Η Ελένη Σταματούκου γράφει τις σκέψεις πάνω στο θέμα της απόκτησης ενός παιδιού στα χρόνια του κορωνοϊού
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Η απόκτηση παιδιού ποτέ δεν υπήρξε όνειρο ή βιολογική ανάγκη στη δική μου ζωή. Από την επαρχία που κατάγομαι το μεγάλο πακέτο γάμος, οικογένεια, παιδιά, σπίτι, δουλειά και αυτοκίνητο ήταν η τυπική ελληνική ιστορία επιτυχίας. Παιδικοί μου φίλοι παντρεύονταν στα 25-27 και αποκτούσαν οικογένεια. Μετά το κατώφλι των 30 ή των 35 επικρατούσε ένα άγχος. «Πρέπει να δεις τι θα κάνεις με τη ζωή σου, έχεις φτάσει 37 χρονών και ακόμα δεν έχεις παντρευτεί», μου είχε πει μια καλή (sic) φίλη, που τα είχε κάνει όλα μαζί για να δραπετεύσει από έναν δύσκολο πατέρα. Έχω φτάσει 39 χρονών και ακόμα το μεγάλο πακέτο για την επαρχιακή μου πόλη και τους ανθρώπους της δεν το έχω. Δεν το ήθελα ποτέ, τουλάχιστον έτσι με αυτή του τη μορφή και με αυτή την πίεση για αποδοχή.
Δε θα γράψω εδώ για το πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η ζωή ενός «ελεύθερου» ή «παντρεμένου» ανθρώπου και αν είναι κοινωνικό κατασκεύασμα ή βιολογική ανάγκη η απόκτηση παιδιού και οικογένειας.Σε λίγο καιρό πλησιάζει το ετήσιο ραντεβού μου με την γυναικολόγο μου. Πέρυσι λίγες μέρες πριν φύγω για την Αμερική, και ενώ μου έπαιρνε δείγμα για το τεστ ΠΑΠ, μού έλεγε ότι πρέπει να αποφασίσω να κάνω σύντομα ένα παιδί. «Μετά τα 40 είναι δύσκολα για μια γυναίκα να μείνει έγκυος», μού είχε πει.Αρχικά είχα θυμώσει πολύ μαζί της, μετά απλά άρχισα να ανησυχώ για την ηλικία μου, για τις πιθανότητες -που μειώνονται- να αποκτήσω παιδί και για τον καλό σύντροφο που δεν έχω.
Η Εύα μια φίλη δημοσιογράφος από τη Σουηδία, αποφάσισε πριν δυο χρόνια να πάει σε τράπεζα σπέρματος στη Δανία. Ήθελε να κάνει παιδί, έστω και μόνη. Σήμερα έχει μια μικρή κόρη, την Άννα. Η φίλη μου η Μαρία πριν δυο χρόνια με συμβούλεψε να κάνω κατάψυξη ωαρίων. Μου μετέφερε τη δική της ανησυχία, καθώς με τον σύντροφό της προσπαθούσαν να αποκτήσουν παιδί, μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης. Μια επίπονη διαδικασία για το ζευγάρι. Τελικά τα κατάφεραν.
Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι τη φίλη μου την Κατερίνα να μου ανακοινώνει ότι δυσκολεύονται να κάνουν παιδί, γιατί ο Αντώνης της έχει αδύναμο σπέρμα. Πήγαν μαζί σε γιατρό, ο οποίος τους συμβούλεψε να κάνουν σεξ όχι μόνο στις γόνιμες μέρες, αλλά και σε όλη τη διάρκεια του κύκλου της. Να χρησιμοποιούν θερμόμετρα, ημερολόγιο και άλλα κιτ και όλο αυτό να γίνεται χωρίς άγχος και πίεση.
Πώς μπορείς να κάνεις όλα αυτά χωρίς άγχος; Δεν της είχε έρθει η περίοδος για 10 μέρες και πιστέψαμε και οι δυο ότι είχε μείνει έγκυος.Τελικά δεν ήταν. «Εντάξει έχω συνηθίσει πια», μου είχε πει και απλά αλλάξαμε συζήτηση. Τι να πεις σε μια γυναίκα ή σε ένα ζευγάρι σε αυτές τις καταστάσεις; Απλά στέκεσαι δίπλα τους, όπως πρέπει να κάνουν οι καλοί φίλοι. Αναρωτιέμαι πώς το σώμα μεταμορφώνεται σε μηχανή αναπαραγωγής, ενώ κανονικά θα έπρεπε να παραμείνει πηγή απόλαυσης.
Μέσα στην πανδημία και την καραντίνα η φίλη μου η Αλεξάνδρα που ζει στο εξωτερικό αναγκάστηκε να υποβληθεί σε απόξεση, γιατί υπήρξε θέμα με την εγκυμοσύνη της. Ήταν 3 μηνών έγκυος και αυτό το παιδί, το ήθελε όσο τίποτα άλλο στη ζωή της. Η φίλη μου η Αλέκα και αυτή χθες βρέθηκε στο νοσοκομείο για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ο σύντροφός της έπρεπε να παραμείνει έξω από το κτήριο, λόγω COVID-19, και εκείνη αναγκάστηκε να το περάσει μόνη όλο αυτό, δεν ήταν η πρώτη φορά. Ακούω ένα podcast από το Modern Love, των ΝΥΤ. Αναγνώστες- ακροατές στέλνουν τις δικές τους ιστορίες αγάπης, μοναξιάς, εγκατάλειψης εν καιρώ κορονοϊού και οι υπεύθυνοι της εκπομπής τις παρουσιάζουν και τις αναλύουν με τους ειδικούς. Σε ένα επεισόδιο ακούγεται η φωνή μιας νέας γυναίκας που αναγκάστηκε, λόγω της πανδημίας, να διακόψει τις επισκέψεις της στο νοσοκομείο, για να κάνει τις απαραίτητες ενέσεις που θα τη βοηθήσουν να μείνει έγκυος. Περπατάω στην Φιλικής Εταιρίας, ο παιδικός σταθμός είναι κλειστός. Η μικρή του αυλή είναι γεμάτη τσουλήθρες και παιχνίδια πεταμένα διάσπαρτα στο χώρο. Είναι περίεργο να βλέπεις άψυχα χρωματιστά αντικείμενα χωρίς να τα περιεργάζονται και να παίζουν μαζί τους παιδιά.
15°
