Η Ελένη Σταματούκου μοιράζεται σκέψεις για τη ζωή στις μεγάλες πόλεις και ανατρέχει σε μια σκηνή της επίκαιρης ταινίας «Μεσοτοιχίες»
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Η Μαριάνα και ο Μαρτίν, μια αγοραφοβική αρχιτέκτονας, που αντί να σχεδιάζει τα όνειρά της, διακοσμεί βιτρίνες καταστημάτων κι ένας web designer, υποχόνδριος και ταυτόχρονα γλυκός που προτιμά να ζει τη ζωή του μέσα από τον υπολογιστή του. Οι δυο τους μένουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, στο άναρχα δομημένο Μπουένος Άιρες, που μοιάζει πολύ με την Αθήνα. Η Μαριάνα και ο Μάρτιν δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, αν και μοιράζονται την ίδια πισίνα και ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά. Προσπερνούν ο ένας τον άλλον και χάνουν τον χρόνο τους και τον εαυτό τους με τους λάθος ανθρώπους. Οι μοναδικές τους σταθερές, η οικεία μοναξιά των μικρών διαμερισμάτων τους και οι υπολογιστές τους.
“Medianeras”, «Μεσοτοιχίες», είναι η ελληνική μετάφραση της ταινίας του Αργεντινού σκηνοθέτη Gustavo Taretto. «Πώς μπορώ να βρω κάποιον, όταν δεν ξέρω ποιoν ψάχνω;», αναρωτιέται η Μαριάνα, κοιτάζοντας το μενού ενός εστιατορίου. «Το ίντερνετ με φέρνει πιο κοντά στον κόσμο, αλλά μακριά από τη ζωή», λέει ο Μάρτιν. Εσωτερικοί μονόλογοι που αντικαθιστούν τους ανύπαρκτους διαλόγους μεταξύ τους. Ο Taretto ευρηματικός δεν σκηνοθετεί μια άλλη ιστορία αγάπης, αντίθετα αποκαλύπτει τη μοναξιά, τους φόβους, τη ματαίωση, την ελπίδα και τη θέληση για αγάπη δυο μόνων ανθρώπων, λίγο πριν συναντηθούν και γίνουν ζευγάρι. Η ταινία, αν και προβλήθηκε πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2011, παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Την είδα ξανά στις αρχές Μαρτίου λίγο πριν την καραντίνα στη δημόσια τηλεόραση. Αυτοί που αγαπούν τις θεωρίες συνωμοσίας, θα έλεγαν ότι ίσως το κρατικό κανάλι μας προετοίμαζε, με τον πιο ειρωνικά τραγικό τρόπο για αυτό που θα συνέβαινε λίγες μέρες μετά.
Άνθρωποι κλεισμένοι σε διαμερίσματα-κλουβιά στις μεγαλουπόλεις του κόσμου, που τα όνειρα τελικά δε γίνονται πραγματικότητα. Τσιμέντο και σύρματα της ΔΕΗ να κρύβουν τον ουρανό, χαμένες ώρες στα μέσα μεταφοράς, που αντί να μικραίνουν τις αποστάσεις μεταξύ μας, να τις κάνουν ακόμα πιο μεγάλες. Όλοι σκυμμένοι πάνω από οθόνες, καλωδιωμένοι στα κοινωνικά δίκτυα, σε σελίδες εφημερίδων, σε πλατφόρμες μετάδοσης ταινιών και σειρών και σε dating apps, να καταλήγουν στο κρεβάτι μόνοι ή μαζί με τον λάθος άνθρωπο. Και μετά ήρθε η πανδημία, και η μοναξιά μεγάλωσε. Πριν ήταν σχεδόν οικεία, έως και φυσιολογική θα έλεγε κάποιος. Με την καραντίνα όμως η μοναξιά μάς επιβλήθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο.
Οι ΝΥΤ την προηγούμενη εβδομάδα μίλησαν με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και εθνοτήτων οι οποίοι ζουν και πέρασαν την καραντίνα μόνοι. Σήμερα περισσότεροι από ποτέ άνθρωποι ζουν μόνοι, αλλά περνούν το μεγαλύτερό τους χρόνο μαζί με άλλους. Σύμφωνα με την εφημερίδα, οι γυναίκες έχουν τις διπλάσιες πιθανότητες από τους άνδρες να μεγαλώσουν μόνες, αλλά τείνουν να έχουν και να διατηρούν πλούσιες κοινωνικές σχέσεις και χόμπι. Όλο αυτά όμως με τον κορωνοϊό άλλαξαν. Ίσως οι δημοσιογράφοι ξέχασαν να μιλήσουν και με αυτούς που ζουν με άλλους, αλλά αισθάνονται μόνοι, γιατί άλλο το να ζεις μόνος και άλλο να αισθάνεσαι μοναξιά.
Είναι μια σκηνή στην ταινία, όπου ο Μάρτιν και η Μαρίνα ακούνε στο ραδιόφωνο το “True love will find you in the end”, του αγαπημένου και ψυχικά βασανισμένου Daniel Johnston, που έφυγε νωρίς. Και οι δυο τους δυναμώνουν τη μουσική και τραγουδάνε του στοίχους του τραγουδιού. Είναι η πρώτη φορά που συναντιούνται. Δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρει κάποιος έναν άλλον άνθρωπο, όχι απαραίτητα μόνο έναν σύντροφο, αλλά και έναν καλό φίλο μέσα σε μια μεγαλούπολη των πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλοι μας έχουμε τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανασφάλειες, τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όνειρα. Μένει μόνο να συναντηθούμε.
16°
