Από τη Σίφνο γνώρισα μόνο το Κάστρο σε ένα θαλασσινό ταξίδι με ιστιοφόρο. Το αυγουστιάτικο ολόγιομο φεγγάρι γλύκανε τη Θεά Θάλασσα εκείνο το καλοκαίρι, για να μας δεχτεί στην αγκαλιά του ο μικρός παραδεισένιος κόλπος της παραλίας Σεράλια, που παρέα με τους τοπικούς ανέμους αντιστέκεται τον περισσότερο καιρό να ζωγραφίσει στον καμβά του φτερωτά κατάρτια.
Τι τύχη!
Αργότερα έμαθα ότι επρόκειτο για σημαντικό λιμάνι την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Και πως το όνομα Σεράλια το πήραν από την τούρκικη λέξη «saray», που σημαίνει παλάτι, ίσως από τα μεγαλοπρεπή κτίσματα που υπήρχαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην κοιλάδα.
Κολύμπησα μέχρι τη μικρή σπηλιά που σαν στόμα ορθάνοιχτο ρουφάει τα κρυστάλλινα νερά, προσφορά αθανασίας στους τεράστιους διψασμένους βράχους. Με το αλμυρό κορμί μου, ανάλαφρο πια, να συνεχίζει το πέταγμά του στον ουρανό της θάλασσας, πήρα λίγη ζωή ακόμη από το ιωδιούχο βάλσαμο και βρέθηκα στην ακτή να αγκαλιάζω την ατελείωτη ενέργεια από το χοντρό βότσαλο της παραλίας, ενώ ο ήλιος με νανούριζε, αποχαιρετώντας με με ένα ζεστό χάδι στην πλάτη.
Νομίζω, ξύπνησα ακούγοντας το μαγικό φως του φεγγαριού να με καλεί κοντά του. Κι εκεί κάπου, στο μεταίχμιο, με ξεγέλασε το καθάριο είδωλό του στο νερό, αλλά οι φωτισμένοι πια βράχοι της παραλίας με τα παλάτια αποκάλυψαν το αληθινό του πρόσωπο κι έτσι ξεκίνησα να το συναντήσω ανηφορίζοντας προς το Κάστρο και τον παραδοσιακό φιλόξενο οικισμό με τα στενά σοκάκια και τα καλντερίμια.
Στο δρόμο μου συνάντησα το bar του Πειρατή. Κάποιος κουρσάρος θα μαγεύτηκε από τη θέα αυτού του λόφου, σκέφτηκα, κι είπε ότι το ανεκτίμητο αυτό κόσμημα πρέπει να μείνει εδώ. Και άλλαξε ζωή.
23°
