Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει τι (δεν) μπορείς να κάνεις όταν έχεις δεμένο το ένα χέρι και ακίνητο τον ένα ώμο.
Ως τώρα δεν είχα σπάσει τίποτα – έμαθα ότι η Άννα Νταλάρα σπάει ένα κόκκαλο καλοκαίρι παρά καλοκαίρι, ότι όλοι μου οι φίλοι έχουνε σπάσει κι από κάτι όλα αυτά τα 100+ χρόνια που φιλιόμαστε… οπότε τελικά τυχερή είμαι, που την είχα γλιτώσει. Ως τώρα.
Γιατί τώρα διαπιστώνω με ανατριχίλα πόσα πράγματα δεν γίνονται όταν έχεις δεμένο το ένα χέρι και ακίνητο τον ένα ώμο:
Δεν μπορείς να διπλώσεις σεντόνια, ούτε μπλουζάκια, ούτε καν κυλότες. Αδύνατον να βάλεις καλτσάκια σε ζευγάρια με το ένα χέρι. Να απλώσεις σεντόνια, άσχετα που δεν τα δίπλωσες, επίσης είναι ζόρικο – παίζει να πέσεις από το μπαλκόνι και να σπάσεις ό,τι έχει απομείνει.
Δεν ανοίγεις βιδωμένο βαζάκι ή μπουκάλι. Το βάζεις ανάμεσα σε μπούτια σου και με το ένα καλό χέρι, προσπαθείς να ξεβιδώσεις. Γλιστράει. Σου πέφτει κάτω. Μαζεύεις γυαλιά σιχτιρίζοντας, με το ένα χέρι.
Δεν οδηγείς (στην περίπτωσή μου, ούτε κι αν είχα τέσσερα χέρια)
Έχεις χοντρό ζόρι όταν έρχεται η ώρα να πλύνεις την καλή μασχάλη, μια και το ακούνητο χέρι δεν φτάνει ως την καλή μασχάλη. Την πλένεις εξ αγχιστείας (δεν εννοώ ότι σου την πλένει ο άνθρωπός σου, πράγμα που δεν θέλει ο θεός, αλλά ότι την πλένεις πλαγίως, ως τσαπατσουλοδουλειά).
Δεν ξεφλουδίζεις φιστίκια Αιγίνης. Κάτι που είχες σαν χόμπι ως πρόσφατα.
Δεν γράφεις σε πληκτρολόγιο παρά μόνον σκυφτή, με το χάλιο χέρι δεμένο, τα δύο δαχτυλάκια του που κουνιούνται μόνο, κι αυτά πατάνε άλλα αντ’ άλλων (ζαβά). Άντε να γράψεις ραβασάκι έτσι…
Δεν στραγγίζεις μακαρόνια. Τα χύνεις στο νεροχύτη από όπου τα μαζεύεις μετά με το ένα χέρι, ή φωνάζεις παιδί/άτομο να βοηθήσει με την κατσαρόλα. Μα τι σου 'ρθε;
Δεν ξεφλουδίζεις μήλο, κρεμμύδι ή αγγούρι. Με το ζόρι καταφέρνεις ένα σύκο, που στο τέλος το τρως με τα φλούδια. Δε πάει στο διάολο.
Δεν ανοίγεις πόρτα ασανσέρ που έχει μηχανισμό και κλείνει (άρα θα έπρεπε να την κρατήσεις ανοιχτή με το δεύτερο χέρι σου). Πας από τις σκάλες.
Δεν κρατάς δίσκο με τρατάριζμα. Ας σερβιριστούν μόνοι τους, δεν είναι και αρρεβώνας.
Δεν ξύνεις τσίμπημα κουνουπιού στην καλή μεριά – με τι χέρι; Και γιατί όλα τα κουνούπια σε τσιμπάνε από την καλή μεριά; Χάθηκε η ελαττωματική;
Δεν βάζεις ταψί στο φούρνο, μπατάρει.
Δεν βγάζεις τα φρύδια σου, μια και χρειάζεσαι δεύτερο χέρι να κρατάει το φρύδι, που παίρνει δρόμο.
Δεν βάφεις τα μαλλιά σου. Με το ζόρι τα λούζεις, ως Κάπταιν Χουκ, έτσι και τα βάψεις δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να βγάλεις την καραμπογιά. Ο ώμος δεμένος και πονεμένος, δεν ευνοεί τον λουτήρα κομμωτηρίου, ο οποίος αποκλείεται.
Δεν κοιμάσαι. Ξαπλώνεις ακίνητη προκειμένου να μη γυρίσεις κατά λάθος πάνω στο σπασμένο και τιναχτείς στο ταβάνι, οπότε φρικάρεις, περιμένεις ένα διωράκι σαν τη μούμια, και μετά σηκώνεσαι. Ας τελειώνουμε με αυτό το σόου.
Άυπνη, με άβαφη ρίζα, τεράστιο φρύδι από το ένα αυτί ως το άλλο, μία άπλυτη μασχάλη – αισθάνεσαι κουρέλι της ζωής. Οπότε, γράφεις έστω και με ένα χέρι, να μεταφέρεις το μήνυμα. Πρέπει να μάθει ο κόσμος εκεί έξω να προσέχει, και να μη σπάει ποτέ τον ώμο του στα καλά καθούμενα. Όχι επειδή δεν θα μπορεί μετά να πλέξει ζιπούνια ή να διπλώσει σεντόνια, να παίξει κιθάρα, βιολί, τένις ή να χειροκροτήσει τη θεία του που τα παίζει όλα αυτά, αλλά επειδή θα σκάει από το κακό του, ο κόσμος, που δεν θα γράφει και δεν θα κολυμπάει. Και δεν μπορεί να κάνει σεξ κα-θό-λου, που μια χαρά θα το συζητούσε, αν δεν είχε καρα-δεμένο ώμο/χέρι…
17°
