Έχω υποστηρίξει πολλάκις και έμμεσα και ευθέως, ότι το σημαντικότερο στοιχείο ενός videogame εντοπίζεται στις αλχημείες του gameplay και όχι στον εύκολο εντυπωσιασμό της εικόνας, άποψη που πρόκειται να αποτυπωθεί και στην επερχόμενη λίστα μας με τους κορυφαίους τίτλους της χρονιάς. Εκεί οι υπερπαραγωγές θ' αναγκαστούν να συγκατοικήσουν με ταπεινότερους τίτλους που φτιάχτηκαν χωρίς στρατό από visual artists να τελειοποιούν κάθε απόμερη γωνίτσα του περιβάλλοντός τους και, ακόμα και (επιφώνημα τρόμου) χωρίς επιλογή για 4Κ αναλύσεις.
Η παραπάνω παράγραφος κρύβει, παρ' όλα αυτά, δύο παγίδες. Η πρώτη έχει να κάνει με την ακραία ελιτίστικη άποψη ότι τα γραφικά είναι παντελώς αδιάφορα. Αντιθέτως το να χάνεσαι μέσα στους πανέμορφους κόσμους τους είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις και αγνές χαρές που έχουν να προσφέρουν τα videogames. Η δεύτερη συνοψίζεται στην θλιβερά περιοριστική ιδέα ότι οι ομορφότερες εικόνες που το μέσο έχει να σου προσφέρει μπορούν να δημιουργηθούν μόνο στα όρια της τεχνολογίας από τεράστιες ομάδες και απύθμενα budgets. Η ίδια η δημιουργία της λίστας που διαβάζετε έχει ως σκοπό να αντικρούσει την πρώτη παρανόηση. Η συνεχής εναλλαγή μεταξύ blockbusters και ανεξάρτητων παραγωγών στους έξι τίτλους που θα παρουσιάσουμε, σε τυχαία σειρά, ως τους ομορφότερους της χρονιάς, προτίθεται να διορθώσει την δεύτερη.
AssassinsCreed: Origins
Ως σειρά που πάντα κέρδιζε τις εντυπώσεις απ' το ρεαλιστικό animation των ευλύγιστων σωμάτων που φιλοξενούσε, η τελευταία συνέχεια του Assassin's Creed έχει να προσφέρει μια επιπλέον ευχαρίστηση, πέρα απ' τον ψηφιακό τουρισμό στις ομορφιές της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου. Μέσω του εύχρηστου και εθιστικού photo mode έπιανα συχνά τον εαυτό μου να στρέφει τον φακό, πέρα απ' τις μοναχικές οάσεις και τα πολύχρωμα παζάρια, στον πρωταγωνιστή μου, προσπαθώντας να καταγράψω, ως άλλος Muybridge, καρέ-καρέ την ανατομία του ανθρώπινου κορμιού εν κινήσει. Όχι ότι τα τοπία του, ίσως αρτιότερου τεχνικά κόσμου που είδαμε φέτος, υστερούν. Το Assassin's Creed: Origins παίζει με τις αντιθέσεις συνδυάζοντας την άχανή έρημο με την πολύβουη πόλη, τα γαλαζοπράσινα νερά της μοναχικής όασης με τα ακίνητα κύματα των αμμόλοφων, το κοπάδι απ'τις γαζέλες με την κοσμοσυρροή στην τοπική αγορά. Δεν υπερβάλλω όταν λέω ότι, μέχρι στιγμής, έχω περάσει περισσότερες ώρες στο παιχνίδι ψάχνοντας για το τέλειο κάδρο, παρά ολοκληρώνοντας τις αποστολές του.
Rime
Στον ορίζοντα η θάλασσα κι ο ουρανός με τα γαλάζια της Sega, μια απόχρωση που όριζε τα videogames στα '90s και που τείνει να εκλείψει από τις σημερινές μεγάλες παραγωγές. Αγνώστου χρήσης κτίσματα από εκτυφλωτικά λευκή πέτρα, στα πόδια σου χορτάρι κίτρινο στα όρια της αυτοανάφλεξης. Η παλέτα του Rime είναι αυτή του κατακαλόκαιρου και τα χρώματά του παίζουν με την αίσθηση θερμοκρασίας σου – το σαλόνι κρυώνει λιγάκι κάθε φορά που πέφτει ο ήλιος. Οι εικόνες του φέρνουν στο νου τις ατελείωτες βόλτες που έκανες ως πιτσιρίκι σε κάποιο αδιάφορο χωριό που έχεις ξεχάσει πως το λένε και δε θα βρεις στις λίστες του TripAdvisor. Είναι ταυτόχρονα αχανής και εμφανώς πεπερασμένος, ζεστός αλλά και με μια ακαθόριστη αίσθηση απειλής και είναι, όπως τότε, όλος δικός σου να τον εξερευνήσεις. Στον κόσμο του Rime, περισσότερο απ' ό,τι για οποιονδήποτε άλλο τίτλο της χρονιάς, θα ήθελες πραγματικά να βρίσκεσαι εκεί.
