Δεν του το έχω πει ποτέ αλλά κάθε φορά που τον βλέπω προσπαθώ πολύ ώστε να μην εστιάζω στο δάχτυλό του που λείπει. Ο μπαμπάς μου είχε ένα ατύχημα μέσα στο πλοίο που δούλευε πριν από πολλά πολλά χρόνια. Γλίστρησε –ή κάτι τέτοιο- και πιάστηκε από τη βέρα του. Κόπηκε το δάχτυλό του αλλά σώθηκε η ζωή του. Αυτό το χέρι το έχω αγγίξει και με έχει αγγίξει αμέτρητες φορές και δεν θυμάμαι μία που να μην σκέφτηκα «Λες να πονάει;». Αυτό το “missing finger” -έτσι το σκεφτόμουν πάντα-, είναι το στοιχείο που κάνει τον μπαμπά μου θνητό και γενικά άνθρωπο, γιατί τώρα είναι που πρέπει να σας πω ότι ο μπαμπάς μου είναι υπερήρωας, ημίθεος, Θεός, συχνά ο ίδιος ο Θεός ή έστω κάποιος Άγιος απ’ τους μεγάλους. Έτσι τουλάχιστον κατάλαβα μια μέρα που τον είδα να κουβαλάει όόόλες μας τις αποσκευές μέσα σε ένα πλοίο και ψήλωσα από περηφάνια για τον πολύ ψηλό, πολύ ωραίο, πολύ δυνατό μπαμπά μου. Η αμέσως επόμενη κίνηση ήταν να του πάρω το μοντγκόμερι. Το μπλε μοντγκόμερι του μπαμπά μου ήταν στα μάτια μου ό,τι η κόκκινη μπέρτα του Superman. Αρνήθηκα όλα τα πανωφόρια της ντουλάπας και για πολλούς πολλούς χειμώνες παρά τις φωνές της μαμάς και του καθρέφτη μου βεβαίως, επέμενα να φοράω το μπλε μοντγκόμερί του… Την πολύ προσωπική πανοπλία μου.
Ο μπαμπάς μου δεν έχει παρευρεθεί σε σχολικές γιορτές, τις σχολικές μας επιδόσεις τις μάθαινε απ’ το τηλέφωνο όπως τα σπασμένα χέρια, πόδια, κεφάλια… Κάθε φορά που γύριζε από ταξίδι έπρεπε να κάνουμε άλματα για να συναντηθούμε. Το καταφέραμε νομίζω καλά. Παρατηρώντας τον πατέρα μου έμαθα να αποκωδικοποιώ τις σιωπές. Έμαθα να διαβάζω όσα δεν θέλει να πει με λέξεις. Αν μου ζητούσαν να πω ποια είναι η πιο χαρακτηριστική φράση του, θα απαντούσα «Καλή αντάμωση» με τη φωνή του να σπάει και να μας τσακίζει. Ζηλεύω την αντοχή και την εργατικότητά του αλλά περισσότερο τη γενναιοδωρία του. Χειρουργημένος στο πόδι πήδαγε τα ντουβάρια για να ταΐσει μια ανάπηρη γάτα και τα παιδιά της. Θαυμάζω που βάζει συνέχεια πλώρη για κάτι, που ονειρεύεται και κάνει σχέδια και που στο βάθος του μυαλού του –νιώθω πως- πιστεύει ότι θα πάει ταξίδι και θα ανακαλύψει μια νέα ήπειρο. Αν έχει ελαττώματα ο μπαμπάς μου; Φυσικά έχει αλλά δεν ήταν ποτέ πρόβλημα στην οικογένειά του. Ο ίδιος είναι ο τόμος των οδηγιών που σου λέει πώς να είσαι ένας κανονικός άνθρωπος με πάθη, λάθη κλπ κλπ δίχως να «πειράζεις» τους άλλους.
Ο μπαμπάς μου λέει και ωραίες ιστορίες απ’ τα καράβια. Ωστόσο τελευταία μέσα στις ιστορίες του έχει βάλει και εκείνη που περιγράφει τη στιγμή που το σκυλί μου ο Vito γύρισε το κεφάλι του και του έγλειψε το χέρι με το κομμένο δάχτυλο την ώρα που δεχόταν την ευθανασία. Λέει, λοιπόν, ο μπαμπάς μου: «Τέτοιος καλός σκύλος ήταν ο Vito»… Ναι, μπαμπά ο Vito ήταν καλός σκύλος όμως το χέρι σου το έγλειψε γιατί εσύ είσαι καλός πατέρας. Χρόνια πολλά!
