Νοσταλγία. Καμιά φορά τις ώρες της μεγάλης τούτης Κρίσης οι άνθρωποι αναλογίζονται τα παλιά. Εκεί στις θολές εικόνες ενός συντελεσμένου παρελθόντος αναζητούν όλοι να βρουν τη ξεγνοιασιά. Η πρώτη νιότη, μεγάλη συντροφιά για το τεράστιο σε διάρκεια παρόν. Σπάνια κατοικούμε στο παρόν, είτε θα το αναθεματίζουμε, είτε θα νοσταλγούμε το παρελθόν, είτε θα αγωνιούμε για το μέλλον. Ο κ. Γιώργος ο ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού μπαρ στη Χαλκίδα, πάντα με ρωτούσε αργά τη νύχτα «αγάπη πού κατοικείς;». «Δεν κατοικώ μετακινούμαι» του απαντούσα.
Τόσες εικόνες και εμείς δρομείς, τόσα πολλά να σκεφτείς. Αποπροσανατολισμός. Συνοχή αυτό μας λείπει. Και σκέφτομαι τη θάλασσα, τους ώμους και τους λαιμούς που εξέχουν μέσα από αυτήν, τα σώματα που μπερδεύονται κάτω από το φωσφορούχο νυχτερινό ταβάνι. Το καλοκαίρι ολάκερο. Αποκαλωδιώνεσαι από το ηλεκτροβόρο παρελθόν και το αχόρταγο μέλλον και για μερικές στιγμές αφοσιώνεσαι στο τώρα που είναι γεμάτο άμμο, αλάτι και φως. Στα απλά πράγματα κρύβεται η ομορφιά αυτού του κόσμου. Η ανάσα σου χρονομετρείται σε έτη φωτός. Και παραδίνεσαι άνευ όρων. Παίρνεις οξυγόνο μονάχα από φιλιά. Το μόνο που σε νοιάζει είναι πόσες φορές συναντήθηκες με τη θάλασσα.
Μίλα μου γαμώτο, μίλα μου! Κυκλοφορείς με έναν σεισμογράφο και μια γραφομηχανή που γράφει με κόκκινο μελάνι. Τόση οργή και καταδίκη. Σταθερές, συμπιεσμένες και ρητές απαντήσεις. Σχήματα ίδια, μελό, υποτονικά και η ακούραστη υπομονή σου σε σπρώχνει μέσα σε μια κινούμενη άμμο, που ρουφά το μεδούλι της σκέψης σου. Όλα συμπυκνώθηκαν σε μερικούς χαρακτήρες πάνω σε εικονικούς τοίχους με εικονικούς φίλους. Η ανάσα σου χρονομετρείται όπως και τα αντανακλαστικά σου. Και ναι, δημιουργήθηκε ο τέλειος άνθρωπος χωρίς το ψεγάδι του αυθορμητισμού, απλά η θερμοκρασία του σώματος του είναι υπό το μηδέν και αντιδρά σπαστικά στις ενώσεις. Νεύρα, νεύρα, πολλά νεύρα και όλα φεύγουν, απομακρύνονται. Μια στοίβα από λέξεις και δεν εννοούν το μέσα σου. Σε κάνεις και υποφέρεις. Πότε, ποτέ, μετακινούμενο στη λήγουσα και στην παραλήγουσα και μετράς τις συλλαβές σου στα δάχτυλα των χεριών σου, ρυθμικά και ασύμφορα, σα να σε κοροϊδεύεις. Παίζεις αμπάριζα ακόμα και στην αληθινή ζωή, αν και έχεις βαρεθεί πια τα παιχνίδια. Πρώτος παντού, γεμάτος βάρη, άγχη, φόβους, λογαριασμούς, λιγοστούς μισθούς, πού καιρός για να νιώσεις ελαφρύς. Και έτσι το μόνο που κάνεις είναι να αδημονείς για το καλοκαίρι, να ζεις μόνο για αυτό.
Όλοι έχουν μια ζωή στα διαγράμματα και ελάχιστους εαυτούς να αναμετρηθούν. Κανονικά πρέπει να αναμετριέται η ανάσα σου μέσα στη θάλασσα, να σκέφτεσαι τις μουσικές που θα παίξουν στα επόμενα ταξίδια σου, να μετράς τις ατέλειωτες τελείες που σχηματίζει ο ήλιος μέσα από τις γρίλιες, αυτές που σε σπρώχνουν προς το άπειρο. Ροπή προς τη ζωή. Τι κι αν σε χτυπούν δυνατά στα γόνατα, ύστερα από τόσα χτυπήματα δεν αργείς πια να σηκωθείς.
17°
