Η Ελένη Σταματούκου αυτή την Κυριακή γράφει για τις γιορτές, που γίνονται αφορμές για να συναντηθούμε με αγαπημένα μας πρόσωπα.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Θεσσαλονίκη, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Αλεξάνδρου Σβώλου και Αγίας Σοφίας, το γωνιακό ξύλινο μαγαζί έχει γεμίσει κόσμο. Οι Kaiser Chiefs από το μακρινό 2009 ακούγονται να τραγουδούν το «Everyday I Love You Less and Less». Ο Claude Levi-Strauss και οι «Θλιβεροί Τροπικοί» του έχουν τρυπώσει ανάμεσα σε μικρές γλάστρες, ταξιδιωτικούς οδηγούς, μυθιστορήματα και βιβλία ψυχολογίας. Η απόμερη βιβλιοθήκη στο βάθος του μαγαζιού κρύβει μέσα της μικρούς θησαυρούς. Παρέες, ζευγάρια και μόνοι συναντιούνται για καφέ και ποτά. Όλοι μοιάζουν χαρούμενοι, τουλάχιστον έτσι φαίνονται. Τα τραπεζάκια έξω έχουν γεμίσει σόμπες και θαμώνες που φορούν σκουρόχρωμα μπουφάν και καπνίζουν ατελείωτα τσιγάρα.
Το τραίνο θα φύγει λίγο πριν τα μεσάνυχτα και εμείς έχουμε 60 ολόκληρα λεπτά να μιλήσουμε για δουλειές, αγάπες και ταξίδια, για λεωφορεία που χάθηκαν και για αναμνήσεις πάνω σε δρόμους που έχουν νούμερα αντί για ονόματα. Οι γιορτές ίσως υπάρχουν μόνο για να συναντιόμαστε με αγαπημένα μας πρόσωπα. Λίγη αγάπη παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Οι γιορτές είναι σα μικρά διαλείμματα από την καθημερινότητά μας, είναι γεμάτες επιστροφές νοητές ή χωροταξικές και έντονα συναισθήματα. Μας αφήνουν χώρο και χρόνο για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Αυτή η εποχή του χρόνου, κρύβει για πολλούς και μια θαμπάδα ή ένα μεγάλο σύννεφο μελαγχολίας, ίσως επειδή σηματοδοτεί το τέλος και την αρχή μαζί. Το κόλπο όμως είναι να ξέρεις να μηδενίζεις το κοντέρ την κατάλληλη πάντα στιγμή, δε χρειάζεται να περιμένεις τον αριθμό 1.
«Ξέρεις τι είναι να έχεις δει το χρώμα της θάλασσας στο νησί και να μη μπορέσεις να το δεις ξανά;», με ρώτησε ένας αγαπημένος φίλος μια Κυριακή. Ο φίλος είναι από τους λίγους που απολαμβάνει τη ζωή του, ακόμα κι όταν αυτή γίνεται δύστροπη μαζί του, αλλά εκείνος πάντα βρίσκει τρόπους και την εξημερώνει. Σπάνια πια οι άνθρωποι αφηνόμαστε στις στιγμές, πάντα τρέχουμε να προλάβουμε μια καλύτερη δουλειά, ένα καλύτερο σπίτι, ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο και ξεχνάμε τις μικρές απολαύσεις, εκείνες που δε χρειάζονται πολλά λεφτά για να κατακτηθούν, παρά μόνο καλή παρέα και πολλή αγάπη.
Παραμονές του χρόνου και τα σούπερ-μάρκετ έχουν γεμίσει πανατόνε, -το χριστογεννιάτικο έδεσμα των Ιταλών-, και σοκολατένιους Άγιους Βασίληδες. Τα φωτάκια πάνω στους στύλους της ΔΕΗ δεν αναβοσβήνουν. Το Last Christmas δεν παίζεται πια στα μπαρ και στα καφέ της πόλης. Καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, φίλοι και άγνωστοι μαζί. Τελικά, οι γιορτές υπάρχουν μόνο για να συναντιόμαστε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Καλή χρονιά σε όλους!
12°
