Βlue bar.
Άνοιξη, μαθαίνω να αναγνωρίζω τα άγρια σπαράγγια, μαθαίνω για πίτες και για χόρτα. Είναι αλήθεια πως τώρα τα περισσότερα τα έχω ξεχάσει, ωστόσο δεν χάνω ευκαιρία να τα αγοράσω όποτε τα βρω στις υπαίθριες αγορές.
Χειμώνας στο δρόμο για τα μοναστήρια, όλοι παρέα στο σπίτι της αγαπημένης μου φίλης. Επιστρέφω νύχτα μετά από ένα ωραίο δείπνο, όμως έχει καιρό και τα κύματα της θάλασσας ξεβράζουν πέτρες, χώματα και ξύλα, και μου κλείνουν το δρόμο.
Άνοιξη στον Αγνώντα για τον πρώτο ήλιο, καθώς ανοίγουν πάλι οι ταβέρνες μετά τη σιωπή και τα πλαστικά στα χειμωνιάτικα παράθυρα.
Καλοκαίρι, νωρίς το πρωί στην παραλία του Στάφυλου, η αμμουδιά fully used and abused. Κάνω μια δροσερή βουτιά αυτή τη μοναδική ώρα και κολυμπώ απ’ άκρη σ’ άκρη. Ας αποφύγω το δυνατό ήλιο, τους θορυβώδεις τουρίστες και την υποχρεωτική διασκέδαση με beach bar μουσική, δεν μου χρειάζονται.
Φθινόπωρο στο Βελανιό, είμαστε ντυμένες με χοντρά ρούχα και παπούτσια, περπατάμε μέχρι την πηγή στο βράχο που ξερνά δροσερό πόσιμο νερό. Βγάζουμε τα ρούχα μας για ένα σωτήριο μπάνιο στα κρύα κύματα του Αιγαίου. Ευλογία.
11°
