Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για τις τρελές μέρες που ζούμε σε όλο τον πλανήτη με πυρκαγιές, κορωνοϊό, γυναικτονίες και πολλά άλλα.
Διαβάζω ειδήσεις κάθε πρωί και μου κόβονται τα γόνατα –φωτιές παντού, από Καλιφόρνια μέχρι Σιβηρία, από Σεν Τροπέ μέχρι Παγγαίο, από Εύβοια μέχρι Αττική. Σεισμοί αμέτρητοι, εκατοντάδες θύματα στην Αιτή. Οι Ταλιμπάν στην Καμπούλ, που κάποτε μας την περιέγραφε τόσο όμορφη, γραφική και ειδυλλιακή ο ηθοποιός Μιχάλης Μανιάτης. Νεαρές Αφγανές δίνουν συνεντεύξεις σε διεθνή πρακτορεία, τις ακούμε και τραβάμε τα μαλλιά μας, θα τις παντρεύουνε πέντε-πέντε τώρα, με παππουζέλ, δεν θα μπορούν να βγούνε από το σπίτι, πόσο μάλλον να σπουδάσουν ή να φύγουν από τη χώρα.
Λιμοί, λοιμοί και καταποντισμοί. Τεράστια παγόβουνα λιώνουν με καταστροφικές συνέπειες, αποστεωμένες πολικές αρκούδες σέρνονται κοντά σε κατοικημένες περιοχές για να βρούνε τροφή. Δάση ολόκληρα γίνονται κάρβουνο μέσα σε δευτερόλεπτα. Η φωτιά που «είναι σε καταστολή» χρειάζεται ένα ψιλό αεράκι μόνο για να φουντώσει, θέλει μια ρίζα πεύκου που εξακολουθεί να καίγεται κάτω από το χώμα, μια κουκουνάρα που σκάει και τινάζεται στα δέκα μέτρα, εκεί όπου δεν υπήρχε φωτιά πριν λίγα λεπτά αλλά υπάρχει τώρα. Ειδικά με το ψιλό αεράκι.
Γυναικοκτονίες χωρίς λόγο, επειδή κάποιος άνδρας «το έχασε ξαφνικά» - λες και δεν το σκεφτότανε μέρες, μήνες, μπορεί και χρόνια, μέχρι να φτάσει η στιγμή που «το έχασε», καθόλου ξαφνικά. Πυροβολισμοί, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, νονοί, λαδώματα, υπόκοσμος, Έλληνες και αλλοδαποί ριφιφί, ή ακόμα χειρότερα, στυγεροί δολοφόνοι. Απαγωγές, βιασμοί, επιθέσεις, ανταλλαγές πυρών, μια γιαγιά που έπνιξε την αδερφή της, επίσης γιαγιά, με το λουρί της τσάντας της. Εξαφανισμένα έφηβα, ηλικιωμένοι που περιπλανιούνται και χάνονται σε πολυσύχναστους δρόμους. Αιματηρές συγκρούσεις. Θανατηφόρα τροχαία. Τραγικά δυστυχήματα, όλα με βίντεο, όπως και οι Ταλιμπάν. Αποζημιώσεις για πυρόπληκτους, για μακροχρόνια άνεργους, για άνεργους γενικά, για καλλιτέχνες εκτός αγοράς εργασίας, για κλειστά μαγαζιά, για κλειστά ταμεία…
Παράλληλα τρέχει στις οθόνες μας ένας άλλος κόσμος, εντελώς διαφορετικός, πάρα πολύ μαυρισμένος και γυαλιστερός: ζουμερά κορίτσια και φουσκωτά αγόρια από ρηάλιτυ που δεν έχω δει, δεν ξέρω ούτε τους τίτλους. Πόζες με φλούο μπικίνι μπροστά σε τυρκουάζ πισίνες, σε ξαπλώστρες, σε ακόμα πιο τυρκουάζ παραλίες, σε μπιτσόμπαρα και ξενοδοχεία στα οποία οι όμορφες/οι ανταλλάσσουν κάμποσες μέρες φιλοξενίας