Τα indies δεν είναι πια στο περιθώριο. Αντιθέτως, αποτελούν το πιο ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι της βιομηχανίας videogames. Από αυτή τη στήλη θα παρουσιάζουμε ορισμένες από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες κάθε μήνα. Μεταξύ άλλων, τον Φεβρουάριο παίξαμε:
A House of Many Doors
Την πορεία του A House of Many Doors την παρακολουθούσα με προσοχή από πολύ νωρίς, όταν ο δημιουργός του, Harry Tuffs, έγραφε για το Kickstarter του τις μαγικές λέξεις: “εμπνευσμένο από το Sunless Sea και τις Αόρατες Πόλεις. Όπως ο μνημειώδης τίτλος της Failbetter, έτσι και το A House of Many Doors, είναι ένα σχετικά δυσπρόσιτο, εντυπωσιακά καλογραμμένο υβρίδιο στρατηγικής και Choose Your Own Adventure, τα διαδραστικά βιβλία που σου έδιναν τη δυνατότητα να επιλέξεις την πορεία του κεντρικού ήρωα μέσω αριθμημένων παραγράφων.
Στις σκοτεινές ερημιές μιας παρασιτικής διάστασης όπου διασταυρώνονται όντα, τόποι, ακόμα και ιστορίες που έχουν κλαπεί από άλλους κόσμους, ο πρωταγωνιστής μας θα περιπλανηθεί προσπαθώντας να εντοπίσει τη συμμορία που απέσπασε απ'το κρανίο του, τρυπάνι-μανιβέλα, κάποιες πολύτιμες αναμνήσεις με σκοπό να τις πουλήσουν στη μαύρη αγορά. Στο τιμόνι του kinetopede, ένα όχημα που θυμίζει τόσο τρένο όσο και σαρανταποδαρούσα, με παρέα ένα πλήρωμα από μέθυσους, εγκληματίες και ψυχοπαθείς, η αναζήτησή μας εμπλέκει στις αμέτρητες παράδοξες ιστορίες του House και μας ταξιδέυει στις -εμφανώς εμπνευσμένες από την πένα του Calvino- conceptual πόλεις του, όπως η συνεχώς μετακινούμενη City of Glass, και η City of Engines, σε κατάσταση μόνιμης πολιορκίας από μηχανικά οστρακοείδή με κέλυφος από γρανάζια και γράσο για αίμα.
Κάθε επιλογή μας θα έχει συνέπειες (όχι πάντα προφανείς ή άμεσες), κάθε χαρακτήρας που θα συναντήσουμε κρύβει μυστικά και κάθε περιοχή που εξερευνούμε έχει μοιρασμένες πιθανότητες να μας αποκαλύψει κάποιο βασικό στοιχείο για την αποστολή μας ή να αποδειχτεί η τελευταία μας. Για να επιβιώσουμε χρειάζεται έξυπνη διαχείριση των βασικών μας ειδών -χρήμα, καύσιμα, διαύγεια- και αποτελεσματική στρατηγική στις μάχες, οι οποίες βασίζονται στο μοντέλο του FTL και γίνονται με γύρους, όχι σε πραγματικό χρόνο. Υπέροχα γραμμένο και εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, αν το A House of Many Doors έχει μια χτυπητή αδυναμία, αυτή είναι ότι παραμένει υπερβολικά θαμπωμένο από τον τίτλο που το ενέπνευσε.
Από τα αμέτρητα είδη και υποείδη που μπορεί να παρατηρήσει κανείς στο indie οικοσύστημα, ίσως ο υγιέστερος πληθυσμός να είναι αυτός των metroidvania. Εμπνευσμένα -όπως και ο όρος- από τις ιστορικές σειρές Metroid και Castlevania, πρόκειται για παιχνίδια δράσης και εξερεύνησης, τα οποία ξεκινούν με σφραγισμένες τις περισσότερες περιοχές τους, τις οποίες θα κάνουν σταδιακά προσβάσιμες αφού αποκτήσουμε συγκεκριμένες ικανότητες ή εντοπίσουμε τους μηχανισμούς που τις ξεκλειδώνουν. Μέσα στο Φεβρουάριο μόνο είχαμε αρκετές κυκλοφορίες της συνομοταξίας, με πιο ενδιαφέρουσες το TimBurtonικό Hollow Knight και το forma.8 για το οποίο οι δύο επόμενες παράγραφοι.
Το ντεμπούτο της ιταλικής Mixed Bag είναι ένα (σχετικά) χαλαρωτικό δείγμα της κατηγορίας. Την ιδιότητα αυτή την οφείλει στις αρμονικές αλλά αυστηρά περιορισμένες χρωματικές του παλέτες, στο γαλήνιο ambient soundtrack του και στην υπνωτιστική κίνηση του κεντρικού χαρακτήρα, μιας χαριτωμένα καρτουνοειδούς μπάλας με γουρλωτά μάτια που ίπταται νωχελικά σε έναν αραιοκατοικημένο κόσμο που θυμίζει λίγο το θέατρο σκιών του Ιnsanely Twisted Shadow Planet.
