Η Ίος δεν είναι το νησί των παιδικών μου χρονών ούτε των εφηβικών μου αναζητήσεων. Είναι, για αδιευκρίνιστους λόγους, το νησί που επέλεξα ή μάλλον με επέλεξε. Κανείς δεν μου είχε μιλήσει πριν για αυτήν. Το μόνο που ήξερα, είναι ότι εκεί γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία «Το απέραντο γαλάζιο». Δεν λέω, καλή πληροφορία! Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν στους άμεσους προορισμούς μου.
Μια μέρα, όμως, πριν από 6 χρόνια, για προσωπικούς λόγους, ήθελα επειγόντως να φύγω από την Αθήνα. Και εκεί που αναρωτιόμουν πού να πάω… άναψε στο μυαλό μου φωτεινή επιγραφή ΙΟΣ. Θα ’χει ησυχία σκέφτηκα, τάβλι σίγουρα, όχι δήθεν ανθρώπους. Το απέραντο γαλάζιο πού το πας;! Και, επιτέλους, ένα νησί που δεν είναι η Μύκονος.
Άνοιξα τον ταξιδιωτικό οδηγό BEST του φίλου μου του Αλέξανδρου και είχε πρώτο-πρώτο το Ios Palace. Για να γράφει Palace, καλό θα είναι σκέφτηκα. Πήρα τηλέφωνο και ζήτησα δωμάτιο που να «βλέπει» θάλασσα. Και έτσι ήταν. Την επόμενη μέρα βρέθηκα στην Ίο. Για μεγάλη και ωραία έκπληξή μου, τα θεμέλια ήταν σχεδόν πάνω στο νερό. Η παραλία, Μυλοπότας. Εντάξει! Είχα μπροστά μου την καλύτερη εκδοχή του Αιγαίου.
Δεν είναι όμως μόνο η ομορφιά που απλόχερα χαρίστηκε στην Ίο. Είναι και η ενέργειά της. Θέλεις το ηφαίστειο που είναι απέναντι; Θέλεις οι κουρσάροι που κατοικοέδρευσαν εδώ; Δεν ξέρω τι απ’ όλα ή και πόσα άλλα. Το σίγουρο είναι ότι αδειάζει το μυαλό σου απ’ όλα εκείνα που δεν σ’ αφήνουν να αναφωνήσεις ότι η ζωή είναι ωραία.
Άρχισα τις εξερευνήσεις. Πάντα μ’ αρέσει να τις κάνω στην αρχή για να χαλαρώνω μετά και να «ιδρυματοποιούμαι».Μαγγανάρι, Πικρή Νερό, Τρεις Κλησιές, Τρυπητή, το Αυλάκι του Παπά. Αν έχεις και την τύχη να έχεις καλούς φίλους όπως εγώ, που να έχουν και φουσκωτό, πας σε όλες αυτές τις παραλίες διά θαλάσσης. Α! Να μην ξεχάσω τη μακαρονάδα με θαλασσινά που βράσαμε σε καμινέτο πάνω στην άμμο. Βάλαμε στο νερό και λίγη θάλασσα. Η πιο νόστιμη θάλασσα που έχω «φάει».
Βέβαια, η εικόνα μιας γυναίκας μόνης σε ένα νησί, δημιουργεί καχυποψία. Γρήγορα όμως κατάλαβαν ότι δεν κρύβεται κανένα μυστήριο στο να επιλέξω να βρεθώ, με μόνη μου αποσκευή μια μικρή βαλίτσα, στην Ίο.
Το βατραχοπέδιλο έγινε η προέκταση του ποδιού μου. Και η μάσκα η καλύτερη παρέα στο βυθό. Και περπάτημα… Πολύ περπάτημα. Με μόνη μου «αγωνία» να γεμίσω το μυαλό μου εικόνες που θα με συντρόφευαν όταν θα έφευγα.
Κάπως έτσι πέρασαν 6 καλοκαίρια, με τους χειμώνες να φεύγουν γρήγορα. Όπως και φέτος. Και να που με βρήκε πάλι ο ήλιος στην Ίο. Να γραφώ γι’ αυτή, την τόσο φιλόξενη, σε απευθείας σύνδεση.
12°