Δεν μπορώ να το παραβλέψω, η παρουσίαση του Gran Turismo Sport μου θυμίζει εκείνα τα περιοδικά που κατοικοεδρεύουν σε προθαλάμους οδοντιατρείων με τίτλους όπως Executive Living και The 1% Digest. Αντικείμενο τους η χλιδή, είτε πρόκειται για την αναζήτηση του τέλειου χειροποίητου πούρου είτε για τα υπέρ και τα κατά της αγοράς ιδιωτικού νησιού. Παρά τις προφανείς μου αντιρρήσεις για το νόημα τέτοιων φαντασιώσεων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τελευταία συνέχεια του “αριστοκρατικού” driving simulator, τελειοποιεί την συγκεκριμένη αισθητική και τοποθετείται ως πολικό αντίθετο στο (επιφανειακά τουλάχιστον) «λαϊκότερο» Forza Horizon. Ο hardcore κλασικισμός του φαίνεται και από την αυστηρά περιορισμένη χρωματική παλέτα για τ' αυτοκίνητα που θ' αποκτήσεις: μαύρα, ανοιχτά μεταλλικά, κόκκινα, άντε κάνα κόμπαλτ μπλου στο τσακίρ κέφι. Με μια εκπληκτική εισαγωγή, ωδή στην ιστορία της αγωνιστικής αυτοκίνησης, απαράμιλλης κομψότητας μενού με αρχειακό υλικό για κάθε μάρκα και εξαιρετικής λεπτομέρειας περιβάλλοντα όταν πια κάτσεις στο τιμόνι, ακόμα και αδιάφορος, όπως εγώ, να είσαι για το άθλημα, το Gran Turismo Sport απειλεί να σε κάνει φετιχιστή.
HollowKnight
Με την ιδιαίτερη αισθητική του, το Hollow Knight είναι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τίτλο στη λίστα, εύκολο να το περιγράψεις με μία μόνο φράση: το παιχνίδι που θα δημιουργούσε ο Tim Burton αν αποφάσιζε ν' αφήσει το Hollywood και να γίνει indie developer. Η χαριτωμένη νταρκίλα που χαρακτηρίζει τις stop-motion δουλειές του διάσημου σκηνοθέτη αναπαράγεται τόσο στην απέρριτη εκφραστικότητα των χαρακτήρων του, ιδίως του περιπλανόμενου ζουζουνο-ιππότη που ελέγχουμε, όσο και στα προσεγμένα, καρτουνίστικα σκηνικά του. Το ακατάστατο εργαστήρι ενός επαγγελματία χαρτογράφου, μια πυκνή, υπόγεια ζούγκλα με θανατηφόρα χλωρίδα, ο κλειστοφοβικός προθάλαμος ενός ναού που φωτίζεται από τις φλόγες αμέτρητων κεριών: κάθε νέα περιοχή την οποία θα καταφέρεις να προσεγγίσεις στο Hollow Knight (το παιχνίδι της Team Cherry μπορεί να είναι χαριτωμένο, αλλά μόνο εύκολο δεν είναι) σε επιβραβεύει με τις εικόνες που θα σου χαρίσει.
Όταν σκέφτομαι το Rime, στο μυαλό μου έρχεται το γαλάζιο της θάλασσάς του. Όταν σκέφτομαι το Origins, η πρώτη μου εικόνα είναι τα κίτρινα της ερήμου του. Το χρώμα που ορίζει, αντίστοιχα, το Horizon Zero Dawn για μένα είναι το κόκκινο. Όχι λόγω της πυρόξανθης κόμης της Aloy, της γλυκιάς αλλά και τσαμπουκαλεμένης πρωταγωνίστριάς του, ούτε επειδή θα χυθεί και τόσο αίμα κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών της – δεν κυλάει τέτοιο στις φλέβες των μηχανικών δεινοσαύρων που μοιράζονται με τα ζωντανά θηλαστικά τα κωνοφόρα δάση και τις κατάφυτες πεδιάδες της Γης του 31ου αιώνα. Σε ένα παιχνίδι με αμέτρητες εικόνες φυσικής ομορφιάς που θα σε κάνουν να κοντοσταθείς, αφήνοντας λίγο το controller για να χαζέψεις, καμία δεν είναι εντυπωσιακότερη από τα ηλιοβασιλέματα που λούζουν τον ορίζοντα σε όλες τις αποχρώσεις της φωτιάς. Η ζωή στο μεταπυρηνικό μέλλον δεν έχει υπάρξει ποτέ θελκτικότερη απ'ότι στο Horizon Zero Dawn.
Cuphead
Η πιο ιδιαίτερη αισθητική άποψη της χρονιάς, εμπνευσμένη απ' τα κλασικά κινούμενα σχέδια του Max Fleischer (δημιουργού της Betty Boop) και συνοδευόμενη από ένα έξοχο big band soundtrack που σου κολλάει στο μυαλό και δε λέει να ξεκουνήσει. Οι αδερφοί Moldenhauer έχουν εμφανώς ρίξει πολλή μελέτη για να καταφέρουν ν' αποτυπώσουν την αισθητική μιας ολόκληρης εποχής πάνω στο Cuphead, παρακάμπτοντας κάποια από τα πιο ρατσιστικά στοιχεία με τα οποία αυτή έχει συνδεθεί (και τα οποία αναλύει σε ένα εξαιρετικό άρθρο στο Unwinnable o Yussef Cole). Στο πρώτο επεισόδιο του τελευταίου κύκλου Stranger Things, η συμμορία πάει και χαλάει όλα τα ψιλά που μπορεί να μαζέψει από αριστερά και δεξιά στο ηλεκτρονικό θαύμα της εποχής τους, το περιβόητο Dragon's Lair. Το Cuphead μας θυμίζει γιατί είναι τόσο γοητευτικό να παίζεις σε έναν κόσμο κινουμένων σχεδίων. Η διαφορά με τα εντυπωσιακά αλλά ρηχά laser disc πειράματα των 80s είναι ότι εδώ οι πειστικές καρτουνίστικες εικόνες πλαισιώνουν ένα εξαιρετικό παιχνίδι – ο λόγος που θα ξαναμιλήσουμε για το Cuphead πριν κλείσει το 2017.
18°
