Σκέψεις με αφορμή τη συνάντηση δύο παλιών συμμαθητών μετά από πολλά χρόνια και τη συζήτηση για το όνομα της εταιρείας.
Μετά από πολύ καιρό συνάντησα τον παλιό μου συμμαθητή από το σχολείο, τον Δ. Πέτρου. Λίγα χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και καταξιωμένος στην πιάτσα μελετητής μηχανικός. Συχνά βλέπω στον οικονομικό τύπο τις επιτυχίες της εταιρείας του. Η εταιρεία Γεωργόπουλος - Πέτρου ανέλαβε και έφερε εις πέρας το τάδε σημαντικό μελετητικό έργο. Η εταιρεία Γεωργόπουλος - Πέτρου βγήκε μειοδότης στο δείνα διεθνές έργο.
Πριν πάω να τον επισκεφτώ, επειδή ήθελα να κλείσουμε μία συνεργασία μαζί του, μπήκα στο site της εταιρείας του. Παρατήρησα ότι στους μηχανικούς που απασχολούσε, το όνομα Γεωργόπουλος δεν υπήρχε πουθενά. Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε το πλαίσιο συνεργασίας μας, δεν άντεξα και τον ρώτησα. Ρε συ, Δ. Πέτρου, γιατί την εταιρεία σου την ονόμασες Γεωργόπουλος - Πέτρου; Αφού ο Γεωργόπουλος δεν υπάρχει καν ως μηχανικός στο site.
Με μία απλή κίνηση μου έδειξε μία φωτογραφία πάνω στο τραπέζι συσκέψεων. Αυτός είναι ο Γεωργόπουλος. Μερικά χρόνια μεγαλύτερός μας, στο ίδιο σχολείο. Λάμπρο μυαλό και πραγματικός μπον βιβέρ. Πέθανε αιφνιδίως στα 50 του, πριν 10 χρόνια, χωρίς να έχει διάδοχη κατάσταση. Είχαμε ξεκινήσει μαζί την πρώτη μας εταιρεία, πριν 20 χρόνια, μου είπε ο Πέτρου.
Άρα, ο πρώην συμμαθητής μου, χωρίς να έχει καμία νομική υποχρέωση, βάζει εδώ και 10 χρόνια πρώτο το όνομα του παλαιού του συνεταίρου και συμμαθητή στην ιδιαίτερα επιτυχημένη εταιρεία του. Κανείς δεν θα του πει μπράβο, κανείς δεν θα του ζητήσει τα ρέστα εάν δεν το κάνει. Απλά έτσι το αισθάνεται και μοιράζει την εξαιρετική του επαγγελματική του φήμη με τη μνήμη του παλιού συμμαθητή.
Υπάρχει άραγε κάτι άλλο που να δείχνει πιο ξεκάθαρα ότι έχεις ειρήνη με τον εαυτό σου; Ότι δεν χρειάζεσαι να αποδείξεις τίποτα στους γύρω σου, και κυρίως στον εαυτό σου;
