Kαλοκαίρι του 2012, είμαι 6 μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Αυτό από μόνο του κάνει το καλοκαίρι μου δύσκολο, αλλά επειδή η «αιτία» ήμουν εγώ δεν έχω δικαίωμα να γκρινιάζω γι’ αυτό καλά να πάθω!
Ο σύζυγος είχε ήδη από τον χειμώνα κανονίσει να συμμετάσχει σε ένα θερινό school project στην Ελβετία για 8 εβδομάδες. Όταν προέκυψαν τα νέα της εγκυμοσύνης και με δεδομένο ότι θα είχα επιπλέον υπό την αποκλειστική μου επίβλεψη και τον τρίχρονο γιο μας, αποφασίσαμε να ζητήσουμε βοήθεια από τους γονείς μας για την περίοδο που θα έλειπε. Φυσικά, επειδή ήταν καλοκαίρι, κανείς τους δεν θεώρησε καλή ιδέα να έρθουν εκείνοι στην Τρίπολη όπου μένουμε, γιατί η Τρίπολη δεν έχει θάλασσα.
Τι κι αν η Τρίπολη είναι μια ήσυχη μικρή πόλη, όπου μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου ή τις δουλειές σου με άνεση; Δεν έχει θάλασσα!Τι κι αν μέσα σε ένα μισαωράκι μπορείς να βρεθείς να βολτάρεις στο ελατοσκέπαστο Μαίναλο; Δεν έχει θάλασσα! Τι κι αν το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει γύρω στους 20 βαθμούς και μπορείς να αναπνεύσεις και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος; Είπαμε, δεν έχει θάλασσα! Τι κι αν το σπίτι μας στην Τρίπολη είναι ευρύχωρο και ο καθένας θα είχε το δικό του ωραιότατο δωμάτιο και δεν θα χρειαζόταν τέτοια σύσφιγξη οικογενειακών σχέσεων; Δεν έχει θάλασσα! Άρα, ακατάλληλο για το καλοκαίρι. Και έτσι η απόφαση βγήκε ερήμην μου: Λούτσα, που έχει θάλασσα! Με τον μπαμπά και τη μαμά… Και τη γιαγιά... Και το τρίχρονο φυσικά. 8 εβδομάδες. Σε 2 δωμάτια. 35 τετραγωνικά. 35 βαθμοί Κελσίου. 35 χρονών εγώ…
Τι έγινε; Αρχίζεις να μυρίζεις το θειάφι; Όχι, δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτα ακόμα. Πώς μπορείς εσύ να νιώσεις όλη την καταπίεση των παιδικών μου χρόνων να ξυπνάει ξανά από την αρχή και να με κατακλύζει! Καταπίεση που ξέρεις μεν ότι προέρχεται από αγάπη και ενδιαφέρον, αλλά που σε πνίγει έτσι κι αλλιώς. Πάρε μια ιδέα από τη μέρα μας!
Στις 7:30 το πρωί: Τούκουτούκουτούκου, το κουταλάκι του νες καφέ, σαν να μην έφυγα ποτέ από το πατρικό μου. Εγερτήριο στη στρατιωτική βάση Λούτσας. Μαμά: «Τι; Δεν έχετε βάλει ακόμα μαγιό! Το παιδί δεν πρέπει να είναι στον ήλιο μετά τις 11, δεν ακούς τι λένε οι γιατροί;» Μπαμπάς: «Ασ’ το παιδί να φάει και κανένα κρουασάν, τι θα πάθει; Μόνο εσείς μεγαλώνετε παιδιά, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα πια;» Γιαγιά: «Φάε, παιδί μου! Τι εννοείς δεν κάνει να τρως γλυκά; Εσύ πρέπει να τρως για δύο τώρα. Φάε!». Ημέρες νηστειών, ώρες φαγητού, μπάνιου, ύπνου, χαπιών (της γιαγιάς) τηρούνται με ευλάβεια, εννοείται. Όπως και η ώρα ποτίσματος του κήπου, πάντα στις 5 το απόγευμα, σαν μια καθημερινή πρόσκληση στα κουνούπια «ελάτε, φάτε μας». Τι κι αν το ΚΕΕΛΠΝΟ συνιστά πότισμα νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ; Εμείς ξέρουμε καλύτερα πότε διψούν «τα κακόμοιρα τα λουλουδάκια».
Ειλικρινά, πόσες φορές δεν σκέφτηκα εκείνο το καλοκαίρι ότι, αν μας έβαζαν 2-3 κάμερες μέσα στο σπίτι και βγαίναμε ζωντανά σε εθνικό δίκτυο, θα κονομάγαμε πολλά λεφτά με την τρέλα μας! Έχουν πέραση οι οικογενειακές κωμωδίες, βλέπεις. Και κάπως έτσι τις διακοπές μου από την κόλαση θα ακολουθούσαν πολλές διακοπές από τον παράδεισο…
Νομίζεις ότι τελείωσα; Σε γελάσανε! Μέσα σε όλο αυτό, έχω και τον σύζυγο να περιφέρει στα social media τις φωτογραφίες του από την Ελβετία: stand-up paddling στο Vevey, ανάβαση με τηλεκαμπίνα στο Chamonix, via ferrata στο Interlaken, all-day cruiseστη LeMan, Jazz festival στο Montreux, Γενεύη, Βέρνη, Λουκέρνη κι η ψυχική μου υγεία παραδέρνει. Γκρρρρ! Γιατί, όσο κι αν θέλω και αν προσπαθώ να είμαι ανώτερος άνθρωπος και να χαρώ που το άλλο μου μισό περνάει τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής του, δεν με αφήνει το γεγονός ότι εγώ έχω γίνει… μιάμιση εξαιτίας του. Γκρρρρ! Και όταν επιτέλους γύρισε, μου έφερε δώρο μια κόκκινη ποδιά και ασορτί γάντια κουζίνας με μια αγελάδα με την ελβετική σημαία στο κουδούνι της! Ποδιά και γάντια κουζίνας! Γκρρρρ! Και μια σοκολάτα, με γεύση καφέ. Καλή ήταν αυτή. Η καλύτερη που είχα φάει ποτέ βασικά. Αλλά και πάλι… Γκρρρρ! Πώς βγήκε αυτό το παιδί μου φυσιολογικό από εκεί μέσα, ακόμα δεν έχω καταλάβει!
Βέβαια, έπειτα από εκείνες τις διακοπές, όλες οι επόμενες μού φαίνονταν παραδεισένιες και αυτό ήταν το δικό μου κέρδος από όλο αυτό. Γιατί, ξέχασα να σου πω ότι ανήκω σε αυτή τη σιχαμένη κατηγορία ανθρώπων, που πάντα θεωρούν ότι κάτι καλό –έστω και μικρό– θα βγει από την κάθε σκ@τοκατάσταση. Αν μη τι άλλο, ένα μάθημα για το μέλλον. Για τις αντοχές, τα όρια, την προσαρμογή, την οικογενειακή αγάπη που, παρά τις εντάσεις και τις συγκρούσεις, δεν στερεύει ποτέ και,φυσικά, για το ποια είναι τα κατάλληλα δώρα για τη σύντροφό σου που πέρασε τα πάνδεινα εξαιτίας σου (γκρρρρ)!
Αν υπάρχει περίπτωση να το ξανακάνω όλο αυτό, με ρωτάς. Ίσως, όταν παγώσει η κόλαση!
14°
