Βαλίτσες, ρούχα, εισιτήρια που κλείστηκαν την τελευταία στιγμή σε λάθος όνομα. 4 διαφορετικές χώρες. Έχεις συνηθίσει πια να βρίσκεσαι στο δρόμο. Τα σπίτια που νοικιάζεις δεν μοιάζουν με αυτό που θέλεις να μείνεις. Δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ. Σκέφτεσαι τη θάλασσα και το μπλε της, τον ήλιο να σε τυφλώνει. Σε μια εποχή που δεν υπάρχουν σταθερές, ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι. Οι φίλοι πάντα θα σε σώζουν, μάτια μου, και ο έρωτας.
Οι φίλοι. Με κάποιους δεν ζείτε πια στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα. Συναντιέστε τρεις φορές τον χρόνο, μπορεί και λιγότερο, αλλά όταν βρισκόσαστε είναι σαν να μη χωριστήκατε ποτέ. Γνωρίζουν τα βαθιά σας μυστικά. Έχετε περάσει μαζί τις δυσκολίες της εφηβείας και της απότομης ενηλικίωσης. Αφού έχουν γεμίσει μικρά σημάδια τα γόνατά σας και μώλωπες τα πλευρά σας, μετά λύπης συνειδητοποιήσατε, ότι πουθενά δεν υπάρχει ο ιδανικός κόσμος που φανταστήκατε. Και έτσι μαθαίνετε να ζείτε μετρώντας απώλειες, που τελικά γίνονται εμπειρίες. «Θα επαναλάμβανα όλα τα λάθη που έκανα, καθετί μικρό ή μεγάλο που με έσπρωξε πέρα από τα όρια μου» μου έλεγε και ξανάλεγε η φίλη μου η Άννα και εγώ την κοίταζα με θαυμασμό. Όσο για τον ιδανικό κόσμο, ένας αγαπημένος φίλος μού είπε να τον κρατήσω για τα βιβλία που θα γράψω στο μέλλον.
Οι φίλοι. Έχετε διαβάσει μαζί εφημερίδες σε κουζίνες που ήταν γεμάτες φως και έχετε ανταλλάξει βιβλία που ποτέ δεν έχετε επιστρέψει, το ξέρατε ότι έτσι θα γίνει για αυτό γράφατε αφιερώσεις στις τελευταίες σελίδες. Έχετε πιει πολύ και χορέψει το «Enola Gay» σε ένα πάρτι παραμονές Χριστουγέννων. Έχετε ταξιδέψει μαζί στην άκρη του κόσμου. Έχετε στήσει ολόκληρη ιεροτελεστία για να θρηνήσετε τον έρωτα που δε σας ήθελε – σας ήθελε, απλά ήταν σε άλλη φάση, μαγική. Έχετε ακούσει τζαζ μουσική ξαπλωμένοι στο χαλί του σαλονιού του πατρικού σας σπιτιού και έχετε καπνίσει άπειρα τσιγάρα. Έχετε πάρει το καράβι για το νησί το καλοκαίρι και δεn βγάλετε ποτέ εισιτήριο επιστροφής. Έχετε ανταλλάξει λόγια σκληρά, μπορεί και κάποια στιγμή να σταματήσατε να μιλάτε, αλλά έχετε αγαπηθεί και ερωτευτεί βαθιά. «Στείλε μου, σε παρακαλώ, ένα μήνυμa ότι έφτασες», μου είπε ένας φίλος.
Τώρα πια μιλάτε στο τηλέφωνο ώρες ατέλειωτες για τη ζωή, για το μετά, το μαζί. Και είναι πάντα εκεί δίπλα στους μεγάλους σας φόβους και όταν πονάει το στομάχι σας από το σύνδρομο των πεταλούδων, σας λένε ότι όλα θα πάνε καλά. Πάντα η αγάπη θα σε σώζει, μάτια μου, ειδικά τώρα πια που δεν έχεις από τίποτα παλιό να κρατηθείς. Το τίποτα ανήκει στα βαρίδια ενός πεπερασμένου χρόνου. Ενός παρελθόντος που σαν εθισμός σε κρατούσε πίσω. Καμιά φορά η καρδιά είναι πιο εύκολο να κολλήσει στο σκοτάδι των κακών αναμνήσεων. Είναι, όμως, καιρός να δημιουργήσεις νέες, καλύτερες.
20°
