Τρίτη αλλαγή ονόματος για το Ελατοχώρι Πιερίας, λένε οι πληροφορίες της συνοδού μας − προηγήθηκαν τα Σκουτέρνα και Ελατούσα. Η ιστορία του είναι πικρή, γιατί κάηκε δύο φορές από τους Τούρκους, όμως το κάρμα του έχει αλλάξει και αξίζει παραπάνω από μια επίσκεψη. Οι ντόπιοι θα πρότειναν να αποφύγεις τις βροχερές μέρες και την ομίχλη, αν και σε υψόμετρο περίπου 800 μ. ο αέρας είναι πάντα καθαρός και πάντα δροσερός στις μεγάλες ζέστες. Για την ακρίβεια, η θερμοκρασία είναι πιο χαμηλή κατά 5 βαθμούς σε σχέση με την Κατερίνη. Είναι δύο τα χωριά, το παλιό και το νέο, αλλά είναι σαν ένα. Στο τέλος θα έχεις γνωρίσει όλους πιθανόν τους κατοίκους, οι οποίοι εγκατέλειψαν τη μεγάλη πόλη για να ζήσουν εδώ και δεν σ' αφήνουν να φύγεις χωρίς να δεις την ομορφιά του τόπου τους. Επιστρέφοντας, τα αποδεικτικά σου στοιχεία θα είναι περίπου αυτά, και θα έχεις και δικά σου. Στάνταρ.
1)Χιονίζει δεν χιονίζει μπορείς να κάνεις βόλτα με το λιφτ στο χιονοδρομικό. Σε ανεβάζει στα 1974. Το βαθύ μπλε που βλέπεις κατά την κατάβαση είναι η τεχνητή λίμνη Σφηκιά, στο βάθος η Βέροια και η Κοζάνη. Μόλις ξαναπατήσεις στο έδαφος, αναζήτησε το σαλέ και πολυθρόνα στον εξώστη. Είναι πιο κοσμοπολίτικο απ' όσο θα στοιχημάτιζες.
2) Εδώ ήταν το άντρο των Μουσών λένε οι τοπικοί μύθοι, αλλά λίγοι ξέρουν το πού (στο δρόμο προς Ριζώματα στην περιοχή Πλυσκό!). Η αλήθεια είναι ότι κανένας άλλος μύθος δεν θα ταίριαζε γάντι στο μέρος. Δικαίως, αφού πελώριοι κοφτεροί βράχοι, σαν τείχη φανταστικού κάστρου που μόλις περάσεις τη νοητή τους πύλη δημιουργούν μια απόκοσμη ενέργεια. Αν είναι αυθυποβολή ή όχι, δεν σε νοιάζει. Πάντως μια «μαγική» ατμόσφαιρα λέγεται ότι είχε και το φεστιβάλ Μουσών, το οποίο σταμάτησε μόλις πέρυσι. Τα ίχνη του, ακόμα ορατά ανάμεσα σε έλατα και οξιές, φαίνεται να επαληθεύουν τις φήμες.
3) Θα ακούσεις μια ιστορία για κάποιον "Ινδιάνο", που έχει κάποια τίπι ένα χιλιόμετρο πιο κάτω από το χωριό και μια μέρα, έτσι χωρίς πολλά πολλά, έφερε τους Χαΐνηδες για συναυλία χωρίς να το πει σε κανέναν. Αυτά τα απρόσμενα είναι τα καλά.
4) Τσάι. Παντού καλλιεργείται τσάι. Συγκομιδή τον Μάη και αν δεν έχεις δει ποτέ πώς γίνεται, χάνεις − είναι χάρμα οφθαλμών και μέχρι τον Ιούνη το βότανο του Ολύμπου στεγνώνει σε χώρους με θέα μέχρι τον Θερμαϊκό. Για παράδειγμα, στο πιστοποιημένο και όμορφο εργαστήριο Κτήμα Άλθεα της Αναστασίας Μποστανίτη θα ήθελες να γίνεις και εσύ τσάι για λίγο. Η συμβουλή λέει ότι πίνεται με μέλι, ντόπιο και αυτό.
5) Παναγιά Αγρότισσα λένε πως δεν υπάρχει άλλη σε ολόκληρη τη χώρα. Ένα απλό εκκλησάκι είναι, αλλά κοιτάει σε αγρούς παραδεισένιους. Επίσης, υπάρχει και ο ναός του Αγίου Νικολάου με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, για το οποίο η παράδοση λέει ότι χτίστηκε με τούρκικες λίρες. Περισσότερα σε live ξενάγηση εντός του ναού.
6) Η Γιορτή Κρασιού μέσα στο χειμώνα, πάντα Κυριακή. Την παραμονή της γιορτής, εστιατόρια έχουν σπέσιαλ μενού και τα ξενοδοχεία κάνουν βραδινά πάρτι με κεραστικές ώστε την επόμενη να είσαι έτοιμος. Δεν είναι η κλασική παραδοσιακή γιορτή: η μουσική τζαζίζει, ο κόσμος έχει φευγάτο στυλ και η αίθουσα είναι ζεστή, όχι μόνο από το τζάκι αλλά και από την διάθεση. Οι οινοπαραγωγοί της Πιερίας φέρνουν τα ωραία τους αποστάγματά, όπως το βραβευμένο του Απ. Κούρτη, μαζί με τοπικά εδέσματα, όπως η απίθανη μαρμελάδα μανταρίνι της νεαράς από το Κτήμα Ξηρομερίτη, ελιές, αλλαντικά κλπ. Τρίτη χρονιά που διοργανώθηκε και ξεκίνησε από δυο ορεξάτες νεαρές φίλες που έχουν, λέει, και άλλα σχέδια στο μυαλό τους.
7) Περπάτημα στο Μονοπάτι της Αγάπης, προς Κεραμίδα Πηγή μέσα στο δάσος που έχει ρυάκια και κρεμαστές γεφυρούλες. Κοντά και ο ψηλός καταρράκτης στο ποτάμι με το μυστήριο όνομα Σωτήρη Ρέμα.
8) Ποτάκι στον Ίταμο με τον Όλυμπο κατάφατσα και αν έχει και πανσέληνο νομίζεις ότι είσαι ένα τσακ πιο κοντά στο φεγγάρι. Το Λίθινο για ντόπιο nightlife. Να καταλήξεις και να ξημερωθείς στο Alseides, με το τζάκι αναμμένο ή με τις ξαπλώστρες με θεά στα δέντρα. Σαλόνι ξενοδοχείου είναι, αλλά πολύ ζεστό και παρεΐστικο.
9)Φαγητό στο «Παληό Σχολείο» με το όνομα και τη χάρη, διακοσμημένο με παιδικές ζωγραφιές, τζάκι και θέα. Γενικά όλα τα μαγαζιά είναι φροντισμένα με φιλικό περιβάλλον και δικά τους υλικά. Το μεσημεριανό καφέ οπωσδήποτε στο lounge του Σεμέλη. Ξενοδοχείο κι αυτό, αλλά η θέα του δεν συγκρίνεται.
16°
