Είναι σοκαριστικό να βλέπεις live το αδυσώπητο του χρόνου. Αλλά αυτό κάνει ο χρόνος περνάει, κι εμείς μαζί του.
85 χρόνια μετά δεν είσαι ο ίδιος, ή μήπως είσαι; Η Alice Barker χτυπάει το γερασμένο της χέρι στο ρυθμό του σουίνγκ, το σώμα θυμάται. Πρόσφατα γιόρτασε τα 102 της χρόνια, αλλά στα μακρινά 30-40s ήταν χορεύτρια.
Don’t mean a thing, if it ain’t got that swing!
Όταν είσαι νέος νομίζεις ότι θα είναι πάντα έτσι, πόσο μάλλον αν είσαι όμορφος, λαμπερός, ταλαντούχος. «Δεν το πίστευα», λέει και η φωνή της ίσα που ακούγεται, «με πλήρωναν για να κάνω αυτό που μου άρεσε, I would do it for free».
Θολές μνήμες ξυπνούν, η οθόνη αμείλικτη, damn, λέει, damn... Δείχνει με το ισχνό της δάχτυλο, κοιτάει, δεν το πιστεύει. Είναι κούκλα, πρόσωπο αστραφτερό, πόδια τρομερά, κίνηση όλο χάρη, prima μπαλαρίνα του Harlem.
Θέλεις να το ξαναδείς; Yes, please...
Στ’ αλήθεια δεν θέλει να της μιλάνε, αυτό που βλέπει την αναστατώνει. Οι εικόνες ζωντανεύουν, σιγοτραγουδάει, damn, δεν χορταίνει να κοιτάζει, εύχεται να μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να το κάνει ξανά, όπως τότε.
It’s fabulous...
Δεν ξέρω αν αυτό που σοκάρει πιο πολύ είναι που κανείς δεν γλιτώνει, ή το να βλέπεις την Alice, ανήμπορη, με τα μάτια έκθαμβα, να γυρνάει πίσω. Την κοιτάζεις τότε και τώρα, ψάχνεις ομοιότητες. Νιώθεις συμπάθεια, κι ακόμα πιο πολύ, τρυφερότητα. Σιγά-σιγά ανοίγεται, θυμάται, γελάει, συμφιλιώνεσαι που συμφιλιώνεται, χαίρεσαι μαζί της. Όμορφη που ήσουν, γλυκιά Alice...
Ο David Shuff εντόπισε τα ίχνη της Barker σε κάτι παλιά Soundies, τα βίντεο κλιπ της εποχής. Τη βρήκε και της τα πήγε. Η Alice δεν είχε δει ποτέ live τον εαυτό της στην οθόνη.
