Η πτήση από το Puerto Montt της Χιλής μέχρι την Punta Arenas διαρκεί 2 ώρες. Στο αεροπλάνο διαβάζω τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου «Στην Παταγωνία» του Μπρους Τσάτουιν, τη γοητευτική περιπλάνηση του ταξιδευτή-συγγραφέα σε έναν κόσμο μακρινό και αλλόκοτο, με ινδιάνους, ληστές, τυχοδιώκτες και ξεχασμένους θρύλους. Από το αεροδρόμιο ξεκινάμε για το Puerto Natales. Εικόνες απέραντης στέπας. Η πόρτα του αυτοκινήτου που δεν ανοίγει από το δυνατό άνεμο. Οι estancias, αγροκτήματα όσο φτάνει το μάτι. Το καταθλιπτικό γκρι του ουρανού, καθώς διασχίζουμε την Ultima Esperanza. Ύστερα από 250 χλμ., φτάνουμε. “Puerto Natales 51ο 43΄39΄ Southern Latitude”, λέει η επιγραφή στο ξενοδοχείο Indigo, προσδιορίζοντας το σημειακό γεωγραφικό μας πλάτος. Βρισκόμαστε στην καρδιά της Παταγονίας. Κάτω από την Κορδιλιέρα των Άνδεων και πάνω από την Ανταρκτική.
Το χωριό αυτό της Χιλιανής Παταγονίας είναι το ορμητήριο για το Torres del Paine, ένα από τα ωραιότερα εθνικά πάρκα στον πλανήτη. Περπατάμε δίπλα στις γαλαζοπράσινες λίμνες του, στεκόμαστε μπροστά στους εντυπωσιακούς παγετώνες, αλλά το βλέμμα μας δύσκολα ξεκολλάει από τους γρανιτένιους πύργους που ορθώνονται σαν πριόνια στα 2.800 μέτρα. Το βράδυ, γοητευμένοι και εξουθενωμένοι, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Στο μπαρ, μια παρέα έχει απλώσει το χάρτη και οργανώνει το “Circuit”, το διάσημο πολυήμερο trekking μέσα από τα πιο παρθένα τοπία του Πάρκου. Όχι, δεν αντέχω τέτοια δόση περιπέτειας, μου αρκούν οι ημερήσιες πεζοπορίες. Όμως μέσα μου λιγάκι ζηλεύω.
Το λεωφορείο για το El Calafate ξεκινάει νωρίς το πρωί. Πέντε ώρες κάνει να φτάσει, μαζί με το χρόνο αναμονής στα σύνορα Χιλής-Αργεντινής. Ξανά η ατελείωτη στέπα, οι γκαούτσος με τα κοπάδια τους, τα όμορφα γκουανάκος, τα ανθισμένα λούπινα. Το El Calafate είναι ένα πολύ τουριστικό χωριό χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα, που ολοένα απλώνεται για να χωρέσει τους χιλιάδες επισκέπτες του Perito Moreno: του επιβλητικού παγετώνα, που ανήκει στο Εθνικό Πάρκο Los Glaciares, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Ο παγετώνας βρίσκεται 80 χιλιόμετρα μακριά. Να προλάβουμε να τον δούμε πριν ο ήλιος χαθεί. Στην Παταγονία ο καιρός αλλάζει μέσα σε λίγα λεπτά, οι 4 εποχές του χρόνου μπορεί να συμπυκνωθούν στην ίδια ημέρα. Λοιπόν, τι χρώμα νομίζεις πως έχουν οι παγετώνες; Είναι γαλάζιοι. Και κάνουν και ένα θόρυβο που σου παγώνει το αίμα. Νόμιζα ότι ακούω κεραυνούς, μέχρι να καταλάβω ότι ο τρομαχτικός αυτός κρότος προκαλείται καθώς αποκολλώνται κάποια κομμάτια του. Ο Perito Moreno, ένας ανάγλυφος τοίχος από πάγο, 50-60 μέτρα ύψος, ξεπροβάλλει κάθετα από τη λίμνη, δίνοντας την παράστασή του στους εκατοντάδες τουρίστες που τον κοιτάζουν με δέος από τις ξύλινες πλατφόρμες. Όμως, δεν μας έφτασε η οπτικοακουστική εμπειρία, θέλαμε και να τον πατήσουμε. Μπήκαμε στο καραβάκι που μας έβγαλε στη στεριά με τη μοναδική πρόσβαση στον παγετώνα. Δέσαμε στα παπούτσια μας κάτι μεταλλικές σχάρες με καρφιά που γαντζώνονται στους πάγους, και ξεκινήσαμε για ένα 2ωρο trekking. Ακολουθώντας με προσήλωση τα βήματα του οδηγού μας, βαδίσαμε στις άκρες των κορυφογραμμών, δίπλα σε παγο-χαράδρες και απειλητικά μπλε βάραθρα.
Τώρα, κατευθυνόμαστε προς τη βόρεια πλευρά του εθνικού πάρκου, στο El Chaltén, 220 χιλιόμετρα μακριά. Οδηγούμε στη Ruta 40, την εθνική οδό-θρύλο που διατρέχει την Αργεντινή, και κυνηγάμε τις χιονισμένες κορφές του Fitzroy, δύο μυτερά γρανιτένια δόντια που τρυπάνε τον ουρανό της Παταγονίας στα 3.400 μέτρα. Φτάνουμε στο El Chaltén, χωριό μικρό και αδιάφορο, που εύστοχα περιγράφει τον εαυτό του ως «πρωτεύουσα του trekking». Γιατί από εδώ ξεκινά ένα πλήθος από πεζοπορικά και ορειβατικά μονοπάτια που χάνονται ανάμεσα σε λίμνες, παγετώνες, δάση και τις ωραιότερες ίσως βουνοκορφές του κόσμου. Χρόνο και όρεξη να έχεις, και ζεστά ρούχα, να αράξεις καμιά δεκαριά ημέρες και να περιπλανηθείς σε κάποια από τα πιο συναρπαστικά τοπία της Παταγονίας.
20°
