Το δεδομένο με το Forgotton Anne (την τελευταία απόπειρα της Square Enix να ενταχθεί κι αυτή στον χορό του indie gaming μέσω της πρωτοεμφανιζόμενης εταιρείας ανάπτυξης ThroughLine) είναι πως θα σε πείσει ότι παίζεις κάποιο χαρακτήρα, όχι από videogame, αλλά από ταινία κινουμένων σχεδίων. Το ερώτημα από ποιο γενεαλογικό δέντρο έχει ξεφυτρώσει, πάλι, δεν μπορεί ν’ απαντηθεί με την ίδια βεβαιότητα. Οπτικά, τα έντονα χρώματα με κωδικοποιημένους συμβολισμούς και οι επιτηδευμένα φλατ χαρακτήρες παραπέμπουν σαφώς στα έργα του Hayao Miyazaki που έκαναν γνωστή την ιαπωνική προσέγγιση σ' ένα ευρύτερο σινεφίλ κοινό. Σεναριακά όμως, ο κόσμος που κατοικείται από κινούμενα, σκεπτόμενα αντικείμενα που έχουν χαθεί, παραπεταχθεί, ή ξεχαστεί απ' τον δικό μας, από αζευγάρωτες κάλτσες μέχρι ελλαττωματικά πορτατίφ, θυμίζει κάτι απ’ τις ασυνήθιστες κοινότητες που συχνά εμπνέουν της ταινίες της Pixar, είτε πρόκειται για τα παιχνίδια του Toy Story, τα σαράβαλα του Cars, ή τα συναισθήματα του Inside Out.
Όπως πληροφορούμαστε από μια σύντομη, μεστή εισαγωγή, βρισκόμαστε σε μια παράλληλη διάσταση που φαίνεται να κατοικείται αποκλειστικά από αυτούς τους πρόσφυγες της πραγματικότητας οι οποίοι, καταφθάνοντας στην μουντή, βιομηχανική πόλη που τους φιλοξενεί, ελέγχονται απ' τις αρχές και αναλαμβάνουν κάποιο ρόλο ταιριαστό με τις ικανότητές τους. Μοναδικές ανθρωπόμορφες εξαιρέσεις σ’ αυτό το τσούρμο από ρολόγια χωρίς δείκτες κι ανισόρροπα σκαμπό είναι δύο χαρακτήρες: η ηρωίδα μας η Anne που παίζει το ρόλο σερίφη και ο Master Bonku, ένας ηλικιωμένος, σεβάσμιος κύριος ο οποίος λειτουργεί ως υπέρτατη αρχή της πόλης και προσπαθεί, μέσω της κατασκευής μιας αιθέριας γέφυρας, να βρει τρόπο ώστε οι χρησιμότεροι και πιο νομοταγείς συμπολίτες του να καταφέρουν να επιστρέψουν στους αγαπημένους ιδιοκτήτες τους. Το σχέδιο του όμως δε φαίνεται να είναι καθολικά αποδεκτό κι έτσι το Forgotton Anne ξεκινάει βάζοντάς μας ν' αναζητούμε τους αντάρτες που έχουν μόλις ανατινάξει τον τοπικό σταθμό παραγωγής ενέργειας με προφανή σκοπό να σαμποτάρουν τις εργασίες για την ολοκλήρωση της γέφυρας.
Πέρα από το σενάριο και τα γραφικά, ένας ακόμα λόγος που το Forgotton Anne θυμίζει κάτι από ταινία κινουμένων σχεδίων είναι και ο χαλαρός, αβίαστος ρυθμός του. Οι γρίφοι που σου μπλοκάρουν την πρόοδο είναι σχετικά απλοϊκοί ενώ οι απαιτήσεις του σε επίπεδο τεχνικής και αντανακλαστικών είναι στοιχειώδεις. Ενεργοποίησε έναν διακόπτη εδώ, ν' ανοίξει μια πόρτα πιο κει, πάρε λίγη φόρα για το άλμα να φτάσεις την απέναντι πλατφόρμα και καθάρισες. Τον περισσότερο απ’ τον χρόνο σου θα τον περάσεις γνωρίζοντας τους ευφάνταστους χαρακτήρες αυτού του παράξενου τόπου και εξερευνώντας βαθύτερα τα αίτια της βίαιης σύγκρουσης που τον ταλαιπωρεί.
