Μία από τις σταθερές αξίες του καλοκαιριού είναι το synch festival. Εγώ, η κολλητή μου Φελίσια και ο θρυλικός Λιλής κοπανιόμαστε πάνω-κάτω στους ρυθμούς των Fischerspooner εν έτη 2007. Η ώρα περνάει, πάμε και αράζουμε στο αμφιθέατρο και μιλάμε για διακοπές. «Πάμε κάπου σήμερα; Έτσι μπαμ-μπαμ!» Ο Λιλής είχε σκαλώσει να πάμε κάπου όπου δεν έχουμε ξαναπάει, οπότε αποφασίσαμε Σέριφο…
Ήταν τρεις η ώρα και το καράβι έφευγε στις εφτά. Θυμάμαι απλά ότι μπήκα στο σπίτι, πήρα ένα μαγιό, μια πετσέτα, το υγρό φακών, ένα φόρεμα κι έφυγα. Ραντεβού Ιπποκράτους και βουρ για Πειραιά. Γεμάτοι ενθουσιασμό για την παρορμητική συμπεριφορά μας μπήκαμε στο πλοίο με τρελές διαθέσεις, μόνο που οι τρελές διαθέσεις μετατράπηκαν σε λιώσιμο στις «αεροπορικές» μας θέσεις, μιας και δεν είχαμε κλείσει μάτι όλη νύχτα. Κάποια στιγμή, κάπου μέσα στο εικοστό ζουμερό μου όνειρο, ακούω: «Το καράβι αναχωρεί για Σίφνο»! Έτσι, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κάναμε αυτό το μικρό πηδηματάκι («τσουκ») που χρειάζεται για να περάσεις τα λίγα εκατοστά για την αποβάθρα. Ουφ! Βρισκόμαστε στο λιμάνι, ντάλα ήλιος, με τέσσερα μποφόρ να μας χτυπούν στη μάπα. Ο Λιλής σχολίασε, χαζεύοντας γύρω: «Σίγουρα είναι η Σέριφος ή όλα τα νησιά είναι ίδια;». Μετά από κάνα δεκάλεπτο σκέψης και παρατήρησης θυμήθηκε ότι τελικά είχε ξανακάνει εδώ διακοπές… Τέλος πάντων, το προσπερνάμε. Αρχίσαμε να ψάχνουμε πού θα μείνουμε. Το κάμπινγκ γεμάτο. Γκαντεμιά. Άντε για κανένα από τα ενοικιαζόμενα. Όλα γεμάτα. Μα όλα; Είχε πάει μία η ώρα, άυπνοι, νηστικοί, με τα μπαγκάζια παραμάσχαλα και δεν υπήρχε ούτε δείγμα δωματίου! Περιμέναμε καμία ακύρωση και μια φίλη της φίλης, ω φίλη, να πάει να μας δείξει κάτι «καταπληκτικά» δωμάτια… Σκεφτήκαμε μέχρι τότε να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο για μια βόλτα. Όλα κλεισμένα... Ε, ρε γαμώτο! Μήπως να πηγαίναμε Σίφνο τελικά; Κάπου, βρίσκουμε μια εταιρεία μ’ ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, όπου στο τηλέφωνο η κοπέλα μάς λέει ότι υπάρχουν διαθέσιμα. Γνωρίσαμε λοιπόν τη Δημητρούλα…
«Εντάξει, όμως τι να κάνουμε τώρα εμείς; Εδώ θέλαμε να έρθουμε».
«Ναι, επειδή είστε μόνοι, και όχι ζευγάρια. Εδώ είναι τόσο χάλια! Όλη την ώρα φυσάει, δεν έχει καθόλου ζωή και καθόλου ωραίους άντρες… Ω, Θεέ μου, τι κάνω εγώ εδώ; Είμαι δυστυχισμένη. Θα περάσω όλο το καλοκαίρι εδώ μόνη. Αχ, και να ήμουν στη Μήλο… Ξέρετε, εκεί είχα πάει με το αγόρι μου. Αλλά τώρα χωρίσαμε. Τι κρίμα…»
«Ναι…, αλλά το αυτοκίνητο που λέγαμε να νοικιάσουμε;»
«Αυτοκίνητο και βλακείες! Για να πάτε πού, στα κατσικοχώραφα; Αμάν!»
Αφού τελικά η Δημητρούλα μάς έκανε την καρδιά περιβόλι, νοικιάσαμε το τουτού και πήγαμε για τα «καταπληκτικά» δωμάτια, που δεν ήταν παρά κάτι γκρεμίσματα από μπετόν μέσα σε κάτι χωράφια με γαϊδουρόγκαθα. Και σαν μην έφτανε αυτό, την επόμενη μέρα πεθαίνει η γιαγιά του Λιλή… Μα τι γινόταν;
Στενοχωρηθήκαμε πολύ. Αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Μείναμε.
Και η τύχη μας γύρισε. Βρέθηκε ένα ωραιότατο τρίκλινο με θέα. Οι παραλίες ήταν υπέροχες, συναντήσαμε πολλούς γνωστούς (μάλιστα κάποιοι είχαν έρθει με ιστιοπλοϊκό και ζηλέψαμε πολύ...), ρίξαμε πολύ, μα πολύ γέλιο, ήπιαμε τα καλύτερα ντάκερις φράουλα στον Αερινό και η Φελίσια απέκτησε το ψευδώνυμο Σάμπα. Οι τρεις μας ήμασταν ευτυχισμένοι. Την επόμενη χρονιά πήγαμε στη Μήλο με μεγαλύτερη παρέα. Και με ιστιοπλοϊκό. Αλλά δεν ήταν καλύτερα. Οι διακοπές στη Σέριφο ήταν αξέχαστες. Γι’ αυτό θα ξαναπάμε. Φελίσια, Δημήτρη, σας αγαπώ πολύ.
* Η Μόνικα είναι τραγουδίστρια. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το cd single της “Bade”.
14°
