Διακοπές στην Αίγινα. Τίτλος αγαπημένης ταινίας, τίτλος τραγουδιού που χαζοέγραψα στο πλοιαράκι της επιστροφής. Οι πρώτες μοναχικές διακοπές μου. Τελείως μόνη. Παρασκευή βράδυ το ανακοινώνω στα παιδιά. «Αύριο φεύγω! Δεν ξέρω πού θα πάω. Απλώς πρέπει να φύγω». Με κοιτάνε σαν χαζοί, μου απαντούν κάτι «πρόσεχε, ρε συ, και άμα θες ερχόμαστε μαζί» και κάτι τέτοια. Παίρνουν απάντηση αρνητική. Σάββατο πρωί επιβιβάζομαι στο καρυδότσουφλο που θα με πάει απέναντι.
Φτάνω. Ερωτεύομαι με την πρώτη ματιά. Την ενέργειά της, τα δρομάκια της, τους ανθρώπους που έγιναν φίλοι με το πρώτο καλημέρα. Δεν με πειράζει που είμαι μόνη εδώ, με αγκαλιάζει το νησάκι, διαβάζω πολύ, ξεκουράζομαι, ακούω τη μουσική του. Γυρνάω τα βράδια και πίνω τα κοκτέιλ μου με το ανάλαφρο αεράκι να μου μιλάει. Κι είναι σούπερ και ειδυλλιακά χωρίς όμορφο αγόρι δίπλα μου, χωρίς πολλά ρούχα, χωρίς καθόλου λεφτά, χωρίς τα αστεία και τις αγκαλιές της παρέας, χωρίς το σάουντρακ της αγαπημένης μου τζαζ μουσικής. Σκέτα, χωρίς πολλά-πολλά.
Πέρασε νερό ο καιρός και έπρεπε να φύγω – τελευταίο μεθύσι. Κακό, αλλά στην Αίγινα όλα φαίνονται πιο όμορφα, ακόμη και το κακό μεθύσι. Στο καραβάκι γράφω το χαριτωμένο τραγουδάκι. Κατεβαίνω. Οι φίλες με περιμένουν στο λιμάνι. «Πώς πέρασες;»
14°
