Ξέρω, σας είχα υποσχεθεί γι’ αυτή τη βδομάδα έναν ολόκληρο καραγκιόζ μπερντέ, με όλο το υπουργικό συμβούλιο σε παρέλαση με ναυτικά μπλουζάκια, μπαλέτα από εταιρείες πληροφορικής και θηριοδαμαστές mobile internet, αλλά δυστυχώς πρέπει να παραδεχθώ πως δεν μπορώ να σας ικανοποιήσω. Το εκκρεμές γύρισε από την άλλη μεριά και βρίσκομαι στα όρια της κατάθλιψης, οπότε θα ακούσετε τα ίδια χωρίς τρομπέτες και νταούλια. Ελπίζω την επόμενη βδομάδα να περάσω στο στάδιο της αποδοχής και να σας μιλήσω για τη νέα κολεξιόν επίχρυσων κινητών, που είμαι σίγουρος πως κάποια εταιρεία θα έχει λανσάρει.
Οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, πληροφορικής τηλεπικοινωνιών και ίντερνετ στην Ελλάδα είναι ένα ακόμα τυπικό δείγμα του πώς λειτουργεί ο ελληνικός καπιταλισμός. Εδώ και μία 20ετία οφείλουν μεγάλο μέρος του τζίρου τους στο κράτος ή στις ειδικές συνθήκες της αγοράς (είδατε τι ωραίες λέξεις βρίσκω για να πω καρτέλ;), λειτουργούν ως μεταπράτες διάφορων πολυεθνικών εταιρειών και αδιαφορούν πλήρως για την ποιότητα, την καινοτομία πόσο μάλλον δε για τη «γεφύρωση του ψηφιακού χάσματος». Τις περισσότερες φορές οι εταιρείες φτιάχνονται και γιγαντώνονται, βάση της απλής μπακαλικής. Έχω ένα project που μπορεί να κοστίσει ο κούκος Αηδόνι, ποιον φίλο έχω να μοιραστούμε την πίτα; Κι αν πούλαγε πριν κλιματιστικά, έλα, μωρέ, θα μάθει.
Και προς θεού, δεν είμαι κατά της κρατικής «βοήθειας» (φτάνει να μην είναι αχάριστοι μετά). Όλα τα παγκόσμια μεγαθήρια που γνωρίζουμε έβγαλαν τα πρώτα τους χρήματα από χαριστικές προμήθειες που έδινε το κράτος γιατί ήταν «τα δικά μας καθάρματα». Όμως στην Ελλάδα, αντί αυτές οι χαριστικές προμήθειες να λειτουργήσουν ως προστατευτική ασπίδα, μέχρι μία εταιρεία να αποκτήσει την τεχνογνωσία και την εμπειρία να ανταγωνιστεί τους μεγάλους, αποτελούσαν καθαρά μέσο γρήγορου πλουτισμού των στελεχών της.
Πριν δύο βδομάδες λέγαμε για το 1 εκατ. ευρώ που κόστισε η νέα ιστοσελίδα της Βουλής. Η εταιρεία που την ανέπτυξε θα μπορούσε να θεωρηθεί –βλέποντας το πελατολόγιό τους– ως η κορυφαία εταιρεία της χώρας στον τομέα της. Η ίδια έφτιαξε την ιστοσελίδα του ΟΠΑΠ, της Ολυμπιάδας, του Mega, του 3ου ΚΠΣ, του ΤΤ κ.λπ. Πιστεύει κανείς πως προσφέρει ένα ανταγωνιστικό προϊόν με τις τιμές που χρεώνει;
Οι εναλλακτικοί πάροχοι τηλεφωνίας και ίντερνετ είναι ακριβώς οι ίδιες εταιρείες που το 2004 στραβοκοίταζαν το ADSL, γιατί έβγαζαν περισσότερα από εκείνο το άθλιο Dial-up. Και ήταν τόσο κοντόφθαλμοι που το τρέναραν όσο μπορούσαν, σε μια εποχή που το ADSL ήταν διαδεδομένο σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Ακόμα κι όταν ήρθε το ADSL, λειτουργούσαν επί 3 χρόνια ως απλοί μεταπωλητές του ΟΤΕ που επωμιζόταν όλο το βάρος των επενδύσεων. Φαντάζομαι δεν θα έπαιρναν κανένα βραβείο καινοτομίας. Κι εμείς οι άμοιροι χρήστες φτάσαμε να περιμένουμε πότε ο τότε δυσκίνητος ΟΤΕ θα βάλει DSLAM και στη δική μας γειτονιά.
Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας χρεώνουν τις υπηρεσίες τους 30% παραπάνω από το μέσο όρο της ΕΕ στις υπηρεσίες φωνής, MMS και SMS. Κι αν σε κάτι θα έπαιρναν βραβείο, θα είναι στις υποσημειώσεις των τιμολογίων τους, που χρειάζεσαι ολόκληρο δικηγορικό γραφείο για να τις αποκρυπτογραφήσεις. Με λίγα λόγια προσπαθούν να παγιδέψουν τους χρήστες (ειδικά στο mobile internet) με περίεργες χρεώσεις που καταλήγουν σε υπέρογκους λογαριασμούς. Και για να γλιτώσει κανείς από αυτό, ή θα πρέπει να είναι 16 χρονών, να κουβαλά 3 καρτοκινητά και να παρακολουθεί τις αλλαγές στις προσφορές πιο στενά κι από το δείκτη DAX της Φρανκφούρτης, ή θα πρέπει σχεδόν εκβιαστικά να αγοράσεις ένα υπέρογκο μηνιαίο πακέτο που θα εκτοξεύσει το τηλεπικοινωνιακό σου κόστος σε πάνω από 1.000 ευρώ το χρόνο (μαζί με το ADSL). Δεν είναι ακριβώς μέσα στο δεκάλογο της ανταγωνιστικότητας και της προστιθέμενης αξίας.
Για τις εταιρείες software τι να πούμε; Πως η κύρια πηγή των κερδών τους είναι η προμήθεια από την πώληση πανάκριβων προγραμμάτων ξένων εταιρειών;
Θέλω να πω, για να μη συνεχίσω να γίνομαι γραφικός, πως το να περιμένουμε η ανάπτυξη να έρθει από τις νέες τεχνολογίες, είναι σαν να περιμένουμε η ανάπτυξη να έρθει επειδή πήγαμε στο ΔΝΤ. Τίποτα παραπάνω, δηλαδή, από ένα επικοινωνιακό τρικ. ●