με «ανεβάσματα» και «πουσαρίσματα», με φωτογραφίες στο Ίνσταγκραμ, με προώθηση στα σόσιαλ, ακόμα-ακόμα και με ποστάρισμα σε σαιτ μεγάλης εφημερίδας – σόρι, εννοώ σε ειδησιογραφικά σαιτ. Σιλικονάτα μεμέ και χείλη, πόζες «αρπάχτε με τώρα αμέσως, να εδώ που απλώθηκα», τεράστια γυαλιά ηλίου-Μύγος και μαλλιά-ανανάς είναι τα στάνταρ για τα κορίτσια. Μούσκουλα αλειμμένα με αντι-ηλιακό, άσπρα χαμόγελα-ταφόπλακες, αποτριχωμένα πλατιά στέρνα και γυμνασμένα ντιπ άτριχα πλην όμως ωραία μπούτια είναι ο κανόνας για τα αγόρια. Τατουάζ, σκουλαρίκια εδώ κι εκεί, αλυσίδες (όπως ράπερ ντε), καμιά φορά κι άλλα μπιζού, από σπόνσορες. Όχι, δεν τα γράφω από τη ζήλια μου που δεν είμαι κι εγώ 25, να ποζάρω με λαχανί μινι-κίνι πλάι σε πισίνα, ήταν αλλιώς η ζωή όταν ήμουν 25. Ήταν μια άλλη ζωή που μπροστά στην τωρινή δείχνει πιο κανονική, αν και σίγουρα δεν ήταν, σίγουρα η μνήμη φτιάχνει θολές, ευνοϊκές, ωραιοποιημένες εικόνες από ένα παρελθόν που σπάνια ανταποκρίνεται στις εικόνες του, όπως έχει πει ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Όχι στην διάσημη «Λολίτα» του, παρά στο «Μίλα, μνήμη», που είναι μάλιστα πολύ καλύτερο βιβλίο.
Διαβάζετε/βλέπετε κι εσείς ειδήσεις, υποθέτω με την ίδια βαριά καρδιά. Βλέπετε τις απανωτές τραγωδίες, τα δράματα που εκτυλίσσονται σε όλο τον κόσμο, τα χτυπήματα που τρώει από την μοίρα η Ελλάδα. Τα ριάλιτι, τις «ανάλαφρες» εκπομπές, το «ας γελάσουμε μωρέ και λίγο», τις ασταμάτητες μαγειρικές μέσα στο χαμό, το διάχυτο σεξ-απήλ, τις αγωνιώδεις προσπάθειες 25χρονων «να βγούνε από την αφάνεια», να καρπωθούν τα 15 λεπτά φήμης που έλεγε ο συγχωρεμένος Άντι Γουώρχολ, βλέπετε τα εγκλήματα, τα αίματα, τις στρατιωτικές εισβολές, τις συγκρούσεις, τους πρόσφυγες, τις σχεδίες στη Μεσόγειο, τους νεκρούς, τις εστίες φωτιάς στα δάση, τα καμένα ζώα και δέντρα, τις αγωνίες, τους πυροσβέστες, τις ανακοινώσεις, τα κρούσματα, τους θανάτους από κωρονοιό, τις ενημερώσεις για νοσοκομεία και ΜΕΘ, τις διαψεύσεις, τους αντι-εμβολιαστές, τους παππάδες, το τέλος της λογικής σε κάθε κλικ ή σε κάθε αλλαγή καναλιού. Θέλω να πω, δεν τα βλέπω/διαβάζω μόνη μου όλα αυτά. Οι Ημέρες Τρέλας που κυλάνε η μία μετά την άλλη, δεν μπορεί να είναι Ημέρες Τρέλας μόνο στα δικά μου τα μάτια.
Μακάρι να είναι, δηλαδή. Μακάρι να βλέπω πράγματα που δεν υπάρχουν, μακάρι να γιατρεύεται όλο αυτό με πέντε-δέκα χάπια και πενπήντα-εκατό συνεδρίες… αλλά νομίζω πως όχι. Νομίζω πως οι ημέρες που ζούμε είναι ζόρικες, και απαιτούν πολύ κουράγιο, εκτός από πολύ κουπί…
