Μου αρέσει να το λέω, η ομορφιά είναι εκεί έξω και περιμένει να την ανακαλύψουμε: ενδιαφέροντες άνθρωποι, πράγματα, ιδέες. Είναι μια ενεργητική διαδικασία, πρέπει εμείς να πάμε προς αυτά. Χωρίς αυτή την πίστη η ζωή περιορίζεται, η ψυχή κλείνει, το μυαλό γίνεται έρημος.
Η ζωή είναι τόποι, μικροί κόσμοι που προσφέρονται για εξέρευνηση, μια ιδέα που μπορεί να γεννήσει ένα είδος ενθουσιασμού: ψάχνεις, βρίσκεις, κρατάς, αφήνεις, προχωράς, επιστρέφεις.
Επιστρέφω στη μουσική. Ένας ολόκληρος κόσμος, ή μάλλον όχι, πολλοί κόσμοι. Διαλέγω έναν: αναζητώ, εμβαθύνω, καλλιεργώ την ακουστική μου υποδοχή. Το αυτί έχει ανάγκη από εκπαίδευση, η ευχαρίστηση έπεται. Εκεί που οι αρμoνικές και μελωδικές γραμμές γίνονται σύνθετες, ο εγκέφαλος επιχειρεί να σπάσει τους κώδικες, να ανασυνθέσει τις δομές και τις ακολουθίες. Ένα ακατάληπτο σόλο όσο το ακούς γίνεται γνώριμο, το σιγοτραγουδάς, το περιμένεις, η ευχαρίστηση μεγαλώνει, γίνεται απόλαυση. Η μουσική χωρίς λόγια, ειδικά αυτή, είναι μαζί επιστήμη και τέχνη, νόηση και συναίσθημα.
Πιο πολύ από το σώμα, η ψυχή χρειάζεται ερεθισμούς, το πνεύμα έχει ανάγκη από τροφή. Κανείς ψάχνει τόπους, τους δικούς του τόπους...
Τα ωραία πράγματα δεν φθίνουν στο χρόνο, επιστρέφω στην τζαζ, παλιά και καινούργια, εξερευνώ τον κόσμο της. Ακούω ξανά και ξανά, πάω μπρος πίσω, κάνω συσχετισμούς, κατανοώ τη συνέχεια, εγγράφω στην ιστορία, ξεχωρίζω τα όργανα, ξαναβρίσκω τις μελωδίες... Ή και τίποτα, μόνο ακούω: μια συνάντηση, ένας τόπος, ένας ολόκληρος κόσμος, η απόλαυση γίνεται συναισθήματα.
Μια ιδέαπου με ενθουσιάζει, η ζωή πεδίο συναντήσεων, μια αργή διαδικασία να ανακαλύπτεις χαρές.
17°