Γενικά μιλώντας, δεν είμαι οπαδός αυτής της προσέγγισης: θεωρώ ότι τα videogames, ως μέσο, πρέπει πρωτίστως να παίζονται, όχι να παρακολουθούνται σαν ταινία ή τηλεοπτική σειρά. Αλλά με ένα περιτύλιγμα τόσο ευπαρουσίαστο κι ένα στόρι που σε ιντριγκάρει από το πεντάλεπτο της εισαγωγής θα χαρώ να παραβλέψω τις «αρχές» μου. Το Forgotten Anne αποτελεί εξαιρετική επιλογή, όχι μόνο για αρχάριους στο χώρο του gaming, αλλά και για όσους προτιμούν να βυθιστούν χωρίς να ταλαιπωρηθούν σε μια αφήγηση που, παρά τον αρχικά χαριτωμένο τόνο της, παίρνει απότομα πολύ σκοτεινότερες τροπές.
Πήγα πρόσφατα, ύστερα από ενθουσιώδεις προτροπές φίλων, σε μια συναυλία ενός σχήματος που δεν είχα ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου. Ο λόγος που δεν είχα αρχικά πρόθεση ν’ ασχοληθώ και θα έχανα ένα τελικά υπέροχο live, όπου έσμιγαν με ιδιαίτερο τρόπο η καλίμπα με το minimal wave κι ο μπαγλαμάς με το drum 'n' bass, είναι τόσο ξεκάθαρος όσο κι επιφανειακός: το ντουέτο ονομάζεται Alcalica. Πόσο ειρωνικό για ένα σχήμα με τόσο μοναδικό ήχο, ότι στ'όνομά τους φανταζόμουν ένα ακόμα tribute band των Metallica (εκδοχή χαλαρής, βαλεαρικής ποπ, μάλλον) παρά οτιδήποτε θα είχα ενδιαφέρον ν’ ακούσω. Πολύ φοβάμαι ότι ακριβώς το ίδιο πρόβλημα μπορεί να στοιχίσει σε έκθεση και, τελικά, σε πωλήσεις/δυνατότητα επιβίωσης και στο, κατά τ’ άλλα εξαιρετικό, Laser League. Πέρα από έναν ούτως ή άλλως άχρωμο, άοσμο τίτλο που δεν παραπέμπει πουθενά (να... ξέρεις... αγωνίζεσαι σ’ ένα πρωτάθλημα... και υπάρχουν... λέιζερ), το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι προκαλεί δυσβάσταχτες συγκρίσεις με το κορυφαίο online multiplayer παιχνίδι της τελευταίας δεκαετίας, το Rocket League.
Μεγάλο (και εντελώς αχρείαστο) το στραβοπάτημα με τα βαφτίσια της τελευταίας κυκλοφορίας για την Roll7, αλλά είναι ίσως και το μοναδικό. Το Laser League είναι ένα πανέξυπνο concept όπου η γρήγορη σκέψη και η ομαλή συνεργασία μετράνε πολύ περισσότερο από τ’ αντανακλαστικά και το οποίο αξίζει να γίνει το επόμενο μεγάλο χιτ στον χώρο του ανταγωνιστικού gaming. Σε μια φουτουριστική αρένα, την οποία παρακολουθούμε σε κάτοψη, δύο ομάδες δύο ή τριών παικτών, προσπαθούν να εξουδετερώσουν τους αντιπάλους τους. Αυτό επιτυγχάνεται ενεργοποιώντας τις γεννήτριες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στον χώρο. Κάθε γεννήτρια που ενεργοποιείς παράγει ένα τείχος από λέιζερ (τι άλλο;) στο χρώμα της ομάδας σου, το οποίο είναι ασφαλές για τους συμπαίκτες αλλά θανάσιμο για κάθε αντίπαλο. Στον περιορισμένο χρόνο ζωής τους, αυτές οι φέτες από μπλε και πορτοκαλί φως δεν μένουν ακίνητες αλλά ταξιδεύουν κατά μήκος και πλάτος της πίστας, περιστρέφονται, την χωρίζουν σε διαδρομές που γίνονται όλο και πιο μικρές, απρόβλεπτες κι επισφαλείς καθώς προσπαθείς να φτάσεις στην επόμενη ανενεργή γεννήτρια.
