Εδώ και δεκαετίες οι υπολογιστές βασίζουν την εξέλιξή τους σ’ έναν τεράστιο διαγωνισμό κατουρήματος. Σε αυτόν το διαγωνισμό βοήθησαν πολλά πράγματα. Λίγο η παράνοια του ιδρυτή της Intel, που έθεσε το σχετικά αυθαίρετο όριο πως κάθε 18 μήνες η υπολογιστική ισχύς που θα αγοράζει ένα δολάριο θα πρέπει να διπλασιάζεται, λίγο το γεγονός πως οι υπολογιστές ήταν ένα αντρικό σπορ και τα αγόρια τρελαίνονται για κόντρες, λίγο η επανάσταση του περάσματος από τον αναλογικό κόσμο στον ψηφιακό... και οι υπολογιστές έγιναν συνώνυμο ενός νέου, επιταχυνόμενου και διαρκώς σε κίνηση κόσμου. Ο πετυχημένος γιάπης της Γουόλ Στριτ με εκείνους τους τεράστιους φορητούς που όχι άδικα ονομάστηκαν λάπτοπ, γιατί δεν άντεχες να τους κρατήσεις στο χέρι από το βάρος το 1989. Τα πρώτα PDA της Psion με ενσωματωμένο πληκτρολόγιο, που όλοι οι δημοσιογράφοι φθονούσαν το 1993. O πράσινος καμπυλωτός iMac που έβαλε τέλος στην παντοκρατορία των νερντ το 1998. Οι υδρόψυκτοι υπολογιστές με τα νέον χρώματα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ανθρώπου που έστησε τα σκηνικά του “Βlade runner” τo 2005. Είχαμε συνηθίσει να λέμε οποιονδήποτε υπολογιστή ξεπερνούσε τα δύο με δυόμισι χρόνια παλιό. Στη δουλειά αντιμετωπίζαμε απίστευτη πιέση να αντικαταστήσουμε τους «παλιούς και σαράβαλους υπολογιστές», όταν τις περισσότερες φορές αυτή η αλλαγή ήταν αισθητική και δεν πάταγε σε καμία οικονομική ή άλλη λειτουργική βάση. Απλά οι άνθρωποι αποκτούσαν πιο γρήγορους υπολογιστές στο σπίτι, και το «σαραβαλάκι» της δουλειάς τούς φαινόταν απίστευτα αργό. Κι ενώ όλα αυτά μας φαίνονταν πια φυσιολογικά, μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια ό,τι ξέραμε για την κουλτούρα των υπολογιστών ανατράπηκε. Από τη μία το τέλος του καπιταλισμού με αναβολικά (βλ. δανεικό χρήμα από το πουθενά). Από την άλλη η βαρεμάρα πως εδώ και 3 χρόνια στην ουσία αγοράζουμε τους ίδιους υπολογιστές (και μην ακούσω κιχ, γιατί ο τετραπύρηνός μου χασμουριέται από τότε που τον αγόρασα). Όλα αυτά έστρωσαν το χαλί στο φαινόμενο netbook.
Slow food
Η τεράστια μόδα των netbooks μάς έβαλε να αγοράζουμε χαρούμενοι υπολογιστές που οι δυνατότητές τους βρίσκονται εννιά και δέκα χρόνια πίσω. Ξαφνικά, λοιπόν, όλοι είμασταν χαρούμενοι με τα πάμφθηνα λαπτοπάκια των 299 ευρώ και ως διά μαγείας η μεγάλη διαμάχη για το πόσα δευτερόλεπτα κάνει να ανοίξει το τάδε ή το δείνα πρόγραμμα έγινε εντελώς μπανάλ. Κι αυτό είχε ένα μεγάλο αντίκτυπο. Έκανε τον ανταγωνισμό τού ποιος κατουράει μακρύτερα μια διαμάχη ανάμεσα σε γραφικούς κομπιουτεράδες. Φυσικά πάντα θα υπάρχουν τα θύματα του μάρκετινγκ που θα τρέξουν να αγοράσουν ό,τι τους πουλήσουν. Οι μαρκετάδες μάλιστα τους έχουν δώσει και το κολακευτικό όνομα Inovvators. Φυσικά ξέρουμε πως διαχρονικά αυτή η ομάδα βρίσκεται γύρω στο 8%, ανεξάρτητα εάν μιλάμε για υπολογιστές ή σερβιέτες. Πράγμα που σημαίνει πως το υπόλοιπο 92% των καταναλωτών τεχνολογίας έχει πηδήξει από το τρενάκι του ιλίγγου και κυλιέται στα γρασίδια της νιρβάνας της μετριότητας των netbook. Μη με παρεξηγείτε, χρόνια φωνάζαμε κάποιοι γραφικοί πως μεγαλύτερη ταχύτητα δεν σημαίνει απαραίτητα και μεγαλύτερη απόλαυση. Και πρέπει να παραδεχθώ πως με πιάνει μια χαιρεκακία βλέποντας ανθρώπους που παλιότερα έπιναν νερό στο όνομα των 2 λιγότερων δευτερολέπτων που έκανε να ξεκινήσει το τάδε πρόγραμμα, να περιμένουν μακάριοι τον ATOM επεξεργαστή τους να ανοίξει το ίδιο πρόγραμμα στον τριπλάσιο χρόνο. Είναι κι αυτά σημεία των καιρών. Τόσο έντονα, που, ακόμα και όταν έρχονται πραγματικές αλλαγές, περνάνε σχεδόν απαρατήρητες. Εδώ και μερικούς μήνες ο υπολογιστής σας έχει τη δυνατότητα να γίνει πραγματικά πιο γρήγορος. Κι εννοώ όσο δεν φαντάζεστε πιο γρήγορος, διότι η Intel μάς έκανε την τιμή κι έβγαλε στην αγορά έναν πραγματικά γρήγορο «σκληρό δίσκο». Όχι ακριβώς φθηνός, αλλά πρόκειται για αλλαγή που μπορεί ο καθένας να παρατηρήσει. Κι όλοι δείχνουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Γιατί όχι άλλωστε όταν η τιμή ενός τέτοιου «σκληρού δίσκου» είναι ίδια με την τιμή ενός ολόκληρου lo-fi netbook;
16°
