Ο γιατρός, πάντα πίσω από το γραφείο του, με το βλέμμα κυρίως στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή, είχε παραγγείλει κάποιες εξετάσεις, από τις οποίες, πέραν της υψηλής χοληστερόλης, διάβασε επίσης «σχετικά χαμηλά λευκά» και, γι’ αυτό, ζήτησε να ακολουθήσει μία επίσκεψη σε αιματολόγο για περαιτέρω εργαστηριακό έλεγχο.
«Όχι, βρε παιδιά, μην το ψάχνετε τόσο πολύ! Μέσα στα φυσιολογικά όρια βρίσκονται τα λευκά», ήταν η εντελώς διαφορετική απάντηση του νοσοκομειακού παθολόγου, ο οποίος διάβασε τα αποτελέσματα από τις ίδιες, αρχικές εργαστηριακές εξετάσεις…
Ποιος έχει δίκιο; Ο πρώτος γιατρός ή ο δεύτερος; Ο παθολόγος του ασφαλιστικού φορέα ή ο παθολόγος του μεγάλου νοσοκομείου του ΕΣΥ;
Το πρόβλημα ξεκινά από πολύ νωρίς.
Όπως σημειώνει ανάγλυφα ο διακεκριμένος καρδιολόγος του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου (ΩΚΚ), μουσικοσυνθέτης επίσης, Θανάσης Δρίτσας, στο εξαιρετικό νέο βιβλίο του με τίτλο «Το διακόνημα και το χειροτέχνημα – Τετράδια στοχασμού πάνω στην υγεία, τον πολιτισμό και την κοινωνική ζωή», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση, «πρόσφατες επιστημονικές δημοσιεύσεις δείχνουν ότι οι ειδικευόμενοι γιατροί – διεθνώς – αφιερώνουν πλέον ελάχιστο χρόνο στην φυσική εξέταση του ασθενή, δεν επισκοπούν και δεν ψηλαφούν το σώμα του ασθενή και χρησιμοποιούν βέβαια όλο και λιγότερο το παραδοσιακό εργαλείο ακρόασης που λέγεται στηθοσκόπιο. Αντιθέτως, παραγγέλνουν όλο και περισσότερες διαγνωστικές και εργαστηριακές εξετάσεις οι οποίες οδηγούν στη συνέχεια σε υπερβολικό αριθμό διαγνώσεων (overdiagnosis) και υπερβολικό αριθμό ιατρικών παρεμβάσεων (overtreatment) σε ασθενείς που δεν παρουσιάζουν συμπτώματα και είναι κλινικά υγιείς».
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και η μοναδική μεγάλη συζήτηση, η οποία πραγματοποιήθηκε κατά την μακρά χρονική περίοδο πριν από τις ανακατατάξεις στη δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας της χώρας μας, ήταν η συζήτηση για τη δέουσα μορφή… εργασιακών σχέσεων για τους γιατρούς: Θα είναι πλήρης και αποκλειστική η απασχόλησή τους ή θα επιτραπεί να διατηρήσουν παράλληλα τα ιδιωτικά ιατρεία τους;
Με τέτοια συζήτηση, μάλλον μόνο με αυτήν τη μακρά συζήτηση περί εργασιακών σχέσεων των γιατρών φθάσαμε ασθμαίνοντας στη νομοθέτηση των Τοπικών Μονάδων Υγείας (ΤΟΜΥ) στη νέα δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας…
Η ουσιαστική σχέση γιατρού – ασθενή είναι για μία για πάντα χαμένη υπόθεση, από τις πανεπιστημιακές σπουδές Ιατρικής κιόλας, και μόνον διακεκριμένοι γιατροί σαν τον Θανάση Δρίτσα έχουν απομείνει για να μας το υπενθυμίζουν.
24°
