Η Ελένη Σταματούκου γράφει για τα Χριστούγεννα σε μια πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης, για το πώς πρέπει να είναι τα πρωινά μας τα Σάββατα, για τα ταξίδια που θα γίνουν στο μέλλον και για την αγάπη.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Σάββατο νωρίς το πρωί, έχουμε συνέλευση στην πολυκατοικία. Η εκπρόσωπος της εταιρείας που διαχειρίζεται τα κοινόχρηστα, συντονίζει τη συζήτηση και μια δικηγόρος κρατάει τα πρακτικά. Τα θέματα ποικίλα, κοινόχρηστα που δεν πληρώνονται, διαμερίσματα που κατοικούν περιστέρια, κάμερες που τοποθετούνται από «αγνώστους», υπόγεια που παραβιάζονται από τους ενοίκους και γίνονται καταφύγια «αστέγων». Παρακολουθώ το διάλογο. Παράπονα και μια έντονη αδιαφορία σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, που συνδυάζει την ψυχρότητα της εισόδου των πολυκατοικιών με τον χριστουγεννιάτικο στολισμό και τους αξιοπερίεργους ενοίκους.
Κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τίποτα. Κλεισμένοι πίσω από μια μεγάλη πόρτα με ένα μικρό «μάτι», να παρατηρούμε κρίνοντας τον κόσμο. Σκέφτομαι τη συζήτηση που είχαμε την Τρίτη για την έννοια της «κανονικότητας» και πώς αυτή παρερμηνεύθηκε και χρησιμοποιήθηκε μέσα στην ιστορία από τις εκάστοτε εξουσίες. «Κανονικότητα» και «παθολογία». Πώς ένας βιολογικός όρος μετατράπηκε σε πολιτικό. Τα Σάββατα δεν πρέπει να είναι έτσι. Τα Σάββατα θέλουν καφέ, μουσική, εφημερίδες, ταινίες, βιβλία και καλή παρέα. Μιλάμε με τον φίλο μου τον Νίκο στο τηλέφωνο. Είναι ερωτευμένος. Ερωτευόμαστε, ακόμα οι άνθρωποι, ευτυχώς.
Κυριακή πρωί, έχω βγει με τις πιτζάμες και τα αθλητικά για να πάρω καφέ. Περιμένω να έρθει η σειρά μου. Στον τοίχο πάνω σε ένα σίδερο είναι «κρεμασμένοι» κάτι καλοκαιρινοί New York Times. Διαβάζω τα «νέα» για την μακρινή γοητευτική Αμερική. Τελικά δεν έκανα ποτέ αυτό το ταξίδι με το αυτοκίνητο που ήθελα. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Μου ήρθαν όμως στο μυαλό εικόνες πάνω στην ταράτσα μας που έβλεπε όλο το Μανχάταν, τις βόλτες αργά το βράδυ στους 51 δρόμους, τους ανθρώπους που γνωρίσαμε εκεί, τις συζητήσεις μας για τη ζωή, τους κώδικες που τελικά καταφέραμε να «σπάσουμε». Φοράω στα αυτιά μου τα ακουστικά και ακούω τους παριζιάνους «The Blaze» και το «Virile» τους, -στα ελληνικά σημαίνει αρρενωπός-. Οι «The Blaze» είναι γνωστοί και για τα κινηματογραφικά βιντεοκλίπ τους. Έχουν καταφέρει με έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδυάζουν τη μουσική με την εικόνα, με αποτέλεσμα τα τραγούδια τους να γίνονται σάουντρακ των δικών τους μικρού μήκους ταινιών.
Γυρίζοντας στο σπίτι, στην είσοδο της πολυκατοικίας συναντάω την αγαπημένη μου γειτόνισσα, μια κυρία με βαθιά μπλε μάτια. Είναι 70 χρονών, -αλλά δεν της φαίνεται καθόλου- και μένει 40 χρόνια σε αυτό το κτήριο. Μετακόμισαν εδώ με τον άνδρα της και την κόρη της όταν εκείνη ήταν 35 χρονών. Πολλές φορές νωρίς το πρωί συναντιόμαστε και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, για τον καιρό, το γυμναστήριο, τις ειδήσεις, το άρωμα που φοράει, το χρώμα των ματιών της, τον άνδρα της και την κόρη της. Σήμερα, με ρώτησε τι μουσική ακούω και της πέρασα τα ακουστικά μου στα αυτιά της. «Για την αγάπη τραγουδάνε αυτοί;», με ρωτάει με περιέργεια και χαμογελάει; Ναι για την αγάπη...