Η ιδέα, ως έχει, είναι ήδη game design χρυσός, αλλά συμπληρώνεται και από κάποιες επιπλέον πινελιές. Η πιο εμπνευσμένη από αυτές είναι αυτό που το παιχνίδι αποκαλεί “wall wrapping”, η δυνατότητα να βγαίνεις από οποιοδήποτε σημείο στα τοιχώματα της αρένας και να εμφανίζεσαι αυτόματα στο αντιδιαμετρικό του, τακτική που, αν μάθεις να την αξιοποιείς, επιτρέπει συναρπαστικές αποδράσεις από φαινομενικά αδιέξοδες καταστάσεις. Πιο ανάμικτα είναι τα συναισθήματα μου για τις έξτρα ικανότητες που μπορεί να επιλέξει ο κάθε παίκτης, όπως το να κλέβεις τις ενεργοποιημένες γεννήτριες της αντίπαλης ομάδας, ή να ακινητοποιείς τους παίκτες της προσωρινά. Από τη μία πλευρά αναρωτιέμαι μήπως περιπλέκουν αναίτια την απλή κομψότητα της θεμελιώδους ιδέας του παιχνιδιού. Από την άλλη, θεωρώ ότι είναι σχεδιασμένες με αρκετή προσοχή ώστε να μην διαταράσσουν την ισορροπία του παιχνιδιού και να μην αποσπούν από τις κεντρικές λούπες του που είναι η ασφαλής αποφυγή των ενεργοποιημένων γεννητριών και η αγχωμένη αναζήτηση των ανενεργών.
Μιλάμε, επομένως, για έναν τίτλο που μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι στο θρυλικό Speedball 2 της Amiga. Mια εμπειρία τόσο άψογα στημένη, που ο ίδιος ο σχεδιασμός της όχι απλά επιτρέπει αλλά ευνοεί εντυπωσιακές φάσεις, επικές ανατροπές και εμπνευσμένες κινήσεις της τελευταίας στιγμής όπου ο θρίαμβος και η καταστροφή χωρίζονται απ’ την απόσταση ενός pixel. Είχα γράψει και πέρσι για το ρίσκο του ν’ αναπτύσσεις έναν online multiplayer τίτλο, μια κατηγορία παιχνιδιών που δεν πρέπει να είναι απλά αξιόλογα, αλλά και να διατηρούν μια μόνιμη βάση παικτών ώστε να βρίσκεις αντίπαλο ανά πάσα στιγμή. Εδώ ολόκληρη Ubisoft και πέρασε από χίλια κύματα για να σταθεροποιήσει το κοινό του αξιόλογου For Honor, τι ελπίδες μπορεί να έχει μια ανεξάρτητη εταιρεία; Κι όμως η Roll7 έδειξε εμπιστοσύνη στην πρωτότυπη ιδέα της και τόλμησε με το Laser League. Σειρά μας.
Τίτλος: Laser League
Εταιρεία Ανάπτυξης: Roll7
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Windows
Η Indie Επιλογή του Μήνα: Unforeseen Incidents
Για έναν τύπο παιχνιδιών που δείχνει τέτοια εμμονή με την ανανέωση όπως τα point 'n' click (όχι παράλογα, να τους αναγνωριστεί, αφού δυο δεκαετίες πριν αποτελούσαν το κυρίαρχο είδος και τώρα έχουν υποβιβαστεί σε κατηγορία «ειδικού ενδιαφέροντος»), είναι κάπως αναζωογονητικό να εμφανίζεται ένας τίτλος χωρίς κανένα άγχος να αποδείξει τον εκμοντερνισμό του. Στερούμενο της ακατάπαυστης αυτοαναφορικότητας του Thimbleweed Park ή των καλλιτεχνικών λοξοκοιταγμάτων του Kentucky Route Zero, το Unforeseen Incidents είναι ένα κλασικό adventure που στηρίζεται στα ίδια βασικά στοιχεία που στηρίζονταν και οι προκάτοχοί του στις αρχές των 90s: μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα σε αφήσει να την ξεδιπλώσεις σταδιακά λύνοντας μια σειρά από έξυπνους γρίφους.
