Ενάμιση χρόνο πριν από την κυκλοφορία του Injustice 2, μια άλλη σειρά fighting games, η διασημότερη και για πολλούς η ποιοτικότερη, παρουσίαζε την πολυαναμενόμενη τελευταία της συνέχεια. Η υποδοχή όμως που τελικά περίμενε το Street Fighter V έσκασε σα σφαλιάρα για την Capcom που είδε το sequel ενός τίτλου που έδωσε έναυσμα για την αναγέννηση του είδους να στηλιτεύεται από κοινό και κριτικούς. Ο βασικός λόγος; Η απόλυτη έλλειψη υλικού για σόλο παιχνίδι. Η αφετηρία γι'αυτή την καταστροφική επιλογή δεν ήταν εντελώς παράλογη. Η κατηγορία των fighting games, περισσότερο ίσως απ'οποιαδήποτε άλλη, είναι φταγμένη για δύο homo sapiens μονομάχους και, συγκριτικά, το να παλεύεις ενάντια στο AI φαντάζει, φτηνό, προβλέψιμο, βαρετό. Αλλά η Capcom υποτίμησε τραγικά το πόσο ανάγκη έχουμε να το κάνουμε, είτε επειδή βαρεθήκαμε να τρώμε τα μούτρα μας ενάντια στους online παλικαράδες, είτε επειδή το ίντερνετ μας τυχαίνει να σέρνεται και δεν έχουμε παρέα πρόχειρη στο σαλόνι να μας βολέψει στο ρόλο αντιπάλου με σάρκα και οστά.
H NetherRealm φαίνεται πως τα'βλεπε αυτά και κράταγε σημειώσεις καθώς η τελευταία της δουλειά, το (βασισμένο πάνω στη μυθολογία των κόμικς της DC) Injustice 2, σου δίνει τόσα πράγματα να κάνεις άνευ συμπαίκτη, που σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει και το ανταγωνιστικό κομμάτι. Δεν είναι ρητορική υπερβολή αυτό. Τις περισσότερες από τις είκοσι πρώτες ώρες παιχνιδιού τις πέρασα σόλο και όταν τελικά κέρδισα το trophy για δέκα online νίκες, το ποσοστό των παικτών που είχαν το ίδιο επίτευγμα, σύμφωνα με τα στατιστικά της Sony, ήταν μόλις 4%! Το Injustice 2 με άλλα λόγια είναι η πλήρης αντιστροφή της λογικής του Street Fighter V: αν το δεύτερο είναι μπριζόλα, εξαιρετικά μαγειρεμένη αλλά σερβιρισμένη χωρίς γαρνιτούρα, το πρώτο είναι όλα αυτά τα δελεαστικά μεζεδάκια που όταν τα τελειώνεις συνειδητοποιείς ότι δεν έχει μείνει χώρος για το κυρίως.
Αλλά τι περιλαμβάνει ακριβώς αυτό το φοβερό single-player content του Injustice 2 που το καθιστά τόσο ακαταμάχητο; Πολλά, αλλά σχεδόν όλα περιστρέφονται γύρω από την ριψοκίνδυνη απόφαση της NetherRealm να τσαλαπατήσει τις δύο βασικότερες αρχές των fighting games. Από τα τέλη των '80s, όταν στο είδος άρχισε να εμφανίζεται ποικιλομορφία μαχητών με διαφορετικές επιθετικές και αμυντικές ικανότητες, το ζητούμενο ήταν να διατηρηθεί μια σχετική ισοδυναμία ώστε οι παίκτες να πειραματίζονται με όλους και, παρατηρώντας τις σταθερές ιδιαιτερότητες του καθενός, να βελτιώνονται. Οι δύο θεμελιώδεις νόμοι των fighting games, ο νόμος της ισορροπίας και ο νόμος της συνέπειας, εκπαραθυρώνονται με συνοπτικές διαδικασίες στο Injustice 2 και την απόφαση να ενταχθούν σε αυτό RPG στοιχεία που αλλάζουν δραστικά τη σχέση παίκτη-χαρακτήρα.