Παρά το ευγενές οπτικοακουστικό του περιτύλιγμα, η εξερεύνηση των απόκοσμων σπηλαιωδών συμπλεγμάτων και των σκοτεινών ωκεανών του forma.8 δεν είναι ακριβώς ταξίδι αναψυχής. Πίδακες λάβας και αποικίες από αιχμηρούς κρυστάλλους τιμωρούν κάθε στραβοτιμονιά ενώ γιγαντιαία σαρκοφάγα φυτά και άμυαλα μηχανικά όντα που εμμένουν σε αιώνιες, αχρείαστες πια, περιπολίες αντιδρούν επιθετικά στις εισβολές μας. Τα εμπόδια που βρίσκουμε στην πορεία μας, θα κληθούμε να ξεπεράσουμε με τις βαθμιαία αποκαλυπτώμενες δυνατότητές μας, όπως η παλλόμενη ενεργειακή ασπίδα που αποκτούμε νωρίς στο παιχνίδι και οι νάρκες τις οποίες, με τη βοήθειά της, μπορούμε να εκτοξεύουμε προς κάθε κατέυθυνση. Gameplay απλό αλλά ευχάριστο, εικόνες όμορφες που χαιδεύουν το μάτι και δυσκολία που είναι ακριβώς όση πρέπει για να κρατάει το ενδιαφέρον. Τίποτα επαναστατικό, αλλά ιδανικό για χαλαρά μεταμεσονύχτια sessions.
Τίτλος: forma.8
Εταιρεία ανάπτυξης: Mixed Bag
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Wii U, Windows, Mac, Vita
Σε μία πρώιμη μορφή του, το Flywrench είναι διαθέσιμο σχεδόν εδώ και μία δεκαετία. Η μεγάλη του ατυχία ήταν ότι εμφανίστηκε το 2007, ένα χρόνο πριν την έκρηξη των indies που ακολούθησε την κυκλοφορία του Braid, οπότε παρέμεινε ένας σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό, αλλά ιδιαίτερα επιδραστικός τίτλος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο δημιουργός του κλασικού Super Meat Boy επέλεξε να το τιμήσει φιλοξενώντας στο πρωταγωνιστικό team του παιχνιδιού του τον ακαθόριστης φύσεως βασικό χαρακτήρα του: είναι αφαιρετικά σχεδιασμένο πτηνό; αφύσικα εύκαμπτο διαστημόπλοιο; ευθύγραμμο τμήμα με ψυχολογικά προβλήματα; κανείς δεν έχει καταλάβει – ούτε πολυασχολείται.
Λογικό, μιας και είμαστε απολύτως απορροφημένοι στις αστραπιαίας ταχύτητας και απειροελάχιστης διάρκειας λούπες του Flywrench, να εκτινασσόμαστε προς την έξοδο που αποτελεί το στόχο μας σε κάθε πίστα, να τσακιζόμαστε στους αφιλόξενους τοίχους της και, πριν περάσει κλάσμα δευτερολέπτου, να έχουμε ήδη ξεκινήσει την δεύτερη, τη δέκατη, τη διακοσιοστή προσπάθεια. Στο ολοκληρωμένο παιχνίδι που μόλις κυκλοφόρησε για το PS4, οι βασικοί όροι παραμένουν απλοί και κατανοητοί από τον οποιονδήποτε, ακόμα κι αν δεν έχει ξαναπιάσει game controller στη ζωή του. Η βαρύτητα μας τραβάει προς τα κάτω. Οι τοίχοι σκοτώνουν. Και η ατίθαση γραμμή που πλοηγούμε με τον αριστερό μοχλό στις -θεωρητικά σύντομες, αλλά εξωφρενικά δύσκολες- πίστες του παιχνιδιού, μπορεί να βρεθεί, με το πάτημα του αντίστοιχου κουμπιού, σε μία από τρεις χρωματικές καταστάσεις οι οποίες μας επιτρέπουν να περνάμε από ιδίου χρώματος εμπόδια αλλά επηρεάζουν και τον τρόπο που κινούμαστε.
Η τέχνη του game design φέρνει λιγάκι σε αλχημεία: επιτρέπει να δεθούν τόσο ταπεινά υλικά σε μηχανισμούς που όχι μόνο εθίζουν με την πρώτη επαφή, αλλά προσφέρουν και απύθμενα βάθη για να εξελίξεις την τεχνική σου. Ελάχιστοι είναι οι τίτλοι που μας κάνουν να αγνοήσουμε οποιαδήποτε υποψία αφήγησης ή την πρωτόγονη παρουσίαση τους (αν και το soundtrack, επιλεγμένο από τον θρύλο της electronica Daedelus, είναι ομολογουμένως πολύ καλό) για να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στην καθαρή χαρά της κίνησης που προσφέρουν τα τέλεια ζυγισμένα controls – συστατικό απολύτως απαραίτητο για παιχνίδι τέτοιας δυσκολίας. Το Flywrench θα σας κάνει να τραβάτε τα μαλλιά σας απ'την απόγνωση, να εκτοξεύετε controllers σε τοίχους, τηλεοράσεις ή τη γάτα που πέρασε μπροστά από την tv αποσπώντας σας την προσοχή. Μπορεί να σας βάλει στον πειρασμό ν'αποκηρύξετε το gaming δια παντός. Είναι παντελώς άσπλαχνο, είναι ανθυγιεινά εξοργιστικό και είναι αριστούργημα καθαρού gameplay.
11°
