Είναι 4 Φεβρουαρίου ώρα πρωινή και κάνει ζέστη, το μόνο που σκέφτεσαι είναι η θάλασσα και εσύ να αιωρείσαι πάνω σε ένα πλαστικό στρώμα. Ο ήλιος σε τυφλώνει. Ξέχασες τα μαύρα γυαλιά μέσα σε ένα ξένο αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο είναι το μέσο προς την ελευθερία, έτσι πίστευε ο Κέρουακ. Εσύ δεν έμαθες ποτέ σου να οδηγείς, είχες τη θάλασσα και αυτό σού ήταν αρκετό. «Η θάλασσα πάντα θα σε σώζει μάτια μου».
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι γεμάτη καλές και κακές στιγμές. Αφού έχουν γεμίσει μικρά σημάδια τα γόνατα σου, και μώλωπες τα πλευρά σου, μετά λύπης συνειδητοποιείς, ότι πουθενά δεν υπάρχει ο ιδανικός κόσμος που φαντάστηκες. Και έτσι μαθαίνεις να ζεις μετρώντας απώλειες, που τελικά γίνονται συνήθειες. «Θα επαναλάμβανα όλα τα λάθη που έκανα, καθετί μικρό ή μεγάλο που με έσπρωξε πέρα από τα όρια μου», έλεγε η Άννα και ξανάλεγε και εσύ την παρατηρούσες χωρίς να πεις τίποτα. Όσον για τον ιδανικό κόσμο, ο Αντώνης σού είπε να τον κρατήσεις για τα βιβλία που θα γράψεις στο μέλλον. Γαμώτο μεγάλωσες…
Μεγάλωσες και σκέφτεσαι αυτά που δεν έκανες. Τα μικρά σου όχι και τα μεγάλα σου μη. Τελικά τα μη και τα όχι σε έφαγαν. Λες και στεκόσουν στην άκρη του κόσμου. Ένα βήμα πίσω. Από κάτω σου άνθρωποι, μηχανές, αντικείμενα, υποκείμενα και εσύ ένα ουδέτερο να μετράς τους φόβους σου έναν έναν, να μετράς τις απώλειες. Μια μικρή καμπούρα, ένας τένοντας πιασμένος, 3 βαθμούς μυωπίας και αφυδάτωση. Φίλοι που έχασες, δουλειές και στόχους που δεν έπιασες, έρωτες που σε πλήγωσαν. Ξέμεινες εδώ, μόνος. Και τώρα στέκεσαι στην άκρη του κόσμου. Να κάνεις το σάλτο ή όχι; Αυτή η γαμημένη κρίση φταίει για όλα, αύτη η πουτάνα. Μια λάθος κρίση. Σε βρήκε απροετοίμαστο για αυτό και τα τόσα σημάδια πάνω στο σώμα. Σημάδια, αυτά σε μεγαλώνουν, σού μαθαίνουν να περπατάς ξανά όταν έχεις χάσει το ένα σου πόδι, σού κάνουν μαθήματα ορθοφωνίας, σού δείχνουν πως να γράφεις σωστά το όνομα σου ολόκληρο και όχι με υποκοριστικά, σέ κάνουν εαυτό χωρίς εγώ, σέ μεταφέρουν στο παρόν. Στο παρόν λοιπόν, που είναι γεμάτο κρίσεις, κραδασμούς, απογοητεύσεις, βήματα πίσω και δρασκελιές μπροστά. Στο παρόν στην άκρη του κόσμου να σε φυσάει ο αέρας, δίπλα σου άνθρωποι, μηχανές, αντικείμενα και εσύ ρήμα εξακολουθητικό.
Είσαι 40 και ακόμα δεν έμαθες να οδηγείς. Ανέβηκες σε ένα λεωφορείο με ξύλινες θέσεις, ξεχασμένο στους δρόμους της Αθήνας εδώ και πολλές δεκαετίες. Τα μαύρα γυαλιά τα ξέχασες στο αυτοκίνητο της Άννας, που ίσως δε θα τη ξαναδείς ποτέ, αλλά για το λίγο στους αιώνες που θα ακολουθήσουν, εσείς οι δυο αγαπηθήκατε πολύ. Ο Αντώνης στο τηλέφωνο σού μιλάει για τα βιβλία που έγραψες. Και εσύ αισθάνεσαι ζωντανός και εκρήγνυνται μέσα σου τα στοιχεία. Οξυγόνο, υδρογόνο, υπερωκεάνιο, και κάποιος να σου κόβει τις αναπνοές εκεί στη κόγχη που χωρίζει τον αέρα με τη γη. Εκεί πάνω στη φόρα σου πάντα κάποιος να σε περιμένει, να προσμένει καρτερικά για να σε χτυπήσει δυνατά στα γόνατα. Δεν ήσουν ποτέ καλός στις προσπεράσεις. Κι όμως ύστερα από τόσα χτυπήματα, δεν αργείς πια να σηκωθείς…
20°
