Βία που ακόμα κι εμένα, που δεν είμαι οριακή προσωπικότητα, με κάνει να θέλω να δείρω το μισό τετράγωνο 2 φορές την εβδομάδα
Σύμφωνα με τα στατιστικά του παιχνιδιού που παίζω, την τελευταία βδομάδα έχω σκοτώσει 45 ανθρώπους, 18 φαντάσματα, 3 σκελετούς, 4 πλάσματα από την κόλαση και 7 αρουραίους. Ταυτόχρονα έχω κλέψει 2 σπάνια βιβλία και μία χρυσή προτομή (αυτή η τελευταία ήταν πολύ βαριά) και έχω μάθει 4 καινούργια ξόρκια (το ένα μάλιστα προσκυνώντας μια παλιά θεότητα). Και θέλετε να μου πείτε πως η βία του Oblivion (έτσι λέγεται το βιντεοπαιχνίδι που παίζω) είναι αυτή που ωθεί τους ανθρώπους σε οριακές καταστάσεις. Διότι φαντάζομαι ότι το να ασκείς βία σ’ ένα μεσαιωνικό πλανήτη με 3 φεγγάρια είναι το ίδιο και το αυτό με τη βία που σου ασκείται στην καθημερινότητά σου. Βία που ακόμα κι εμένα, που δεν είμαι οριακή προσωπικότητα, με κάνει να θέλω να δείρω το μισό τετράγωνο 2 φορές την εβδομάδα.
Οι κοινωνικά συντηρητικοί άνθρωποι, με τη σχετικά περιορισμένη μόρφωση που τους διακρίνει (διότι αλλιώς δεν θα ήταν κοινωνικά συντηρητικοί), προσπαθούν πάντα να βρουν έναν εξωτερικό παράγοντα για να εξηγήσουν τα «παράλογα» πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους. Όπως όταν ένας πιτσιρικάς καθαρίζει έναν άλλο και αυτοκτονεί. Και τότε (στις περιπτώσεις «παράλογης» βίας) τα βιντεοπαιχνίδια βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός, γιατί εκθειάζουν τη βία και βρίσκονται κυριολεκτικά έξω από τον κόσμο. Μπορούμε να τα κατηγορήσουμε, χωρίς να πούμε σε κανέναν ότι φταίνε αυτά. Οι κακοί Αμερικάνοι, που τα φτιάχνουν, φταίνε.
Η ιδέα του αποδιοπομπαίου τράγου δεν είναι καινούργια. Όταν μια κοινωνικά συντηρητική κυβέρνηση θέλει να «καταπολεμήσει» τον τζόγο που καταστρέφει ανθρώπους, απαγορεύει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Κι ο ΟΠΑΠ συνεχίζει να βγάζει γύρω στα 800 εκ. κέρδη μόνο για φέτος.
Έτσι και σήμερα ένας ηλίθιος υπουργός θα προσπαθήσει να συνδέσει το θέμα με την ξενοφοβία – τα «ξένα» προς την ελληνική κοινωνία φαινόμενα. Γιατί η ιδέα του κοινωνικά συντηρητικού είναι να βρει μια μυγοσκοτώστρα για τις αλογόμυγες που τον ενοχλούν. Το μέλλον, ακόμα και το κοντινό, του είναι μια άγνωστη έννοια. Το παρόν μόνο μια φαντασιακή κατάσταση, πιο φαντασιακή και από τους πλανήτες που πολεμάς εξωγήινους στο Half-Life. Αλλά όποιος είδε το «Σπιρτόκουτο» ή την «Ψυχή στο στόμα», δύο εξαιρετικές πραγματείες πάνω στην ελληνική καθημερινή βία, όποιος ζει σε αυτή την πόλη με τις δεκάδες αρματωμένες robocop διμοιρίες των ΜΑΤ να κυκλοφορούν στην Αθήνα σαν σε κατεχόμενη περιοχή, ξέρει πως η βία είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.
Ξέρει πως η ιστορία των φετινών Δεκεμβριανών, η σωματική μνήμη που άφησαν στο σώμα των παιδιών τα χημικά και το ξύλο, ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα που κανένα βιντεοπαιχνίδι δεν κατάφερε να τους προσφέρει τα τόσα χρόνια που παίζουν. Η συζήτηση της ανεκτικής δυτικής δημοκρατίας έχει τελειώσει. Η κοινωνία των πολιτών έχει ψοφήσει στην Ελλάδα, πριν προλάβει να βγει από το αυγό της. Όπως λένε και οι παλιότεροι, ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε. Κι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα φανταστεί τι θα σημαίνε αυτό. Τα επόμενα ένα-δύο χρόνια θα καθορίσουν το είδος του κύκλου που θα ανοίξει. Θα πρέπει να επιλέξουμε σε ποια κοινωνία θέλουμε να ζούμε, πώς θέλουμε να μοιράζεται ο πλούτος της χώρας, πώς τα κοινωνικά προνόμια. Περάστε, κόσμε, περάστε κι επιλέξτε, και δουλέψτε γι’ αυτό. Κι αφήστε τα βιντεοπαιχνίδια στην ησυχία τους. Ποτέ δεν ήταν τόσο αδιάφορα για την πραγματικότητα όσο σήμερα.
22°