Το δόλωμα, με άλλα λόγια, του Injustice 2 δε βρίσκεται στο πόσα σου δίνει να κάνεις ως σόλο παίκτης, αλλά στους λόγους που σου δίνει να τα κάνεις. Κάθε επιλογή σου, κάθε ενασχόλησή με οποιαδήποτε έκφανση του παιχνιδιού απ'το tutorial, μέχρι το κεντρικό campaign κι από απλές μονομαχίες μέχρι τις παρατεταμένες αποστολές στο multiverse, ανταμείβεται με επίπεδα εμπειρίας για τον χαρακτήρα που χρησιμοποίησες και με κάτι μυστήριους δωροκύβους. Μέσα τους βρίσκουμε τμήματα εξοπλισμού τα οποία τροποποιούν την εμφάνιση, αλλά κυρίως, τις δυνατότητες των υπερηρώων στους οποίους αντιστοιχούν. Μπορείς να βρεις για παράδειγμα μια καινούργια μάσκα που ενισχύει επιθετικά τον Batman, ή ένα φανάρι για τον Green Lantern που τον κάνει ανθεκτικότερο. Πολλά από τα αντικείμενα αυτά δεν είναι άμεσα αξιοποιήσιμα αλλά απαιτούν ένα μίνιμουμ επίπεδο εμπειρίας, απλοικό αλλά αποτελεσματικό τρυκ για να διαιωνίζεται η εθιστική λούπα: ανεβαίνεις levels για να χρησιμοποιήσεις τα υπάρχοντα όπλα, αλλά όσο ανεβαίνεις αποκτάς καινούργια που απαιτούν ν'ανέβεις ακόμα περισσότερο.
Η επίδραση του εξοπλισμού, μάλιστα, δε σταματά στην ενίσχυση βασικών στατιστικών αλλά συχνά παρουσιάζει και εξωτικότερα αποτελέσματα, όπως το να κάνεις μεγαλύτερη ζημιά απέναντι σε συγκεκριμένες κατηγορίες χαρακτήρων ή ακόμα και να σου δίνουν εντελώς νέα χαρακτηριστικά (για παράδειγμα, οι λαβές ενός Bane που έχει συμπληρώσει το σπανιότατο Santa Prisca σετ, δε μπορούν να μπλοκαριστούν). Αν στο Street Fighter ξέρεις ότι το Hadoken ενός αντίπαλου Ryu πάντα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, to Injustice 2 σου καταργεί κάθε τέτοια σιγουριά.
Από όλα τα modes, το multiverse με απορρόφησε για τον περισσότερο χρόνο. Πρόκειται ουσιαστικά για σειρά μονομαχιών ντυμένες με ένα στοιχειώδες αφηγηματικό περιτύλιγμα, π.χ. ο Joker έχει μαζέψει μια ομάδα από κακοποιούς – κέρδισέ τους έναν προς έναν προτού καταλήξεις στην τελική μάχη με τον ίδιο. Ο λόγος που κολλάς με το multiverse είναι ότι σου δίνει επιπλέον μια σειρά από προαιρετικές οδηγίες, όπως το να επιλέξεις συγκεκριμένο χαρακτήρα ή να χρησιμοποιήσεις περιορισμένη γκάμα κινήσεων. Ολοκληρώνοντας μια αποστολή ενώ ακολουθείς αυτές τις οδηγίες ανταμείβεσαι, από τη μία, με ακόμα περισσότερους ή πολυτιμότερους κύβους και αναγκάζεσαι, από την άλλη, να διανθίσεις τον τρόπο παιχνιδιού σου (που, όσο και να ξεβολεύει, το κάνει πιο ενδιαφέρον). Τα στενά χρονικά όρια που σου δίνονται για να τις ολοκληρώσεις προτού αντικατασταθούν σε παροτρύνουν ακόμα περισσότερο να μην αφήσεις το controller για ν'ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο.
