Τα παριζιάνικα καφέ αποτελούν κάτι σαν μικρά κέντρα πολιτισμού. Κάποια συναγωνίζονται στα ίσια ιστορικά μνημεία, γεννημένα μαζί τους τον 17ο αιώνα. Άλλα μοντέρνα που, χωρίς να έχουν κάτι, σε τραβάνε απλώς να πιεις έναν καφέ λονζέ στη γειτονιά και να απολαύσεις ένα κρουασάν. Υπερ-ιδιαίτερα εκείνα σε στιλ art nouveau και art deco, που είναι σαν μικρά μουσεία. Όμορφα, περιποιημένα, προσεγμένα, τα γαλλικά καφέ βρίσκονται σε μια αισθητική αρμονία. Τα περισσότερα με τις γνωστές ριγέ τέντες και τις πλεχτές καρέκλες σε συμμετρία, μοιάζουν με κοσμήματα ακουμπισμένα ευγενικά σε όλο το Παρίσι.
«Εδώ καθότανε ο Σαρτρ, εκεί ο Πικάσο». «Εδώ ακριβώς ο Χέμινγουεϊ πλακώθηκε με τον Φιτζέραλντ». «Σε αυτό το τραπέζι ο Σαρλ Μωρράς έγραψε ολόκληρο βιβλίο». «Εδώ ήταν στέκι των καλοτεχνιτών». «Αυτό ήταν το αγαπημένο τραπέζι του Όσκαρ Γουάιλντ και μετά του Μαρσέλ Προυστ». «Εκεί έπινε τον καφέ της η Σανέλ». «Εκεί καθότανε ο Βολταίρος και δίπλα η Μαρία Αντουανέτα και ο Μέγας Ναπολέων». Ναι, είναι υπαρκτό σημείο του Café Procope με έτος ίδρυσης το 1686.
Είναι τόσο δυνατή η κουλτούρα των καφέ και της κοινωνικότητας που τα περιβάλλει, που κάποια έχουν επίσημο στάτους ιστορικού μνημείου, ενώ το επίπεδό της θέτει τόσο ψηλά τα στάνταρντ που οφείλει να αναγνωριστεί ακόμη κι αν ο επισκέπτης τους είναι από την Ελλάδα με τη διαγνωσμένη καφεδολαγνεία.
Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ
