Το αεροπλάνο προσγειώνεται, βγαίνεις από το αεροδρόμιο, επιβιβάζεσαι στο πούλμαν και όλα αρχίζουν. Είναι σαν να ανοίγεις τα μάτια σου από έναν βαθύ ύπνο και να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα σύμπαν πολύ μακριά από το δικό σου, ένα σύμπαν γεμάτο εντυπωσιακά κτίρια, τοπία που μαγεύουν τις αισθήσεις, ανθρώπους από όλο τον κόσμο, που δεν νιώθεις διαφορετικός ανάμεσά τους, μια πανέμορφη ζωντανή πόλη, μια πόλη που μέχρι τότε μόνο στον Πήτερ Παν είχες δει όταν ήσουν μικρή. Περπατάς στον δρόμο και δεν νιώθεις ξένος γιατί αυτή η πόλη σε καλωσορίζει με κάθε δυνατό τρόπο και σε καλεί να την γνωρίσεις και να την «γευτείς» όσο εσύ επιθυμείς.
Όλα μοιάζουν τόσο ήρεμα και συγχρόνως ζωντανά, μια καθαρή πόλη που δεν είναι όμως αποστειρωμένη και δεν μοιάζει ανέγγιχτη. Μια πόλη που έχει συγκρατήσει την αριστοκρατικότητα του παρελθόντος της, που έχει σημαδευτεί από το πέρασμα του χρόνου αλλά ταυτόχρονα εξελίσσεται και παραμένει εναλλακτική. Η τέχνη υπάρχει παντού γύρω σου, τέχνη στα κτίρια, τέχνη στους δρόμους, τέχνη και μελωδικότητα ακόμη και στον αέρα που ταξιδεύει πάνω από τις λονδρέζικες γειτονιές. Η θερμοκρασία πλησιάζει το μηδέν αλλά οι άνθρωποι εδώ δεν φοβούνται το ψύχος, η ζωή συνεχίζει να κυλάει. Μια πόλη και μια κουλτούρα που έχει δεχθεί και έχει ασπαστεί τις υπόλοιπες, χωρίς παράπονα και χωρίς περίεργα βλέμματα. 45 λήψεις δεν είναι αρκετές για να αντικατοπτρίσουν αυτό που ένιωσα πρώτη φορά στο Λονδίνο.
21°
