Η Αριάδνη Γερασιμίδου, δημοσιογράφος αυτοκινήτων, λίγο πριν φύγει από τη ζωή μάς στέλνει το «πιο δύσκολο βίντεο της ζωής μου»
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό να πούμε, κι ούτε μπορούμε να το πούμε εύκολα, πόσο μάλλον να ζήσουμε με αυτή την ιδέα. Εκτιμούμε κάτι όταν το χάσουμε. Θεωρούμε δεδομένη την υγεία μας, ας πούμε, όσο την έχουμε, ή τους ανθρώπους γύρω μας – και πάντως ζούμε σαν η ζωή να διαρκεί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Αλλά η ζωή είναι μικρή, και μπορεί να φύγεις ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή, ή μετά από μια ανίατη ασθένεια ή και στα βαθιά γεράματα.
Θυμάμαι την αφήγηση ενός φίλου για τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του, νέας ακόμα. Μου είχε πει ότι τον είχε κάνει να συνειδητοποιήσει πόσο αξίζει η ζωή, και πως αυτή η γνώση τον μεταμόρφωσε. Το θαύμασα αυτό που μου έλεγε, το έβλεπα κιόλας να συμβαίνει. Με έκανε να σκέφτομαι στη μεταμορφωτική δύναμη της απώλειας – αλλά γιατί να πρέπει να χάσουμε κάποιον για να εκτιμήσουμε τη ζωή, σκεφτόμουν; Κι έπειτα, ακούμε ανθρώπους που τα κατάφεραν έχοντας αναμετρηθεί με την ιδέα ότι θα πεθάνουν παλεύοντας με τον καρκίνο, που λένε ότι –μετά– τα έβλεπαν όλα διαφορετικά.
Δεν είναι αυτή η περίπτωση της Αριάδνης Γερασιμίδου–πόσο όμορφη μέχρι το τέλος, αν και έχει χάσει βάρος, ευτυχώς είχε πολλά μαλλιά πριν. Την ύστατη στιγμή παίρνει τη δύσκολη απόφαση να κάνει αυτό το βίντεο, να ανακοινώσει την αρρώστια με την οποία πάλευε σχεδόν 4 χρόνια για την οποία πολλοί από το περιβάλλον της δεν γνώριζαν, και να μιλήσει δημόσια για όλο αυτό. Κι έτσι...
Την Άρια οι περισσότεροι από εμάς δεν τη γνωρίζαμε, τη θαυμάσαμε όμως. Τη θαυμάσαμε περισσότερο από ό,τι λυπηθήκαμε που «έφυγε» τόσο νέα και τόσο λαμπερή. Γιατί αυτό μας ζήτησε σε αυτό το βίντεο που είδαν κοντά 400.000 άνθρωποι, και θα το δουν κι άλλοι. Το σεβαστήκαμε, παρότι νιώσαμε το σφίξιμο στο στομάχι. Την Άρια τη γνωρίσαμε λίγο πριν ή λίγο μετά που «έφυγε», αλλά θα την έχουμε πάντα στην καρδιά μας. Και θα θυμόμαστε όσα μας είπε: όχι μόνο ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό, αλλά και ότι τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Να μη μιζεριάζουμε για κανένα λόγο. Επειδή χάσαμε 10 ευρώ, επειδή μας έπεσε παρά πάνω αλάτι στο φαγητό, επειδή δεν μας τηλεφώνησε ο γκόμενος/α, επειδή αργήσαμε στο ραντεβού, επειδή δεν έχουμε δουλειά… Να μη φωνάζουμε, να μην αγανακτούμε, να μην είμαστε μοχθηροί, να μη ζηλεύουμε. Λέει «Έλεος!» δύο φορές και είναι από τις ελάχιστες φορές που μοιάζει να έχει βάρος αυτή η λέξη. «Η ζωή είναι μικρή. Εκτιμήστε τη. Εκτιμήστε πράγματα που εγώ δεν έχω. Ακόμα και το ότι τρώτε. Εκτιμήστε το πιάτο με το φαγητό σας».