Tα ψυχολογικά κόλπα που χρησιμοποιεί η NetherRealm για να σε κρατάει κολλημένο στις διαρκώς ανανεούμενες αποστολές του multiverse μπορεί να είναι φτηνά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απολύτως αποτελεσματικά), αλλά το μεράκι που έχει βάλει για το story mode είναι αδιαμφισβήτητο. Μόνο τα cutscenes του διαρκούν πάνω από δύο ώρες και, ακόμα κι αν κάτσεις απλά να τα παρακολουθήσεις στο youtube σαν ταινία χωρίς ν'ασχοληθείς καθόλου με τις μονομαχίες στο ενδιάμεσο, θα περάσεις καλύτερα απ'ότι με κάποιες από τις τελευταίες κινηματογραφικές απόπειρες της DC.
Ο Batman έχει φυλακίσει τον Superman μετά την προσπάθεια του τελευταίου να εγκαθιδρύσει παγκόσμια δικτατορία στη λογική της μηδενικής ανοχής απέναντι σε εγκληματικά στοιχεία. Αποτέλεσμα της διαμάχης είναι να χωριστούν οι υπερήρωες της Γης σε δύο στρατόπεδα μέχρι την εισβολή μιας εξωγήινης απειλής που θα τους αναγκάσει να συνεργαστούν. Η ιστορία έχει συνοχή, σασπένς και διαλόγους γραμμένους με προσοχή ώστε να διατηρείται το ιδιαίτερο ύφος κάθε χαρακτήρα (ο μόνιμος σαρκασμός του Green Arrow είναι απολαυστικός). Το voice acting είναι άψογο και η δουλειά που έχει γίνει στο animation εξωπραγματική: βλέποντας την, παραδοσιακά ανισόρροπη, Harley Quinn να πηγαίνει από υστερική χαρά σε πληγωμένο πείσμα έπρεπε να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου πως δεν παρακολουθούσα πραγματική ηθοποιό. Οπτικά, οι μονομαχίες του κυρίως παιχνιδιού δεν είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς (εκτός από τις, μοναδικές για κάθε χαρακτήρα, supermoves, οι οποίες είναι πραγματικές υπερπαραγωγές), αλλά η ποιότητα των cutscenes στο story mode απογειώνει συνολικά το Injustice 2 στον συγκεκριμένο τομέα.
Ως προς το multiplayer κομμάτι, το Injustice 2 είναι εξίσου γενναιόδωρο. Πέρα από τα κλασικά ανταγωνιστικά modes στα οποία παίζεις ενάντια σε online αντιπάλους (φυσικά υπάρχει η επιλογή να απενεργοποιηθεί ο εξοπλισμός ώστε οι μάχες να είναι πιο ισορροπημένες και η εμπειρία να φέρνει περισσότερο σε παραδοσιακό fighting game), η NetherRealm έχει δημιουργήσει και ευκαιρίες συνεργασίας με τα Guilds. Πρόκειται για ομάδες που, εκπληρώνοντας κοινούς στόχους, ολοκληρώνοντας αποκλειστικά multiverse quests και, ακόμα και συμμετέχοντας σε “boss battles” (μάχες ενάντια σε στατιστικά παραφουσκωμένους εχθρούς που αντιμετωπίζουν εναλλάξ μέλη του guild), προσφέρουν την ευκαιρία στα μέλη τους για έξτρα ανταμοιβές.
Και ως προς τους θεμελιώδεις μηχανισμούς του; Αργήσαμε λίγο, όχι αταίριαστα δεδομένων των RPG τάσεων του Injustice 2, αλλά φτάσαμε κι εδώ. Το σύστημα μάχης του είναι στιβαρό και ακριβές, περισσότερο ίσως απ'ότι θα περίμενε κανείς παρατηρώντας την έμφαση που δίνει το παιχνίδι στη γαρνιτούρα. Η NetherRealm εξελίσσει μια συνταγή που την μαγείρευε ήδη από το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς (κι από το Mortal Kombat X) δίνοντας έμφαση στην ταχύτητα, στις επικές ανατροπές μέσω των σταδιακά φορτιζόμενων supermoves και στα παρατεταμένα combos. Τα τελευταία μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα σε αρχαρίους απέναντι σε μπαρουτοκαπνισμένους online αντιπάλους, καθώς χρειάζεται εξοικέιωση με τις πιο προχωρημένες αμυντικές τεχνικές για να τα ανακόψεις. Ακόμα κι έτσι βέβαια, μικρό το πρόβλημα: το Injustice 2, η πλήρης αντιστροφή της λογικής που γκρέμισε το μύθο του Street Fighter, σου δίνει τόσες επιλογές για να κολλήσεις offline που δεν πρόκειται να ενοχληθείς. Για την ακρίβεια, αν επιστρέψουμε στο εξωφρενικά χαμηλό ποσοστό ranked παικτών που αναφέραμε παραπάνω, φαίνεται πως υπάρχουν 96% πιθανότητες να μην το πάρεις καν χαμπάρι.
