H Ζωζέττα και ο Ρούκι είναι αχώριστοι σε τέτοιο βαθμό, που καμιά φορά η Ζωζέττα μιλά για τον τετράποδο φίλο της σε πρώτο πληθυντικό!
Ο Ρούκι βρέθηκε από μία κοπέλα στο Γαλάτσι να τριγυρνάει πάνω στη Λεωφόρο Βεΐκου. Τον άφησε σε μαγαζί της περιοχής σε περίπτωση που τον αναζητούσε κάποιος. Όταν περάσαμε με το φίλο μου και τον είδαμε, δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να τον πάρουμε στο σπίτι για προσωρινή έστω φροντίδα.
Ήταν Αύγουστος του 2013 και το σκυλί ήταν περίπου 1-1,5 χρονών. Αφού αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε για όνομα. Μάλιστα περάσαμε μια βραδιά με φίλους στο σπίτι να ψηφίζουμε ονόματα και κάπως, εν τέλει, καταλήξαμε. Την επόμενη μέρα όμως μαθαίνουμε μέσω της σελίδας της φιλοζωικής της περιοχής στο fαcebook (όπου είχε αναρτηθεί η φατσάρα του με την ένδειξη ΧΑΘΗΚΕ) ότι ο συγκεκριμένος σκύλος είχε χαθεί. Ήταν όμως η τρίτη φορά που το πάθαινε! Τον είχαν βρει κι άλλοι στο παρελθόν, αλλά κάθε φορά που το πρώην “αφεντικό του” τύχαινε να τον δει στο δρόμο, τον ζητούσε πίσω. (Καλά, χάνεις μία φορά το σκύλο σου, οκ… αλλά και δύο, τρεις!). Τέλος πάντων κάπως έτσι μάθαμε ότι τον λένε Κούκι! Με το που το διαβάζουμε αυτό γυρνάμε με το φίλο μου και με μια φωνή τον φωνάζουμε “Κούκι!?!” και φυσικά αυτός ο άγνωστος και φοβισμένος μέχρι τότε σκύλαρος, γύρισε! Όμως επειδή δεν μας άρεσε το συγκεκριμένο όνομα για αρσενικό σκύλο, το τροποποιήσαμε στο σημερινό Ρούκι! Το θέμα με το πρώην αφεντικό του μου πήρε καιρό να το λύσω μέσα μου, αλλά όπως και να είχε, δεν μπορούσα παρά να περιμένω να τον βρω μπροστά μου αν τύχαινε.
Πέρασα μία μεγάλη περίοδο που σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα ένα σκύλο στη ζωή μου. Όμως έπεφτα σε δίλημμα, γιατί έχω πρόβλημα άσθματος και αλλεργίας σε ζώα και δεν θα μου επέτρεπα ποτέ να παρατήσω σκύλο αν εμφανιζόταν πρόβλημα υγείας. Έλα όμως που όταν ήρθε ο Ρούκι σπίτι, είδα ότι το τρίχωμά του είναι μακρύ και τέλος πάντων δεν μου δημιουργούσε αλλεργία!
Ο Ρούκι είναι ένα σκυλί αρκετά ήρεμο (ειδικά αν τον αρχίσεις στα χάδια!), τόσο που όταν είναι “στις ώρες του” τον φωνάζουμε Μαστούρα! Γενικά έχει πολλά παρατσούκλια ανάλογα την εποχή και τις συνήθειες του: Φλόμπας, Λουλού, Αληταράς, κλπ κλπ.. Φυσικά έχει και τις τσίτες του όπως κάθε μικρόσωμο σκυλί που σέβεται τον εαυτό του. Η ζωή μου έχει αλλάξει γιατί απλά υπάρχει. Είναι τρομερή η σύνδεση που κάνεις με ένα ζώο το οποίο σε αποδέχεται όπως και αν είσαι και του φτάνει και μόνο να είναι στον ίδιο χώρο μαζί σου. Αυτό και μόνο σου αλλάζει πολλά στον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο γύρω σου.
Ο Ρούκι είναι μέλος της ομάδας 3. Εγώ, ο φίλος μου και ο Ρούκι. Όπου μπορεί να ακολουθήσει, ακολουθεί. Ακόμα και όταν βγαίνω με το αυτοκίνητο και έχω να κάνω δύο-τρεις δουλειές όπου θα μπω κάπου και θα βγω αμέσως, θα έρθει μαζί μου, γιατί κατ΄ αρχάς τρελαίνεται για βόλτα με τ’ αμάξι. Έχει ανακαλύψει μόνος του τη θέση του στο αυτοκίνητο. Πάει στο πίσω μέρος και χώνεται ανάμεσα στη θέση του οδηγού και της πόρτας με τα δυο μπροστινά του πόδια και έτσι είναι απόλυτα σφηνωμένος και δεν χτυπιέται σε κάθε στροφή ή φρενάρισμα και ταυτόχρονα βλέπει κι έξω από το παράθυρο! Ξέρει αυτός…
Δεν ξέρω πώς γίνεται να μοιάζω σ’ έναν τριχωτό άσπρο τύπο, τουλάχιστον εξωτερικά, αλλά σε αυτό που μοιάζουμε είναι ο τρόπος που κοιμόμαστε. Με εξαίρεση τις πολύ κρύες νύχτες, θα βρει πάντα λόγο και τρόπο να γυρίσει ανάσκελα να κοιμηθεί. Πολλά σκυλάκια κοιμούνται ανάσκελα, αλλά αυτός μπορεί να τη βγάλει σε αυτή τη στάση ένα ολόκληρο βράδυ! Δεν ξέρω… θα ήθελα να του μοιάσω σε πολλά ακόμα αλλά ακόμα προσπαθώ.
Είμαστε λίγο περίεργοι με τους άλλους σκύλους και είναι ένας τομέας που θέλει δουλειά. Θεωρώ ότι δεν έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν είναι ο μόνος τετράποδος που μπορεί να βρίσκεται δίπλα μου. Δεν είναι μανιασμένος, αλλά αφού “χαιρετήσει” τον άλλο, μετά του βγαίνει κάτι σε “You talkin' to me?”.
Δεν ξέρω αν μιλάω τη γλώσσα του, αλλά αυτός τη μιλάει συνέχεια! Με τους δικούς του ήχους. Γενικά επικοινωνούμε. Τον καταλαβαίνω όταν θέλει κάτι και με καταλαβαίνει όταν θέλω εγώ. Αν μπορούσε να μιλήσει, αυτό που νομίζω ότι θα άκουγα πιο συχνά είναι «Τι ωραία που θα ήταν να είχαμε κάτι να τσιμπάμε τώρα…» Είναι πολύ λιγούρας και με τσαντίζει. Έχει ανέβει ο θρασύς πάνω σε τραπέζι κουζίνας την ώρα που εμείς τρώμε στην τραπεζαρία. Όπως και να ’χει, νιώθω πραγματικά τυχερή που έτυχε να συναντηθώ με αυτή την ψυχή.
14°