Ο Harper Pendrell είναι ένας συμπαθέστατος loser μηχανικός που περνά φτωχικά αλλά αμέριμνα την εργένικη ζωή του στην γενέτειρά του, Yelltown. Το γεγονός ότι η παρακμάζουσα επαρχιακή κωμόπολη έχει δει και καλύτερες μέρες είναι προφανές απ’ τους άβαφους τοίχους των σπιτιών, την τεράστια χωματερή κι απ’ το υπό κατάρρευση μοναδικό ξενοδοχείο/μπαρ της. Κι όμως, τα χειρότερα έπονται για την μικρή κοινότητα, όπως συνειδητοποιεί ο πρωταγωνιστής μας, όταν ανακαλύπτει ένα από τα πρώτα θύματα μιας μυστηριώδους επιδημίας που φαίνεται να εξαπλώνεται με επίκεντρο μια κοντινή φάρμα. Ως νομοταγής πολίτης, ο Harper, ειδοποιεί την ιδιωτική εταιρεία που είναι υπεύθυνη για την υγειονομική διαχείριση της κατάστασης, εκπρόσωποι της οποίας καταφθάνουν άμεσα με μάσκες και στολές για να απομακρύνουν την ασθενή προς άγνωστη κατεύθυνση. Όχι όμως προτού αυτή προλάβει να μας πασάρει έναν φάκελο αποσπώντας την υπόσχεση ότι θα τον παραδώσουμε σε μια δημοσιογράφο που κρύβεται στο τοπικό ξενοδοχείο. Φαίνεται πως η φύση της ασθένειας έχει πτυχές που κάποιοι έχουν συμφέρον να κρατηθούν μυστικές.
Έτσι κάπως ξεκινάει μια υπόθεση συνωμοσίας που θυμίζει, ως κεντρική ιδέα τουλάχιστον, μια πιο ανάλαφρη εκδοχή του Everybody's Gone to the Rapture. Παρέα με παλιούς φίλους και καινούργιες γνωριμίες θα προσπαθήσουμε ν'αποκαλύψουμε όσα κρύβονται πίσω απ’ την ξαφνική εμφάνιση του Yelltown Fever διεξάγοντας την έρευνά μας, αρχικά, μέσα στα πλαίσια της μικρής κωμόπολής και, στην συνέχεια, επεκτείνοντάς την στο αχανές εθνικό πάρκο που την περιβάλλει παρέχοντας κάλυψη σε στραβωμένους ερημίτες, παράξενες αιρέσεις και κλειδαμπαρωμένα κτίσματα αμφιβόλου προελεύσεως.
Το εντυπωσιακότερο επίτευγμα της Backwoods Entertainment είναι τα υπέροχα, ζωγραφισμένα στο χέρι, γραφικά, ειδικά τα πανέμορφα, ετοιμόρροπα κτίριά της και ο τρόπος που παίζει με τα χρώματα. Το σκούρο μπλε του νυχτερινού δάσους σε πείθει ότι μπορείς να τρυπώσεις σε μια καλά φυλαγμένη στρατιωτική βάση απαρατήρητος ενώ, όταν τελικά αποκτάς πρόσβαση σε έναν απομονωμένο ραδιοφωνικό σταθμό, οι αποχρώσεις κόκκινου φωτός στους τοίχους του σε προειδοποιούν ξεκάθαρα για τον κίνδυνο που αποτελούν τα επαναλαμβανόμενα μηνύματα που εκπέμπει. Αλλά και στα υπόλοιπα καθήκοντά τους, οι developers δίνουν εξίσου προσεγμένο αποτέλεσμα: οι διάλογοι διατηρούν την δύσκολη ισορροπία μεταξύ του (απαραίτητου για το είδος) χιούμορ και της σοβαρότητας που αρμόζει στην περίσταση, ενώ οι γρίφοι, στην πλειοψηφία τους, απαιτούν καθαρό μυαλό και λογική, όχι pixel hunting. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μια καλογραμμένη ιστορία που σε απορροφά, σημαίνουν πως το Unforeseen Incidents μπορεί να μην κάνει κάτι πρωτοποριακό, αλλά στηριζόμενο πάνω στα παραδοσιακά θεμέλια του είδους μας χαρίζει το καλύτερο point 'n' click που έχει εμφανιστεί εδώ και πολύ καιρό.
15°