Τίτλος: Injustice 2
Εταιρεία ανάπτυξης: NetherRealm Studios
Πλατφόρμες: PS4, Xbox One
Το παίξαμε σε: PS4
Θετικά:
-Οι RPG πινελιές που έχουν δοθεί στην εξέλιξη των χαρακτήρων και ο τρόπος που το παιχνίδι σε ανταμείβει με εξοπλισμό για ν'αλλάξεις την εμφάνιση και τις ικανότητές σου, συνδυάζονται άκρως εθιστικά: θα περάσεις ώρες επί ωρών αναπτύσσοντας τον πρώτο σου χαρακτήρα και μετά θα ξαναρχίσεις τη διαδικασία απ'τον επόμενο. Μόνο 28 είναι, μέχρι το Injustice 3 μάλλον προλαβαίνεις.
-Κορυφαίο story mode. Παραγωγή απόλυτα προσεγμένη και εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο με μεγάλη διάρκεια αλλά χωρίς να κάνει κοιλιά. Πολλαπλές πιθανές εξελίξεις δίνουν λόγους να το ξαναπαίξεις.
-Στιβαρό σύστημα μάχης και εντυπωσιακά supermoves.
Αρνητικά:
-Αλλοπρόσαλλο online matchmaking: κάποιες φορές σου επιτρέπει να ελέγξεις τον αντίπαλο πριν εγκρίνεις την μονομαχία, άλλες όμως σε αναγκάζει να παίξεις με αποτέλεσμα να προκύπτουν συχνά εντελώς άνισα ταιριάσματα.
-Το σύστημα μάχης επιτρέπει παρατεταμένα combos το οποίο σημαίνει ότι, μέχρι να μάθεις κάποιες από τις πιο εξειδικευμένες άμυνες, θα γίνεσαι μπαλάκι του σκουός για εμπειρότερους αντιπάλους, ανήμπορος να αντιδράσεις για μεγάλο μέρος των online μαχών.
-Όσο αποτελεσματικά κι αν είναι τα ψυχολογικά κόλπα που επιστρατεύει για να σε εθίσει, παραμένει μια αίσθηση ότι θα μπορούσες να έχεις κάνει κάτι καλύτερο με το χρόνο σου το δεκάωρο που χρειάστηκε για να καταφέρεις να ντύσεις τον Robin με το ιδανικό level 14 συνολάκι.
Συμπερασματικά:
Ποτέ στο παρελθόν άλλο fighting game δεν προσέφερε τόσα για τον σόλο παίκτη όσα το Injustice 2. Οι πιο σκληροπυρηνικοί φανς του είδους ίσως να το λοξοκοιτάξουν για τον τρόπο που “νοθεύει” βασικές αρχές του και παραμερίζει την καθαρή άμιλλα ώστε να κάνει χώρο για τα RPG στοιχεία που αποτελούν τον βασικό μηχανισμό εθισμού του. Για τους υπόλοιπους όμως, το ατελείωτο γαϊτανάκι από multiverse quests, αναβαθμίσεις εξοπλισμού και σταδιακή εξέλιξη των χαρακτήρων, αρκεί ώστε να μας κρατήσει χαρωπά απορροφημένους για πολύ καιρό. Ακόμα κι αν -με εξαίρεση το υπέροχο story mode του- δε θα μας μείνουν και πολλά να θυμόμαστε στο τέλος αυτής της πορείας.
16°
