Το δημιουργικό ταξίδι είναι υπόθεση πολύπλοκη και σχεδόν πάντα αινιγματική. Ο τελικός του προορισμός είναι ξεκάθαρος: το δημιούργημα. Από πού ξεκινά όμως το ταξίδι και τι κρύβει στη βαλίτσα του ο ταξιδιώτης; Στην έκθεσή τους οι Divercity αποκαλύπτουν –με γενναιότητα και γενναιοδωρία– αυτές ακριβώς τις αφετηρίες της δημιουργικής τους διαδικασίας. Έτσι, η προσωπική τους μνήμη ορθώνεται στις διαστάσεις των κτιρίων τους και μετατρέπεται σε συλλογική.
Στα 10 μόλις χρόνια λειτουργίας, οι Divercity, το αρχιτεκτονικό γραφείο των Νικόλα και Δημήτρη Τραβασάρου και της Χριστίνας Αχτύπη, με διπλή έδρα (Αθήνα-Λονδίνο), έχουν καταφέρει να υπογράψουν δουλειές ορόσημα, όπως η πρόσφατη μετασκευή του κτιρίου Δοξιάδη σε One Athens-συγκρότημα πολυτελών κατοικιών. Έχουν διακριθεί δεκάδες φορές σε κορυφαίους ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς κι έχουν συμπεριληφθεί στο «Wallpaper* Architects Directory» ως ένα από τα σημαντικότερα νέα αρχιτεκτονικά γραφεία στον κόσμο. Αυτό εξηγεί γιατί το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής τούς κάλεσε να παρουσιάσουν σε μία μονογραφική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη τα σπουδαιότερα έργα τους.
Αστικά διαμερίσματα, μονοκατοικίες, εξοχικά. Η ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου και το lobby της Στέγης... Ξενοδοχεία στις Άλπεις αλλά και στις Κυκλάδες. Έργα στην Ευρώπη, στη Β. Αφρική, στην Αμερική… Τα κτίρια τους είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους όσο και οι τόποι που τα φιλοξενούν, οι χρήσεις που τους προορίζονται. Έχουν πάντα, όμως, ένα κοινό γνώρισμα. Συνομιλούν. Με τη φύση, την πόλη, την ιστορία, στοιχεία διαλόγου που δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την έκθεσή τους.
Τα ξύλινα, ανοιγόμενα πάνελ, βασικά «οχήματα» της έκθεσης, έχουν τοποθετεί στο 2ο όροφο του μουσείο σε διάταξη, θαρρείς, ρυθμική. Ανοίγουν σαν μεγάλα παραθυρόφυλλα ή πόρτες, είσοδοι στο τοπίο αλλά και στην εμπειρία θέασής του: Από τη μία πλευρά φωτιζόμενη φωτογραφία του εκάστοτε κτιρίου κι από την άλλη καθρέφτης. Στη μέση εσύ. Περιμετρικά, στους τοίχους της έκθεσης, έχουν τοποθετήσει φωτογραφίες από τοπία και αντικείμενα. Αφορμές της έμπνευσής τους, θραυσματικές εικόνες μνήμης, που κουβαλούν ως παραστάσεις μέσα τους.
Ένα αθηναϊκό περίπτερο αποτελεί τη βάση της δημιουργίας για τον επανασχεδιασμό του lobby της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, ένα παραδοσιακό μανάβικο συνδέεται με το εστιατόριο IT στο Κολωνάκι, μια φωτογραφία του κατάφυτου Λυκαβηττού με το συγκρότημα One Athens. Μια φωτογραφία από τα γαλήνια ιαματικά λουτρά της Μυτιλήνης συναντά το ξενοδοχείο Kinsterna στη Μονεμβασιά, τα φυσικά μονοπάτια από νερό και βότσαλα στο Φαράγγι της Σαμαριάς αντανακλώνται σε μία μονοκατοικία στο Ψυχικό, οι αμπελώνες της Σαντορίνης αντικατοπτρίζονται στους πέτρινους διάτρητους τοίχους του ξενοδοχείου Grace.
Τα προπλάσματα, τα σχέδια, οι φωτογραφίες κι οι κατόψεις δεν μιλάνε μόνο για την προσωπική πορεία των Divercity. Μιλάνε εν γένει για τη δημιουργική διαδικασία, όπως πραγματικά είναι: δαιδαλώδης και γεμάτη αντιθέσεις, με την έμπνευση να έρχεται από το βάθος, θραυσματική και ελαφρώς παραμορφωμένη, τόσο προσωπική όσο και δημόσια.
Τους ζητήσαμε να μας σχεδιάσουν τον προσωπικό τους «φαντασιακό» χάρτη, τον διαμορφωμένο από τα απολύτως δικά τους θραύσματα μνήμης. Τι απεικονίζει άραγε;
Divercity Τα πλοία στο λιμάνι της Πάτρας της παιδικής μας ηλικίας – υπόσχεση ταξιδιού και συνεχής υπόμνηση της σχέσης της πόλης με τη Δύση, σχέση μιας άλλης εποχής, εκείνης του ένδοξου παρελθόντος της πόλης. Λίγο παραέξω, τα κτίρια κουφάρια της Πειραϊκής-Πατραϊκής – μνήμες μιας εποχής ακμής που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Η αδυναμία προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, η άρνηση της νέας πραγματικότητας, μια πόλη που έκλεισε, το τέλος μιας εποχής...
...Καλοκαίρι, το πλοίο της γραμμής σχίζει αργά το νερό, τόσο αργά που μοιάζει σχεδόν ακίνητο. Πάνω στο κατάστρωμα, αγναντεύοντας το πέλαγο, περιμένοντας να αχνοφανεί στον ορίζοντα το νησί – φάνηκε και πλησιάζει αργά, ανυπομονησία. Το Αιγαίο, μια διάσπαρτη πόλη πάνω στο νερό...
..Κρήτη, τόπος αγαπημένος, απόγευμα στο φαράγγι της Σαμαριάς, ο ήλιος γλείφει χαμηλά τη μία παρειά του φαραγγιού. Περπατάμε στην άλλη πλευρά, στη σκιά, στη δροσιά, ακολουθώντας το φως. Φτάνουμε σιγά-σιγά στην Αγία Ρουμέλη, το στενό φαράγγι ανοίγει – η θάλασσα!
...Αθήνα, ο λόφος του Λυκαβηττού, όαση μέσα στην πόλη. Η θέα από την κορυφή του λόφου περνάει από την Ακρόπολη και φτάνει μέχρι τη θάλασσα και τα νησιά του Αργοσαρωνικού... Η Αθήνα απλώνεται σαν χαλί – μια λεπτή επιδερμίδα πάνω στο ανάγλυφο αττικό τοπίο...
Info: Την έκθεση έχουν επιμεληθεί οι Divercity και η συγγραφέας και αρχιτέκτονας Έλλη Σταθάκη. Ως 27/7 στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου.
19°
