Αυτό το καλοκαίρι είναι περίεργο. Δεν έχει σώματα ξαπλωμένα κάτω από τα αρμυρίκια, μαλλιά γεμάτα αλάτι, το άπειρο του μπλε να κάνει αντίθεση με το λευκό των σπιτιών, διάφανα ποτά, απογεύματα στη θάλασσα που γίνονται πρωινά, βόλτες σε ανεξερεύνητους τόπους. Έχει μόνο κεραίες, γκρίζα κτίρια, υγρασία, ανεμιστήρες και αιρκοντίσιον, γκρίνια και νεύρα τεταμένα. Νομίζω εξαιτίας αυτών πονάει το πόδι μου και όχι λόγω χονδροπάθειας, όπως απεφάνθει ο γιατρός.
Χθες επισκέφθηκα μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, να είναι καλά η ιδιωτική ασφάλεια που μας παρέχει η εταιρία που συνεργάζομαι, διαφορετικά δε θα μπορούσα να πληρώσω την επίσκεψή μου εκεί. Το κτίριο, στο οποίο στεγάζεται το εν λόγω νοσοκομείο είναι επιβλητικό, μοιάζει σαν ένα γκρίζο post-modern τεράστιο δαιδαλώδες κάστρο. Ρωτάω τον σεκιουριτά πού είναι τα εξωτερικά ιατρεία και περπατάω αρκετά μέτρα για να βρεθώ σε ένα άλλο κτήριο. Κανένα γκραφίτι, ούτε γόπες από τσιγάρο, ούτε σκουπίδια, ο χώρος είναι καθαρός, τόσο καθαρός που σκέφτομαι δε μπορεί, κάπου εδώ θα ξεπροβάλλει ο Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Κανένας Χάνιμπαλ, μόνο κάτι Ρώσοι με ακριβά ρούχα και αξεσουάρ και Έλληνες λουόμενοι που μάλλον κάτι άσχημο διέκοψε τις διακοπές τους. Μια νοσοκόμα με υποδέχεται και μου παίρνει ένα σύντομο ιστορικό. Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής και ύστερα από λίγα λεπτά φωνάζουν το όνομα μου και ένας ορθοπαιδικός με εξετάζει. Ένα μήνα ξεκούραση, όχι τρέξιμο, όχι ανέβασμα σκαλιών και ήπια γυμναστική και μια συνταγή για αντιφλεγμονώδη χάπια, αυτές ήταν οι οδηγίες που μου έδωσε.
Φεύγοντας από το νοσοκομείο σκέφτομαι το αποδεκατισμένο από την Κρίση και τη χρόνια διαφθορά ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας. Τη μεγάλη αναμονή στα εξωτερικά ιατρεία, το ελλιπές και κακοπληρωμένο ιατρικό προσωπικό, τα φακελάκια που πρέπει ακόμα να δώσεις, τα φαγωμένα από τον χρόνο σεντόνια, την υγρασία στους τοίχους, την ατμόσφαιρα που μυρίζει ναφθαλίνη, το άνοστο νοσοκομειακό φαγητό, τα σκυθρωπά πρόσωπα του προσωπικού και των ασθενών. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, αλλά είναι λίγοι.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να καταστρέφουμε ότι μας παρέχεται δωρεάν, μάλλον για να το πληρώνουμε μετά πολύ ακριβά. Δεν υπάρχει κάποια λογική σε όλο αυτό. Εδώ θα μου πεις σε ελληνικό νοσοκομείο υπάρχει γραφείο με ταμπέλα που γράφει απέξω ιερέας. Ήλπιζα η συγκεκριμένη φωτογραφία που κυκλοφορεί στο fb να ήταν ένα άλλο από τα πολλά ελληνικά hoax, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Συζητούσα με μια φίλη ψυχολόγο για τη συμπεριφορά του Έλληνα. Διερωτώμουν πώς είναι δυνατόν να παραμένουμε σε καταστάσεις τοξικές και να μην κάνουμε τίποτα για να τις αλλάξουμε. Είπε κάτι για το συλλογικό ασυνείδητο, πώς ήταν δηλαδή το σύνδρομο της κατοχής, έτσι και τώρα μας κατατρέχει ένα άλλο σύνδρομο. Ο Carl Jung ορίζει το Συλλογικό ασυνείδητο ως εξής: «Η περιοχή της ψυχής που είναι άπειρα αρχαιότερη από την προσωπική ζωή του ατόμου». Δε ξέρω τι γίνεται με τα της ψυχής. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι καλοκαίρι. Ακούω το «Barcelona» από τους Sworr. Ήθελα να ρωτήσω τoν Γιάννη αν έγραψαν το τραγούδι αυτό για τη Βαρκελώνη ή για κάποια γυναίκα. Όπως και να έχει είναι ένα μαγικό τραγούδι και ταιριάζει πολύ σε αυτόν τον Αύγουστο που πριν λίγες μέρες ξεπρόβαλλε, ύστερα από έναν χαμένο Ιούλιο.
