Όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι, ένα ταξίδι με αεροπλάνο είναι πάντοτε μια ιδιαίτερη διαδικασία. Υπάρχει το σχετικό άγχος της πτήσης (απογείωση κυρίως), το στραπατσάρισμα στις ολοένα και πιο οριακές θέσεις και φυσικά οι αποσκευές. Το βραχυκύκλωμα, όταν το «στραβόξυλο» τις ζυγίζει ή μετράει τον όγκο τους με αυστηρότητα κοσμηματοπώλη και σε αναγκάζει να πληρώσεις χρυσό το βραδινό σετάκι και τις δυο τρεις ανέσεις που στρίμωξες στη βαλίτσα για να μην είσαι κάλτσα σανδάλι πρωί και βράδυ. Χαλάλι, όμως. Η ιδέα του ταξιδιού είναι πάνω από όλα η επίσκεψη σε μια χώρα διαφορετική, εμπειρία που χαράζει τη μνήμη. Οπότε, μεταλλικά αντικείμενα στο ένα χέρι, ταυτότητα, διαβατήριο, εισιτήριο και χαρτομάνι στο άλλο και εμπρός με σιγουριά για το τελικό τεστ του ανιχνευτή.
ααααα
Η μεγαλύτερη πολυτέλεια σε μια πτήση, όμως, είναι μια θέση στο παράθυρο. Εκεί είναι που για εμένα ξεκινάει το ταξίδι – η θέα από τα περίπου δέκα χιλιόμετρα ψηλά. Από εκεί τα πάντα μοιάζουν ονειρικά, σε κυρτωμένο ορίζοντα.
16°
