Είμαι 11 χρονών, κρατάω απ’ το ένα χέρι μια βαλίτσα και απ’ το άλλο τη συνομήλικη ξαδέλφη μου, και μπαίνω γεμάτη περηφάνια στο πλοίο. Πρώτη φορά ταξιδεύουμε μόνες και ο προορισμός μας, η Αίγινα, μοιάζει τουλάχιστον σαν τις μακρινές Ινδίες. Καθόμαστε μπροστά –εκεί που κουνάει– για να έχουμε καλύτερη θέα. Περίπου στη μέση της διαδρομής βγάζω απ’ το σακίδιό μου ένα liposan και βάζω στα χείλη μου. «Είναι κεράσι και βάφει» λέω στην ξαδέλφη μου, «ποιος ξέρει τι θα συναντήσουμε…!» (ποιος ξέρει πώς μου ’ρθε αυτή η φράση, θα αναρωτιέμαι χρόνια αργότερα, γράφοντας αυτή τη μικρή ιστορία για την Αίγινα).
Πλησιάζουμε στο νησί. Σιγά-σιγά αχνοφαίνονται τα σπιτάκια! «Να το σπίτι της γιαγιάς και του παππού» φωνάζει η ξαδέλφη μου. Μόλις που την ακούω. Έχω walkman στ’ αυτιά. Στο λιμάνι μάς περιμένει ο παππούς. Περπάταγε στο πεζοδρόμιο, πίσω από τα καΐκια με τα μανάβικα, κάπου εκεί είναι παρκαρισμένος ο λευκός σκαραβαίος της γιαγιάς. Φορτώνουμε τα πράγματα, χαζεύω απ’ το παράθυρο: θάλασσα γαλάζια, απέραντη. Εύκολα διακρίνει κανείς το Αγκίστρι – εύχομαι κάποια μέρα να μας πάει ως εκεί ο παππούς με το αυτοσχέδιο ιστιοπλοϊκό του! Φτάνουμε. Το σπίτι. Μυρωδιά μακαρονάδας – μυρωδιά θάλασσας – μυρωδιά αρώματος γιαγιάς. Όλα μπερδεμένα. Έρχονται τα ξαδέλφια μου, ξεχνάω κάθε είδους liposan, τρέχω στα χώματα, ανεβαίνω στα δέντρα, φτιάχνω κάστρα στην άμμο… είμαι ακόμα παιδί – το νιώθω και το χαίρομαι.
Αίγινα! Το νησί της χαράς και της παιδικής μου ανεμελιάς. Το νησί της αγκαλιάς. Το μεγάλο οικογενειακό πρωινό, τα ατέλειωτα παιχνίδια, η φωνή της γιαγιάς που μας διαβάζει παραμύθια, η υποχρεωτική μελέτη κιθάρας μιάμιση ώρα κάθε μεσημέρι (αντί να κοιτάω τις χορδές της κιθάρας κοιτάω τους δείκτες του ρολογιού μου), ο Μαραθώνας, η Πέρδικα, το σπίτι του Δημήτρη, το φιστίκι, οι βουτιές, η ποδηλατάδα, η πορτοκαλάδα. Οι αναμνήσεις μπερδεύονται στο κεφάλι μου. Ψάχνω άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες να τις ξεκαθαρίσω, να γίνω πιο συγκεκριμένη… Οι φωτογραφίες είναι οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν τώρα θέλω να ξαναπάω στην Αίγινα. Λείπουν πολλοί από αυτούς που βλέπω στις φωτογραφίες. Μου λείπουν πολύ. Οι τόποι είναι οι άνθρωποι.
Η Αίγινα είναι όμορφη. Όμως, όπως κι αν ήταν, το ίδιο θα την αγαπούσα. Ξέρει να κρατάει καλά φυλαγμένα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας!
