Η έξαρση του κορωνοϊού στην Ελλάδα, ο τρόπος αντιμετώπισής του και οι ευπαθείς ομάδες
Στην αρχή διάβαζα/άκουγα «κινδυνεύουν μόνον οι ηλικιωμένοι» και διάφορα ποστ «ωραία, να ξεμπερδεύουμε με τους γέρους» (με αυτούς που τα γράφουν, που γίνονται ξεπαρεού αμέσως). Μετά μπήκαν και άλλες κατηγορίες στην επικινδυνότητα, για την ακρίβεια πάνω από τα 3/4 του πληθυσμού: πρόσφατα χειρουργημένοι, τραυματίες, ασθενείς, λεχώνες, νεογέννητα, καρδιοπαθείς, χρήστες ναρκωτικών ουσιών, φορείς του AIDS, καρκινοπαθείς σε χημειοθεραπεία, διαβητικοί, άνθρωποι με παθήσεις του ανοσοποιητικού και άλλες μόνιμες παθήσεις, τραυματίες, γονείς μικρών παιδιών (5-14 ετών) και… άπαντες άνω των 60 ετών.
Στην Ιταλία, με πληροφόρησε εξηντάρα φίλη «αιχμάλωτη μέσα στο σπίτι της», τα νοσοκομεία δεν δέχονται ανθρώπους άνω των 60 – δίνουν προτεραιότητα στους νέους, ειδικά για τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, που υπάρχουν μόνο 3.000 κλίνες. Στην Ιταλία, λέμε. Χώρα πιο προχώ και οργανωμένη και τσίλικη από την Ελλάδα, όχι μόνο με ωραιότερο στυλ και καλύτερα τζελ μαλλιών…
Με άλλα λόγια, αυτοί που θα περάσουν ελαφρά τον κορωνοϊό ή δεν θα νοσήσουν ντιπ καθόλου είναι οι νέοι, υγιείς άνθρωποι μεταξύ 20-55 ετών – από τα 55 και πάνω ξεκινάει η ζώνη Μεσαίου Υψηλού Κινδύνου (ΜΥΚ), μια και ο υψηλός κίνδυνος έχει διαβαθμίσεις (Μικρός, Μεσαίος και Άστα-να-πάνε Υψηλός όμως, Κίνδυνος). Οι γυναίκες με βαριά περίοδο επίσης μπαίνουν στον Μεσαίο Κίνδυνο γιατί είναι πεσμένο το ανοσοποιητικό τους όσο χτυπιούνται με πόνους περιόδου, και οι άντρες που παίρνουν Βιάγκρα ή αντίστοιχα φάρμακα είναι στο ’Αστα-να-πάνε γιατί είναι οκτακοσίων ετών κι ακόμα κυνηγάνε μπεκατσόνια.
Στην τελευταία κατηγορία, Άτομα σε Ομάδες Υψηλού Κινδύνου (τοίχο-τοίχο με το) Άστα-Να-Πάνε ή ΑΟΥΚΑΝΠ, βρίσκομαι, ιντίντ, πολύ κοντά εγώ και όλοι σχεδόν οι φίλοι μου: πλησιάζω μάνι-μάνι τα 60, είμαι λίγο ψοφάλογο κι έχω μικρά παιδιά. Οι φίλοι μου πάλι, είναι από 48 (η πιο τσικό) μέχρι 68 (ο πιο μπαγιάτης). Εννοείται κάποιοι είναι οροθετικοί, κάποιοι οι άλλοι διαβητικοί, καρκινοπαθείς νυν ή πρώην, με πίεση, χοληστερίνη, τριγλυκερίδια, ανοσοποιητικά να σου φεύγει το κεφάλι, πρώην χρήστες (τα κόψανε επειδή πούρεψαν), κλονισμένοι ψυχολογικά λόγω ανεργίας/αφραγκίας και βασικά… μεγαλούτσικοι. Είναι όλοι σούπερ άνθρωποι, και τους αγαπώ πολύ, όπως αγαπάω πολύ κι εμένα, που είμαι επίσης αστέρι. Θέλω να πω, για κανέναν από εμάς (πόσο μάλλον για την πάρτη μου) δεν λέω «έλα μωρέ, τα έφαγε τα ψωμιά του/της», επειδή ΔΕΝ τα έφαγε. Επειδή θέλεις οι φίλοι και συγγενείς σου να ζουν για πάντα, όπως κι εσύ αυτοπροσώπως. Επειδή αγαπάς το στενό περιβάλλον σου, το οποίο διευρύνεται καθώς μεγαλώνεις – δεν το πάω στο «αγαπώ όλο τον κόσμο» που παραπέμπει σε τυρί επιπέδου τυροκομείου, αλλά είναι πολλοί οι άνθρωποι για τους οποίους παρακαλάω να πάνε όλα πρίμα. Βασικά, το παρακαλάω αυτό για όλο τον κόσμο, πραγματικά, απλώς οι αγαπημένοι μου προηγούνται.
Το ίδιο ισχύει και για εσάς: ακόμα και για εσάς που γράφετε στο φέισμπουκ «δεν κινδυνεύουμε, είμαστε νέοι, ωραίοι και υγιείς» (θέλω να σας πώ «φακ οφ», αλλά κοιτάχτε πώς κρατιέμαι…) Είσαστε τζάμια, αλλά δεν έχετε γονείς; Γιαγιάδες, παππούδες, συγγενείς, φίλους και φίλες λίγο πεσμένους, λίγο πιτσικαρισμένους, με διάφορα ιατρικά θέματα; Είστε 30 χρονών, τσίλικοι από υγεία, και ζείτε σε πύργο περιτριγυρισμένοι από άλλους υγιείς 30χρονους που δεν έχουνε ούτε κάλο; Μα ποιοι είστε;
Αυτό που λέμε «η Κοινωνία» δεν είναι ένα απρόσωπο πράγμα, είναι οι γύρω μας. Σόρυ που επισημαίνω το αυταπόδεικτο, αλλά ορίστε: είναι αυτοί που συναντάμε στη στάση του λεωφορείου, στο μπακάλικο της γειτονιάς μας, στο φαρμακείο, στο δρόμο, εκτός από τους φίλους, συγγενείς και αγαπημένους μας, που κι αυτοί μέρος της Κοινωνίας είναι, όπως κι εμείς. Σκεφτείτε ότι τα τρία τέταρτα (¾) όλων αυτών των ανθρώπων είναι ΑΟΥΚ. Άτομα σε Ομάδες Υψηλού Κινδύνου, οποιασδήποτε κατηγορίας. Έτσι κι αρπάξουν τον ιό, θα ταλαιπωρηθούν φριχτά, και λίγα λέω. Οπότε, μην σκέφτεστε «αχ ευτυχώς εμένα δεν με αφορά αυτός ο παλιο-ιός!»… Εκτός κι αν ζείτε όντως σε πύργο, είστε 30 χρονών, απόλυτα υγιές άτομο, τριγυρισμένο από άλλα 30χρονα υγιή αντιπαθητικά άτομα που δεν έχουν ούτε κάλο. Και απορούμε όλοι εμείς οι κουνημένοι, δηλαδή τα ¾-και-βάλε του πληθυσμού που δεν σας κάνουμε παρέα καθόλου, πώς δεν χτυπάτε το κεφάλι σας στο ντουβάρι του πύργου σας από τη βαρεμάρα…
