H Κατερίνα Καρύδη γράφει στην ATHENS VOICE για τη Μύκονο.
Πάνω από 500 εκκλησάκια με κόκκινους και άσπρους τρούλους και μόνο του Αγίου Νικολάου έχουνε μπλε. Βράχος και ξερολιθιά, ΑΕΡΑΣ και ΦΩΣ, μια απίστευτη ενέργεια σαν να βγαίνει από τη γη εδώ και αιώνες. Φραγκοσυκιές και αθάνατοι και σαύρες που τρέχουν να κρυφτούν. Ατροφικές συκιές και λίγα αμπέλια που γέρνουν στο βοριά. Οι πάπιες. Το απογευματινό μπάνιο στον Άγιο Σώστη, όταν πέφτει ο ίσκιος του βράχου και το χρώμα των νερών στη Ρήνεια. Η σιμιγδαλένια άμμος παντού. Η Δύση στον Κούνδουρο και η Νάξος απέναντι. Η πίτσα στην Μπαντάνα και τα κεφτεδάκια με χωριάτικη στο Αγράρι. Τα ψώνια για το σπίτι νωρίς το πρωί και το μαγαζάκι με τα παρεό του Λουκά. Αυτά αγαπάω εγώ στη Μύκονο, μα πάνω απ’ όλα το σπίτι των φίλων μου.
Δεν αγαπούσα τη Μύκονο από παλιά. Πρωτοπήγα ένα Σαββατοκύριακο το 1982, έκανα και είδα όλα όσα την έκαναν διάσημη, και αποφάσισα ότι δεν μου ταιριάζει. Τα επόμενα 20 χρόνια υιοθέτησα σαν τόπο διακοπών μου την πιο «οικογενειακή» Σύρο. Τα τελευταία χρόνια, όμως, πάω στο σπίτι αγαπημένων φίλων στη Μύκονο. Μαζευόμαστε 10-12 παλιοί και δοκιμασμένοι φίλοι σ’ αυτό το φιλόξενο σπίτι, και παιδιά και σκυλιά. Μαγειρεύουμε, τρώμε και πίνουμε, καλούμε κι άλλους φίλους, διαβάζουμε, μιλάμε, τσακωνόμαστε, αλλά προπαντός γελάμε πολύ. Κολυμπάμε και ψαρεύουμε στα βραχάκια από κάτω, και βγαίνουμε σπάνια. Θέλω να πω, αυτό το σπίτι θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε γιατί για μένα ο ιδανικός τόπος διακοπών είναι εκεί που είναι οι φίλοι σου, εκεί που σε δέχονται και σ’ αγαπάνε όπως κι αν είσαι από καλοκαίρι σε καλοκαίρι, εκεί που γελάς, εκεί που «ξεφορτώνεις» και βάζεις σε μια τάξη ή ακόμα καλύτερα ξεχνάς για λίγο τα προβλήματα και τα άγχη που σε περιμένουν.
Κι όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στον «Μικρό Ναυτίλο»: «Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια».
13°
