Η διευθύντρια του νοσηλευτικού τμήματος στο Αττικό, ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα αναφοράς covid19, περιγράφει μερικές από τις πιο συγκινητικές στιγμές στο νοσοκομείο.
Η Ελένη Πισιμίση βρίσκεται καθημερινά από τις 7 π.μ. στο Αττικό Νοσοκομείο. Στην εποχή του κορωνοϊού, όπως μας λέει, δεν υπάρχει τυπική βάρδια καθώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι περιστατικά επιφυλάσσει η διάρκεια της μέρας. Μας μιλάει για τον φόβο που όλοι οι νοσηλευτές έχουν της πιθανής έκθεσής και μόλυνσής τους από τον ιό και μας περιγράφει μερικές από τις πιο συγκινητικές στιγμές στο νοσοκομείο.
«Όλοι μας ζούμε με το άγχος ενός ατυχήματος, της πιθανής έκθεσής μας και μόλυνσής μας από ένα παθογόνο»
Ξέρεις, ασκούμε ένα επάγγελμα το οποίο έχει τόσους πολλούς κινδύνους στην καθημερινότητά του, που ο υπόλοιπος κόσμος δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί. Πολλές φορές και οι ίδιοι οι επαγγελματίες υγείας υποτιμούν τους κινδύνους στους οποίους εκτίθενται. Οι νοσηλευτές, στην οικογένεια των οποίων ανήκω, έχουμε ουσιαστικά κάνει δεύτερη φύση τα μέτρα προφύλαξης. Δεν είναι απλό, ούτε εύκολο, αλλά αυτή είναι η δουλειά μας. Όλοι μας ζούμε με το άγχος ενός ατυχήματος, της πιθανής έκθεσής μας και μόλυνσής μας από ένα παθογόνο, παρ’ όλα αυτά είμαστε εκεί. Πολλές φορές ο φόβος μας είναι να μη μεταφέρουμε τον ιό στο σπίτι μας, παρά το αν θα νοσήσουμε οι ίδιοι.
Στις ημέρες του κορωνοϊού δεν υπάρχει καμία τυπική βάρδια… Η μέρα μου ξεκινάει κάνοντας πρώτα απ’ όλα τον σταυρό μου για να έχουμε τη δύναμη, τόσο το νοσηλευτικό προσωπικό όσο και εγώ προσωπικά, ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στη νέα πραγματικότητα.Ανάμεσα στις αρμοδιότητές μου είναι να φροντίζω να υπάρχει επάρκεια προσωπικού στα νοσηλευτικά τμήματα και σε προστατευτικό εξοπλισμό και να εφαρμόζονται τα Μέτρα Ατομικής Προστασίας.
«Ιστορίες από τους θαλάμους του covid-19»
Οι νοσηλευτές καθημερινά βιώνουμε μαζί με τους ασθενείς με κορωνοϊό μοναδικές ανθρώπινες στιγμές επιφορτισμένες με έντονα συναισθήματα. Πρόσφατα μου ανέφεραν πόσο συγκλονιστική ήταν η στιγμή, όταν η κόρη, η οποία νοσηλευόταν με τον σύζυγό και τον πατέρα της στην ίδια κλινική, είχε την “τύχη” μέσα στην ατυχία της λοίμωξής της να σταθεί δίπλα στον πατέρα της και να του κρατάει το χέρι στην τελευταία του αναπνοή. Ο άνθρωπος αυτός δεν έφυγε μόνος του και μακριά από τα αγαπημένα του πρόσωπα, όπως συμβαίνει δυστυχώς με αυτούς τους ασθενείς αλλά είχε την τύχη να είναι δίπλα του η αγαπημένη του κόρη.
Άλλη μία επίσης συγκινητική ιστορία αφορούσε τη νοσηλεία μιας νέας μητέρας θετικής στον κορωνοϊό, η οποία γέννησε στο νοσοκομείο μας και υποχρεώθηκε να παραμείνει απομονωμένη στο θάλαμο της κλινικής μακριά από το νεογέννητο μωρό της και τα αγαπημένα της πρόσωπα. Καθημερινά ζητούσε να βλέπει το μωρό της και οι νοσηλευτές της Μονάδας Νεογνών που το φρόντιζαν, προσπαθούσαν στέλνοντας φωτογραφίες μέσω viber και μιλώντας μαζί της στο τηλέφωνο, να την ενημερώνουν και να την καθησυχάζουν. Με τους νοσηλευτές που τη φρόντιζαν μοιραζόταν μαζί τους τα συναισθήματα της, την αγωνία της, τις μικρές της επιθυμίες για λίγο καφέ και λίγη σοκολάτα, καθώς επίσης και την έντονη επιθυμία της, να παραμείνει για λίγες ημέρες επιπλέον το μωρό της στη Μονάδα Νεογνών για να φύγουν μαζί από το νοσοκομείο. Τελικά τα κατάφερε και αγκαλιάζοντας το μωρό της, μετά από έναν ολόκληρο μήνα, έφυγαν ευτυχισμένοι για το σπίτι τους. Αυτές οι δύσκολες αλλά και ταυτόχρονα συγκινητικές στιγμές, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό όλων μας!
«Ήταν αναμενόμενο το ξέσπασμα κάποιας επιδημίας»
Αν και μεγάλο μέρος του πληθυσμού φαίνεται να αιφνιδιάστηκε, η επιστημονική κοινότητα ανέμενε το ξέσπασμα κάποιας επιδημίας ή πανδημίας χωρίς κανείς βέβαια να μπορεί να μαντέψει τα ακριβή χαρακτηριστικά της, την ταχύτητα εξάπλωσης κ.λπ. Τα τελευταία 100 χρόνια η ανθρωπότητα έχει βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπη με επιδημίες από ιούς, ισπανική και Ασιατική γρίπη, HIV και AIDS, το 2003 ο SARS Cov, κορωνοϊός με μεγάλη ομοιότητα με τον σημερινό, ή η γρίπη των χοίρων.
Ο κίνδυνος επιδημιών από νέους ιούς ή από την επανεμφάνιση τροποποιημένων είναι μεγάλος και υπάρχει σε όλα τα σχέδια διαχείρισης κινδύνου των σύγχρονων συστημάτων υγείας. Βέβαια πάντα υπάρχει απόσταση από το σχεδιασμό στα χαρτιά και από την αντιμετώπιση στην πραγματικότητα και όσο και να περιμένουμε κάτι ανάλογο, όταν βρισκόμαστε τελικά μπροστά του δεν γίνεται να μην αισθανθούμε δέος, φόβο, αλλά και αποφασιστικότητα!
20°
