Η Ελένη Σταματούκου μοιράζεται σκέψεις για τις αλλαγές στα σχέδια των ανθρώπων που φέρνει η καραντίνα και η πανδημία.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Σκέφτομαι το καλοκαίρι στην Αστυπάλαια και το σώμα σε όλες του τις μορφές. Γυμνό μέσα στο νερό, πάνω στις φαγωμένες από το αλάτι ψάθες και αφυδατωμένο από τον ήλιο. Τις διχρωμίες του, που γίνονται πιο έντονες πάνω στα λευκά σεντόνια, να κοιμάται ναρκωμένο λίγο μετά το ξημέρωμα και να ξυπνάει γεμάτο σημάδια από τα λινά υφάσματα τα μεσημέρια. Το σώμα και τους αναστεναγμούς του. Μέσα στην καραντίνα το σώμα άλλαξε. Είχε ήδη αλλάξει λόγω του χειμώνα. Χτυπημένο από το στρες, τους φόβους για ένα μετά που δε ξέρεις ποτέ αν θα έρθει. Τον Γενάρη έγιναν πολλά πράγματα λάθος. Ένας πόνος στη μέση, μια λάθος επιλογή γιατρού και μια λάθος αγωγή με έφτασε να μη μπορώ να περπατήσω. Η πλήρης αποκαθήλωση του εαυτού σου, να χάνεις τη δύναμή σου. Από τότε απόκτησα μεγαλύτερη συναισθηματική νοημοσύνη προς όλους εκείνους που έχουν θέματα με τα πόδια τους.
Στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου του δεύτερου ορθοπεδικού που πήγα, μπήκα ντυμένη στα μαύρα. Ήταν Γενάρης και το γραφείο ήταν μπλε. Το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Πάνω στον καναπέ και τις πολυθρόνες περίμεναν άλλες δυο γυναίκες ασθενείς σαν εμένα ή διαφορετικές από εμένα. Ήθελα να πιστεύω ότι εγώ δεν ήμουν σαν κι αυτές. Η ξανθιά κυρία άρχισε να λέει την ιστορία της για το αριστερό της γόνατο, που την τυραννάει χρόνια τώρα, για τον γιό της που έφυγε στη Γερμανία και την μητέρα της που μένει πια σπίτι της. Μετά ξεκίνησε η δεύτερη κυρία, η μελαχρινή, να μιλάει για τη μέση της, τις κόρες της που παντρεύτηκαν δυο καλά παιδιά και το πρώτο της εγγόνι που θα γεννηθεί την Άνοιξη. Αφού τελείωσαν και οι δυο τους και αντάλλαξαν ευχές για υγεία, με κοίταξαν περιμένοντας να τους πω και εγώ το δικό μου πόνο, τη δική μου ιστορία. Αμήχανα πήρα ένα περιοδικό και έκανα ένα σχόλιο για μια celebrity της εγχώριας showbiz, περιμένοντας να με φωνάξει ο γιατρός και να με γλυτώσει από αυτή την περίεργη ανάκριση-εξομολόγηση. Σκεφτόμουν, ότι εγώ δεν είχα τίποτα κοινό με αυτές τις γυναίκες. Τι θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί τους; Απάντηση στο ερώτημά μου έδωσε η κυρία με τις δυο κόρες. Χωρίς μεγάλα λόγια, μού είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Συμπάθεια και νοιάξιμο. Οι αίθουσες αναμονής των ιατρείων μοιάζουν σαν τις αίθουσες που μαζεύονται οι άνθρωποι και κάνουν ομαδική ψυχοθεραπεία. Κανείς δεν πιστεύει ότι ανήκει εκεί, κανείς δεν είναι σαν τον άλλον, και όταν περνάει η ώρα, ο άλλος γίνεται σαν και εσένα.
Ο καιρός πέρασε και εγώ πάλι περπατούσα και είχα σκοπό να αλλάξω πολλά πράγματα στη ζωή μου και ήρθε αυτή η πανδημία και μετά η καραντίνα και τα σχέδια σταμάτησαν. Και το σώμα άρχισε πάλι να πονάει, αυτή τη φορά όμως ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Ίσως αυτό που με έσωσε πέρα από τους φίλους και τη μουσική, ήταν οι pilates μέσω skype και οι μακρινές βόλτες δίπλα στη θάλασσα. Και τώρα σκέφτομαι το καλοκαίρι στην Αστυπάλαια και το σώμα φαγωμένο από το αλάτι και την άμμο, μαυρισμένο από τον ήλιο πάνω σε μια μηχανή να κάνει το γύρο του νησιού.
