Καταπράσινη, καταγάλανη· δάση από πεύκα, έλατα, λιόδεντρα, μαυρόπευκα, πλατάνια, φλαμουριές, κέδροι, κρανιές. Απέραντο Αιγαίο πέλαγος, κρυστάλλινα νερά, δαντελωτές ακρογιαλιές, απάνεμοι σκιεροί κολπίσκοι, άγρια βράχια, απόκρυφες σπηλιές. Κρασί, μέλι, λάδι. Πηγές, λίμνες, μικροί χείμαρροι. Γκριζοπράσινος σχιστόλιθος, λευκά μάρμαρα. Ο μεγάλος βωμός, το μνήμα του Γλαύκου, η μαρμάρινη πλώρη, ο κυκλικός βωμός του Θεαγένη, το ωδείο. Η Δίοδος των Θεωρών, το Αρτεμίσιο, το Διονύσιο. Η πύλη της θεάς με το άρμα.
Σπίτια από ακατέργαστη πέτρα, ξύλινες στέγες, σχιστόλιθοι και σαχνισιά. Ξύλινα μπαλκόνια, ξύλινες τοξωτές πόρτες. Ξάστερος ουρανός. Το σμαραγδένιο νησί.
Όταν ήμουν μικρή η Θάσος φάνταζε σαν το παραμύθι των παραμυθιών. Ατελείωτες ώρες στη θάλασσα, κάτω απ’ τη σκιά των πεύκων που τα κλαδιά τους σκεπάζουν το κύμα, πύργοι και πειρατικές περιπέτειες στην αμμουδιά, κοχύλια που γίνονταν πριγκίπισσες και γοργόνες, κυνηγητό ξυπόλυτη στην πλατεία, γύρω απ’ τον πλάτανο. Στην εφηβεία, σχολικές εκδρομές και μέτρημα των αστεριών ξαπλωμένη στην παραλία, με τα διπλανά σώματα να αναπνέουν τα πρώτα σκιρτήματα, βουτιές με τα ρούχα το βράδυ, τα πρώτα καλοκαιρινά πάρτι, μεθυσμένη αθωότητα.
Ύστερα έγινα πολίτης του κόσμου. Αθήνα, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο και τα καλοκαίρια μου στην Ελλάδα, εκεί όπου πήγαιναν οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου. Μεγαλωμένη στην Αλεξανδρούπολη, αχόρταγα ταξίδευα οπουδήποτε αλλού εκτός από τις μνήμες των παιδικών μου χρόνων.
Μια φωτογραφία. Μια αιώρα που μου χάρισε ο θείος μου, φερμένη από τη Γερμανία. Εγώ ξαπλωμένη πάνω της, με τις αχτίδες του ήλιου να περνούν μέσα απ’ το πεύκο, χαμογελαστή, ξέγνοιαστη στη Θάσο, καλοκαίρι της πέμπτης δημοτικού.
Έφτασα στον Λιμένα της Θάσου μετά από 20 χρόνια. Έκανα το γύρο του νησιού μετρώντας τις παραλίες αχόρταγα. Έδεσα την καινούργια μου αιώρα σε 2 πεύκα στην Καλλιράχη κι αφέθηκα, γελώντας κρυφά με τον εαυτό μου που χρειάστηκε τόσα χρόνια για να ξαναβρεί τον επίγειο παράδεισο!
20°
