Αν δεν κοιμηθείς και ξυπνήσεις εκεί, θα σου φανεί ακόμη ένα όμορφο κυκλαδίτικο μικρό νησί, με το χάζι στον κύριο δρόμο της Χώρας. Δεν θα προσέξεις το βιβλιοπωλείο Αρόδο, ίσως δεν παραγγείλεις χυμούς ή μαργαρίτες στη Μαργαρίτα. Θα προσπεράσεις την ταβέρνα του Γιώργη και τα παγωτά της Βίκυς (διότι δεν θα ξέρεις ότι τα φτιάχνει μόνη της).
Θα βγεις σε μια έρημη πλατεία, με πορτοκαλί καρέκλες και γύρω-γύρω μπαρ – που ανοίγουν προς το βράδυ. Όταν, δηλαδή, μαζεύονται εκεί οι τρεις φυλές που μοιράζονται το νησί.
Απ’ την παλαιότερη και πιο πολυάριθμη, τη φυλή των ησύχων, προσέρχονται οι λίγοι μη-εξαντλημένοι απ’ την ολοήμερη παραλία (και το δίωρο μεσημεριανό φαγητό). Συγκατοικούν δεκαετίες τώρα την Αντίπαρο με τη φυλή των κάμπερς – της οποίας οι νεότεροι κάθονται σε παρεάκια, στα πεζούλια με μπίρες και σουβλάκια, και οι παλιοί τρώνε στις ταβέρνες και περιφέρονται με τις οικογένειές τους.
Σαν μνημείο της ροκ έγερσης του νησιού λειτουργεί το μπαράκι The Doors – απ’ το 1982, όταν ο Θανάσης και η Λίτσα έχασαν το πλοίο της επιστροφής τους κι αποφάσισαν να εγκατασταθούν εκεί.
Τελευταία φτάνει στην πλατεία η πιο νέα φυλή, οι Αντιπαρουά: κοσμοπολίτες που δεν νιώθουν άνετα σε νησιά με την κοσμική ζωή (η οποία απωθείται, ελλείψει μεγάλων ξενοδοχείων και μαρίνας). Όσο λοιπόν περνάει η ώρα, οι μουσικές των μπαρ συντονίζονται, οι φυλές απλώνονται – η πλατεία γίνεται ένα πάρτι.
Κανείς δεν νιώθει ξένος – η αντιφατικότητα των τριών φυλών καταργεί την κατάσταση αυτή (όπως τουλάχιστον ενέχεται στη λέξη «φιλοξενία»). Ο κάθε επισκέπτης αποκτά μια εντελώς δική του σχέση με την Αντίπαρο. Και, όπως με μία φίλη, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί, θέλει πάντα να την ξανασυναντήσει – αυτή και το ρυθμό της.
12°