Όσο μας μιλάει, δεν έχει τίποτα από τα «όλα που είχε» και που είχε καταφέρει με σκληρή δουλειά. Ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος που διψούσε για ζωή, που έκανε χίλια πράγματα, που οδηγούσε τα ωραία ακριβά αυτοκίνητα που της άρεσαν, που χόρευε, που έκανε γυμναστική και πίστευε πως ποτέ δεν θα χρειαστεί νοσοκομείο. Όπως πολλοί από εμάς. Και τώρα –τότε– οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά. «Δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούν να γίνουν». Το ήξερε πως θα πεθάνει, «ίσως όχι αύριο, μεθαύριο». Και είχε χιούμορ, είχε αυτή την τρομαχτική δύναμη να ορθώνει το ανάστημά της μπροστά στον θάνατο, και έβγαλε εις πέρας έτσι ανθρώπινα και μετρημένα το πιο δύσκολο βίντεο της ζωής της, χωρίς να κλάψει. «Απλά συνέβη, συνέβη και σε μένα, αυτή είναι η πραγματικότητα». Όπως συμβαίνει σε τόσους ανθρώπους. «Μην είστε Drama queen!»
Ίσως γιατί σε αυτό έβρισκε ένα νόημα για το σύντομο αλλά πλούσιο πέρασμά της από τη ζωή, και από αυτό αντλούσε δύναμη: να αφήσει κάτι καλό πίσω της. «Η ειλικρίνεια είναι δύναμη». Μας μιλάει για όσα έμαθε μέσα από φρικτούς πόνους και όλες τις παρενέργειες του κόσμου. Η πορεία της αρρώστιας της ήταν αποτέλεσμα λάθος διάγνωσης. «Να παίρνετε πάντα μια δεύτερη γνώμη από γιατρό. Πάντα!». Αν δεν είχε χάσει το πρώτο κρίσιμο 7μηνο τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, όμως δεν κράτησε κακία στην εγκληματία γιατρό. Μερικοί άνθρωποι, όπως η Άρια, δεν μπορούν να νιώσουν κακία, κι έτσι με αυτή τη γενναιοδωρία πορεύθηκε τα τελευταία 4 παρά κάτι χρόνια, παλεύοντας, υποφέροντας χωρίς οι άλλοι να το γνωρίζουν, δίνοντας κουράγιο στους ανθρώπους γύρω της. Και μας λέει τώρα –τότε– πόσο τυχερή νιώθει που είχε όλη αυτή την αγάπη, όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν κοντά της. «Πόσο τυχερή!»
Τι να πεις για αυτόν τον άνθρωπο; Δεν τη γνωρίζαμε, αλλά μπορούμε να σκεφτούμε ότι έζησε όπως πέθανε. Γενναία, γενναιόδωρα, με το κεφάλι ψηλά. Φεύγοντας μοιράζεται μαζί μας όσα είχε μέσα της με αυτόν τον σπάνιο τρόπο, σπάνια και η ίδια, και μας κάνει να σκεφτούμε στον εαυτό μας. Το ψηφιακό της αποτύπωμα έχει αυτή τη μεταμορφωτική δύναμη που μπορεί να αφήσει ένα αποτύπωμα μέσα μας. Την Άρια θα τη θυμόμαστε με αγάπη κι ας μην τη γνωρίζαμε, γιατί μας έκανε αυτό το δώρο.
Κι αν την έχετε δει, δείτε τη πάλι. Η ζωή είναι μικρή.
Η Άρια έδωσε οδηγίες και για ένα ακόμα σημείωμα, αποχαιρετιστήριο, στο ίδιο πνεύμα, που ανάρτησαν οι δικοί της στον λογαριασμό της στο φέισμπουκ – μετά. Η Αριάδνη Γερασιμίδου ήταν δημοσιογράφος αυτοκίνητων. Από τα πολλά project που έκανε, ξεχωρίσαμε κάτι που ξεχώρισε και εκείνη. Ψάξτε το!
( ...)Και επειδή θέλω να οδηγείτε όλοι σωστά και με ασφάλεια, ψάξτε το #SafetyFirstGR, ένα πρότζεκτ οδικής ασφάλειας που το έκανα γιατί είχα πει πως ήθελα να μείνει κάτι καλό πίσω μου, για όταν φύγω.
