Οδηγώ στην Πειραιώς μέσα στη ζέστη με τέσσερα παιδιά στο αυτοκίνητο. Δύο δικά μου, δύο δανεικά. Τα παιδιά ζητάνε ρυθμικά και επίμονα να κάνουν τραμπολίνο, γιατί είναι γνωστό πως ακόμα και τα παιδιά που δεν ξέρουν ονόματα οδών και ονόματα περιοχών αναγνωρίζουν γρηγορότερα και από ραντάρ το μέρος που τα είχες πάει για πατίνια, για μπάνιο, για τραμπολίνο και σου φωνάζουν «Να εδώ! Εδώ!»
Μπαίνω λοιπόν σε πάρκινγκ εμπορικού κέντρου για να κάνουμε τραμπολίνο. Παρκάροντας διαπιστώνω πως το μπροστινό λάστιχο του αυτοκινήτου μου είναι «πίτα». Το λάστιχο είναι εφιάλτης για τη φυλή μου, τις γυναίκες δηλαδή που διατυμπανίζουμε και εφαρμόζουμε το μότο «μπορώ να κάνω τα πάντα». Έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές σε παρέες για τις φράσεις «γυναικείες δουλειές, γυναικεία λογοτεχνία, γυναικείο αυτοκίνητο».
Ωραία όλα τα παραπάνω αλλά λάστιχο δεν ξέρω να αλλάζω, ή μάλλον ξέρω αλλά δεν μπορώ. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, θα άλλαζα το λάστιχο αν η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό, αλλά μάλλον θα μου έπαιρνε πέντε ώρες και ίσως όταν ξεκινούσα να φύγω η ρόδα να έφευγε από το αυτοκίνητο.
Τα μικρά ζεσταίνονται μέσα στο πάρκινγκ, θέλουν να κάνουν τραμπολίνο, κι εγώ κοιτάζω τη ρόδα του αυτοκινήτου με απελπισία. Στο πάρκινγκ του συγκεκριμένου εμπορικού κέντρου λειτουργεί πλυντήριο αυτοκινήτων. Πλησιάζω.
-Θέλετε να πλύνετε το αυτοκίνητο;
-Όχι, θέλω να μου χρεώσετε ένα πλύσιμο αυτοκινήτου αλλά αντί να πλύνουμε το αυτοκίνητο (ψιθυρίζω), θέλω να με βοηθήσετε να βάλω τη ρεζέρβα.
Γέλασαν οι άνθρωποι, αλλά είμαι τυχερή γιατί μάλλον έχω πέσει στους δύο πιο ευγενικούς νεαρούς της χώρας.
-Θα σας αλλάξουμε το λάστιχο αμέσως και δε θα σας το χρεώσουμε φυσικά. Αν είναι δυνατόν! Αυτό δεν είναι δουλειά για μια γυναίκα.
Από μέσα μου τους λέω με πίστη πως «Δεν υπάρχουν, αγόρι μου, αντρικές και γυναικείες δουλειές, μια χαρά μπορώ να αλλάξω το λάστιχο και μόνη μου αλλά έχε χάρη που έχω τα παιδιά μαζί και δε θέλω να αργήσω. Ακούς εκεί δεν μπορεί μια γυναίκα! Ποιος σας τα λέει αυτά;».
Το μόνο που λέω όμως είναι «Σας ευχαριστώ πολύ, θα ήταν μεγάλη εξυπηρέτηση για εμένα».
Οι δύο νεαροί με μεγάλη προθυμία και ενώ κανονικά έχουν δουλειά, έρχονται κοντά στο αυτοκίνητό μου και με γρήγορες, συντονισμένες κινήσεις μού αλλάζουν το λάστιχο σε λίγα μόλις λεπτά. Αισθάνομαι λίγο άσχημα και που τους κουράζω αλλά κυρίως που εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Τους το λέω.
-Μα τι λέτε, λέει ο ένας, δεν ξέρω καμία γυναίκα που θα το κατάφερνε. Ούτε η μητέρα μου μπορεί να αλλάξει λάστιχο.
-Ε, καλά, η μητέρα σου μπορεί να είναι μεγάλη γυναίκα. Εγώ θα έπρεπε να μπορώ.
-Η μητέρα μου είναι σαράντα δύο ετών.
Παύση. Τι είπε ο άνθρωπος; Δηλαδή με εξυπηρετεί ένας νεαρός άνδρας που η μαμά του είναι σχεδόν (σχεδόν όμως) συνομήλική μου; Δηλαδή ο νεαρός νιώθει ότι βοηθάει τη μαμά του; Κι άλλη παύση. Έχω φάει μια γροθιά στο στομάχι μόλις. Αλλά δε μασάω.
-Σαράντα δύο είπες; Και πάλι, εγώ είμαι μικρότερη από τη μαμά σου. Θα έπρεπε να μπορώ.
Υ.Γ. Πέρα από την προσωπική μου ήττα, οι δύο κύριοι που ευγενέστατα με βοήθησαν ας μη σπανίσουν. Μέχρι οι γυναίκες να αλλάζουμε λάστιχο με ευκολία, οι άνδρες ας είστε λίγο πιο πρίγκιπες, έτσι για το παραμύθι.
14°
