Εμείς δεν είχαμε χωριό. Ούτε και νησί. Ο πατέρας μας γεννήθηκε στην Καλλιθέα κι η μητέρα μας στη Λάρισα, όπου πηγαίναμε μόνο το Πάσχα. Τα καλοκαίρια νοικιάζαμε ένα σπίτι σε απόσταση δύο ώρες με αυτοκίνητο στην Πελοπόννησο, όπου περάσαμε, τ’ αδέλφια μου κι εγώ, τις διακοπές των ευτυχισμένων παιδικών μας χρόνων. Την Ύδρα την πρωτοείδα Φεβρουάριο, υπό καταρρακτώδη βροχή. Είχα εξεταστική στο πανεπιστήμιο κι άλλα πράγματα στην Αθήνα, δεν έπρεπε να βρίσκομαι εκεί. Η βροχή δυνάμωνε και οι δρόμοι που κατεβαίνουν κάθετα στο λιμάνι έγιναν ποτάμια – για να περάσουμε από τη μια μεριά στην άλλη περπατούσαμε πάνω σε σανίδια στερεωμένα στους πλαϊνούς τοίχους. Από τότε η Ύδρα είναι κατά κάποιον τρόπο το νησί μας. Και έγινε το νησί του παιδιού μας.
Η Ύδρα είναι ωραία. Είναι επίσης ένα περίεργο μέρος. Όλοι ξέρουμε ότι την αντιμετωπίζουμε, εμείς που πηγαίνουμε, ως σκηνικό, σχεδόν αψεγάδιαστο, κι ότι αυτή είναι και η κινητήριος δύναμη της οικονομίας του νησιού. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο, που κάνει πολλούς ανθρώπους να επιστρέφουν ξανά και ξανά: ένα αίσθημα φαινομενολογικού ρεαλισμού που σε κάνει να νιώθεις ότι οι μέρες που περνάς εκεί έχουν μια άλλη αλήθεια. Οπότε κινδυνεύεις να πιστέψεις ότι η Ύδρα μπορεί να γίνει ο προορισμός σου, ότι μπορείς να ζήσεις μια πλήρη ζωή εκεί. Καμιά φορά νομίζω, και μπορεί να κάνω λάθος, ότι κάποιοι ξένοι που ζουν στην Ύδρα είναι θύματα αυτού του αισθήματος.
Κι ύστερα είναι και οι βράχοι. Οι βράχοι της Ύδρας. Πέρα και πάνω από τη θάλασσα, που είναι γεμάτη καύκαλα αχινών.
15°
