Είναι κουφός όπως και τα περισσότερα λευκά γατιά. Αυτό δεν εμποδίζει τη Λήδα να τον αγαπά και να μοιράζεται τη ζωή της μαζί του 11 χρόνια τώρα.
Όλα μου τα γατιά τα έχω αγαπήσει πολύ, αλλά με το Θανούλη έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο γιατί μαζί του έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια. Γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο στις 10 Μαρτίου του 2003 κι όλα τα αδελφάκια του πέθαναν κι έμεινε μόνος με τη μαμά του. Όσο όμως μεγάλωνε, η ζωή του κινδύνευε γιατί έμενε σε κήπο και είχε αρχίσει να βγαίνει στο δρόμο πριν καλά-καλά ανοίξει τα ματάκια του. Τότε ο φίλος μου ο Θάνος μού τον έφερε «δώρο» για να τον προστατέψω.
Είχαμε καταλάβει ότι είναι κουφός όπως πολλά άλλα άσπρα γατιά κι έτσι όταν μια φορά γύρισε καθώς φώναζα «Θανούλη» βαφτίστηκε αμέσως. Από την αρχή φάνηκε ότι αυτή η ιδιαιτερότητα που είχε ήθελε διαφορετικό χειρισμό από τα υπόλοιπα γατιά μας. Έκανε συνεχώς ζημιές, έριχνε όλα τα πράγματα που έβρισκε μπροστά του, ανέβαινε στο πιάνο, έσπαγε ποτήρια και βάζα και δεν μπορούσε να αντιληφθεί γιατί προκαλούσε πανικό αφού γι’ αυτόν επικρατούσε γαλήνη και ησυχία. Μετά το χαμό, τριβόταν στα πόδια μας με νάζι.
Ήταν και αντικοινωνικός. Όποιος και να του μιλούσε, αδιαφορούσε, με αποτέλεσμα να μην τον συμπαθεί κανείς από τους επισκέπτες. Ειδικά με τους σκυλόφιλους δεν είχε καμία τύχη, αφού παράλληλα ζούσε μαζί μας και η Άννυ (ένα γλυκύτατο ημίαιμο αδέσποτο που είχε χρυσή καρδιά και λάτρευε το Θανούλη) και μονοπωλούσε το ενδιαφέρον. Πολλοί έλεγαν «Γιατί να μην είναι σαν την Άννυ; Ο στριμμένος, ο αχώνευτος, ο κουφός;» Κι εγώ προσπαθούσα να τον υπερασπιστώ και να τους πείσω ότι είναι κατά βάθος πολύ γλυκός και ευαίσθητος.
Ο Θανούλης και η Άννυ ήταν πολύ αγαπημένοι. Κοιμούνταν μαζί πάνω στο κρεβάτι, έγλειφε ο ένας τον άλλον και η μόνη διαφωνία τους ήταν στο φαγητό: καμιά φορά έτρωγε ο ένας του άλλου κι έπαιρνα πανικόβλητη τον κτηνίατρο να ρωτήσω αν θα πάθουν κάτι. Η Άννυ κάποια στιγμή έφυγε από τη ζωή γιατί ήταν πλέον 16 χρόνων. Πίστευα ότι θα μελαγχολήσει ο Θανούλης μετά από αυτό και του φερόμουν με ακόμα περισσότερη στοργή. Τότε όλοι έλεγαν «Σιγά μην το κατάλαβε, ο αναίσθητος. Απλώς τώρα θα παχύνει κι άλλο γιατί κανείς δεν θα του τρώει το φαί του». Η αλήθεια είναι ότι έχει γίνει τετράπαχος αλλά εγώ το λέω κι ας με κοροϊδεύουν: στο κρεβάτι δεν έχει ξανανέβει από τότε σα να την περιμένει να χουζουρέψουν μαζί.
Συνεχίζει να σπάει πράγματα και όταν έρχεται εκείνη η στιγμή της ημέρας κουρνιάζει στην αγκαλιά σου για μερικά δευτερόλεπτα για να σου δείξει ευγνωμοσύνη γουργουρίζοντας και αναζητώντας χάδια. Βέβαια την ίδια στιγμή είναι σαν να σου λέει μην το παρακάνουμε, «τώρα άσε με να πάω για ύπνο, πάρε και μια γρατζουνιά γιατί είμαι γάτος με προσωπικότητα αλλά σ’ αγαπάω και μόνο σε σένα θα κάνω γλύκες γιατί μόνο εσύ με καταλαβαίνεις»…
…ή κάτι τέτοιο νομίζω πως λέει, αν δουλεύει σωστά ο αυτόματος εσωτερικός μου μεταφραστής γατικών.
20°
